Τα Τσέρια είναι ένα από τα δεκαεννιά Δημοτικά Διαμερίσματα του Δήμου Λεύκτρου. Κτισμένα στους πρόποδες του Ταϋγέτου με αγνάντι το βαθυγάλανο πέλαγος. Αριθμούν 258 κατοίκους (απογραφή 1991) αλλά οι μόνιμου κάτοικοι δε ξεπερνούν τους 100. Τα Τσέρια απαρτίζουν 6 οικισμοί:
1. Τα πάνω Τσέρια που αποτελούν και το κεντρικό πυρήνα του διαμερίσματος με το ναό την Ταξιαρχών (1800 περίπου) να δεσπόζει στο κέντρο του οικισμού, δείγμα υψηλής τέχνης και αρχιτεκτονικής.
2. Το πεδινό ή Κατσιμαραίϊκα
3. Τα Γιατρέϊκα
4. Ο Ζαχαριάς ή Λιμπόχοβα
5. Το Καταφύγι ή Κοψολεμαίϊκα
6. Το Λεφτίνι

Ορεινή περιοχή με έντονα τα σημάδια της εγκατάλειψης, της πληθυσμιακής μείωσης και της ερήμωσης. Το 80% των κατοίκων είναι άνω των 70 ετών. Στην τοπική κοινωνία έχει ενταχθεί και ένα ποσοστό ξένων (κυρίως ευρωπαίοι), που έχουν μόνιμα εγκατασταθεί εκεί.

Πολλά και μεγάλα τα προβλήματα της περιοχής. Το οδικό δίκτυο είναι μέτριο έως κακό. Η ενδοδημοτική συγκοινωνία ανύπαρκτη ενώ η σύνδεση με τη Καλαμάτα γίνεται με λεωφορείο του ΚΤΕΛ 2 φορές την εβδομάδα. (Τρίτη - Παρασκευή). Ο επαρχιακός δρόμος Τσέρια - Κέντρο βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Ο εσωτερικός δρόμος που ενώνει τους έξι οικισμούς θυμίζει εγκατάλειψη, ενώ έντονη είναι η ανυπαρξία αγροτικών δρόμων, μίας και αυτοί που υπάρχουν είναι δύσβατοι και ασυντήρητοι.

Η περιοχή υδρεύεται από τις πηγές του Ριντόμου. Το νερό μαζεύεται σε δεξαμενή που βρίσκεται κάτω από το χωριό και στη συνέχεια προωθείται μέσω κεντρικού αντλιοστασίου στους υπόλοιπους οικισμούς, με συνέπεια να υπάρχει κόστος λόγω της κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά και ανισότητα στη κατανομή αφού στα υψηλότερα σημεία φτάνει με δυσκολία.

Τα Τσέρια μαζί με τους άλλους δεκατέσσερις ορεινούς οικισμούς του δήμου Λεύκτρου εντάσσεται στον ορεινό όγκο του Ταϋγέτου, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της Μάνης.

Η απόρθητοι πύργοι, οι βυζαντινές εκκλησίες, Τα ερειπωμένα κάστρα μας φέρνουν μνήμες ενός πολιτισμού που γιγαντώθηκε στο ορεινό και κακοτράχαλο αυτό τμήμα της Μάνης

Χρέος λοιπόν της επίσημης πολιτείας είναι να σκύψει πάνω σε αυτά τα προβλήματα, σαν υποχρέωση τουλάχιστον της πολιτιστικής προσφοράς τους στην μακρόχρονη πορεία της πατρίδας μας.

Η πρωτοβουλία, η μελέτη των προβλημάτων και οι προτάσεις ανήκουν στο δήμο. Γρήγορα! Τώρα! Ο χρόνος δε περιμένει...