Δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Γυθείου που απαρτίζεται από τους οικισμούς της Μυρσίνης και του Προφήτη Ηλία. Ο πληθυσμός του δημοτικού διαμερίσματος ανέρχεται στους 187 κατοίκους. Η ονομασία Μυρσίνη είναι μεταγενέστερη, παλιά ονομαζόταν Πάνιτσα. Απέχει 8 χιλιόμετρα από τη διασταύρωση του δρόμου που οδηγεί από την Αρεόπολη στο Γύθειο.

Ήταν πρωτεύουσα του τέως δήμου Μαλευρίτου και αριθμούσε το 1928, 837 κατοίκους μαζί με τους μικροσυνοικισμούς Ιλύνας, Καλογήρου και Ρεγκλέας. Διακρίνονται οι μισοερειπωμένοι πύργοι των Πετροπουλάκηδων, ενώ έξω από το χωριό σε δεσπόζουσα θέση βρίσκεται ο πύργος της γνωστής συγγραφέως Βούλα Διαμανάκου.

Σημαντική η παρουσία του Πολιτιστικού Συλλόγου Πανιτσιωτών «ΚΑΠΕΤΑΝ ΛΙΤΣΑΣ» στα πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής με σειρά εκδηλώσεων πολιτισμού, παιδείας και ιστορικής μνήμης, συμμετέχοντας κάθε χρόνο στις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στο Καστανόφυτο (Οσνίτσανη) Καστοριάς αφιερωμένες στους Μανιάτες αγωνιστές Αντώνη Βλαχάκη, Λεωνίδα και Παναγιώτη Πετροπουλάκη που έπεσαν στην ομώνυμη μάχη το 1906, για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Η ιστορία του τόπου αυτού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικογένεια των Πετροπουλάκηδων που εμφανίζεται στην περιοχή τον 18ο αιώνα. Σημαντική η προσφορά της οικογένειας στους αγώνες του έθνους τόσο στην επανάσταση του 1821 όσο και αργότερα στα επαναστατικά κινήματα της Θεσσαλίας, της Κρήτης και στον εναντίον των Βουλγάρων κομιτατζήδων αγώνα στη Μακεδονία.

Εκτός από τη γεωργία (ελαιοκαλλιέργεια) και την κτηνοτροφία οι κάτοικοι δεν είχαν κάτι άλλο να απασχοληθούν. Έτσι δεν μπόρεσαν να κρατηθούν στον τόπο τους και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μετανάστευσε. Ο δρόμος που οδηγεί στο χωριό χρειάζεται κάποια συντήρηση (ας τον δει ο δήμαρχος Γυθείου) ενώ ακόμη υπάρχουν τα ίχνη από τη φωτιά που κατέστρεψε μεγάλο μέρος του ελαιώνα πριν δύο χρόνια συμπληρώνοντας τη ζημιά που είχαν υποστεί οι αγρότες της περιοχής από την πρώτη φωτιά του 1981.

Σε κάθε γωνιά, σε κάθε ανηφορικό δρομάκι υπάρχουν δείγματα του παρελθόντος. Πολλά σπίτια αναπαλαιώνονται, άλλα περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους και άλλα καινούργια ορθώνονται. Λίγα μέτρα από την είσοδο του χωριού ο ενοριακός ναός του Αγίου Σπυρίδωνα, ενώ σε διάφορα σημεία ο Άγιος Γεώργιος, οι ναοί της Παναγίας και άλλα μικρά ξωκλήσια αποτελούν μαρτυρίες για το θρησκευτικό συναίσθημα των κατοίκων.

Ανοιξιάτικη μοσχοβολιά από τα μαγιάτικα ατελείωτα ταπεινολούλουδα, εικόνες χορταστικές αναντικατάστατες σ' ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον. Η ηρεμία και η χαλάρωση προσφέρονται αφειδώς σ' όποιον τις αναζητήσει. Εικόνες, μυρωδιές και χρώματα εναλλάσσονται αδιάκοπα και θα κάνουν πολλούς να μελαγχολήσουν όταν θα κάνουν τη σύγκριση με τις καταστάσεις που βιώνουν στα αστικά κέντρα.

Τελικά τι είναι η πατρίδα μας; Είναι οι κάμποι της; Είναι τα ψηλά βουνά της; Είναι... Είναι... Είναι αυτά και άλλα πολλά. Είναι οι γιορτές μας, η βιοπάλη μας, η φύση, η ιστορία μας τα κρυφά μας όνειρα και οι πόθοι μας. Όλα αυτά δεμένα με τη λιτή ομορφιά του Μανιάτικου χώρου αποτελούν ένα ταξίδι και έναν περίπατο στη μοναδική αυτή γωνιά του πλανήτη μας που πάντα και σε κάθε στιγμή έχει να επιδείξει κάτι, τόσο από το παρελθόν όσο και από το παρόν.