Ο Αλέκος ήταν Μανιατόγαμβρος. Όμως αναδείχτηκε ως ο καλύτερος Μανιάτης. Καταγόταν από τη Νεμέα Κορινθίας. Όμως αγάπησε τη Μάνη και αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους Μανιάτες «γιατί ήταν καλός, ήταν γλυκός κι είχε τις χάρες όλες…». Παντρεμένος με τη φιλόλογο καθηγήτρια Ελευθερία Γιολδασέα από τη Λαγκάδα της Δυτικής Μάνης, απέκτησαν ένα γιο τον Αριστοτέλη, καθηγητή σε Πανεπιστήμιο της Αγγλίας. Τη Λαγκάδα τη λάτρευε και δεν παρέλιπε να περνάει εκεί το μισό του χρόνου του στο φιλόξενο σπίτι τους, προσφέροντας φιλοξενία και ζεστασιά σε φίλους και γνωστούς. Καπετάνιος του εμπορικού ναυτικού ταξίδεψε και γνώρισε χώρες και χώρες, μετά την συνταξιοδότησή του όμως αποφάσισε να αράξει, μοιράζοντας το χρόνο του μεταξύ Νέας Σμύρνης και Λαγκάδας. Ήταν φίλος με όλους τους ανθρώπους. Ήταν άνθρωπος της αρετής, διακριτικός, χαμηλόφωνος, ολοζώντανη διδαχή αξιοπρέπειας, σεμνότητας, ποιότητας. Η είδηση «ο Αλέκος μας έφυγε…» από τη σύζυγό του Ελευθερία, είδηση κεραυνός. Είδηση που αργείς να συνειδητοποιήσεις. Αυτή όμως ήταν η αλήθεια. Φτερούγισε ο Αλέκος και πήγε στον αγλαόμορφο τόπο του παραδείσου. Εκεί όπου το φως είναι ανέσπερο και δεν υπάρχει πόνος και στεναγμός, με την ψυχή του να κολυμπάει στη γαλήνια θάλασσα της αθανασίας. Η περιοχή μας φτώχυνε, γιατί έχασε έναν αξιόλογο άνθρωπο. Εμείς χάσαμε έναν φίλο. Έφυγε αφήνοντας πίσω του μόνο μνήμες αγαθές. Το χώμα της Νέας Σμύρνης που τον σκέπασε ας είναι ελαφρό. Η μνήμη του θα είναι αιώνια. Θα τον θυμόμαστε πάντα με τις ευχάριστες αναμνήσεις, για τις οικογενειακές και φιλικές στιγμές που ζούσαμε στην ωραία βεράντα του σπιτιού του τις καλοκαιρινές βραδιές.

Αντώνης Ρουμανέας

Με δάκρυα στα μάτια και πόνο στην καρδιά ακούσαμε για το θάνατο του αγαπημένου και εξαίρετου φίλου μας Αλέκου, που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας. Η απουσία του θα μας κοστίσει, τα καλοκαίρια στη Μάνη δεν θα είναι τα ίδια, χωρίς την παρέα του. Ελαφριά τα χώματα επάνω του και καλό παράδεισο. Συλλυπητήρια στην αγαπητή μας Ελευθερία και στον αγαπημένο μας Αριστοτέλη. Ο Θεός να τους δίνει δύναμη και κουράγιο να ξεπεράσουν τις δύσκολες ημέρες.

Βασίλης και Καλλιόπη Νικολακάκου, Καναδάς

Αλέκο μου, Πόσο είσαι τυχερός!!! Σε κλαίει μια πέρδικα κι ένας

αϊτός και σιμά τους όλοι εμείς, που σ’ είχαμε φίλο κι

αδερφό, γιατί ήσουν διαμάντι και χρυσός???? μάλαμα και χρυσάφι…!!!

Αλέκο μου, όσο φτωχαίνουμε όλοι εμείς τώρα, που εσύ

φεύγεις, τόσο ο παράδεισος με σένανε πλουτίζει…!!!

Όσο λιγότεροι γίνονται οι καλοί τώρα, που εσύ φεύγεις, τόσο

οι Άγιοι με σένανε αυγατίζουν…!!!

Αλέκο μου, πάντα θα ακτινοβολεί η χρυσαφένια σου

καρδιά και η διαμαντένια σου ψυχή.

Άγιο σου πρέπει φωτοστέφανο και έπαινος δικαίου, που είχες τη γνώμη την

καλή, χρυσόκαρδος, χρυσόψυχος, χρυσομαλαματένιος…!!!

Εσένα πιότερο αγαπούσαμε από την Λευτερία, την άγια

ηγερία σου και την τρανή σου μούσα και το χρυσό στεφάνι

σου, την μάνα, που μας έθρεψε, μας φώτισε το νου μας,

λάμπρυνε τη σκέψη μας, τράνωσε την ψυχή μας,

στις αλπικές χιονοκορφές μας ύψωσε τα σπλάχνα μας τα στόλισε,

ομόρφυνε την καρδιά μας κι όλη μας την αγάπη πήρε.

Αλέκο μου, όλους μας συγκλόνιζες με της καλοσύνης σου το πλεόνασμα????

μας συγκινούσες βαθιά με της ευγένειάς σου το περίσσευμα????

μας έκανες να σε θαυμάζουμε για του ήθους σου την μοναδικότητα????

κι ήταν η καλοσύνη σου γλύκα του κεχριμπαριού και χάρη του μαγνήτη????

κι ήταν η ευγένειά σου ομορφιά τ’ Αυγερινού και φως τ’ Αποσπερίτη????

κι ήταν το ήθος σου της νυχτός ηλιόφεγγο κι ονείρεμα της μέρας.

Αξέχαστος για όλα αυτά για πάντα θε να μείνεις.

Για πες μου, που είναι η στράτα σου και που η περπατησιά σου;

Ρόδα να ρίξω πίσω σου, τριαντάφυλλα μπροστά σου;

Αχ! Πόσο πολύ θα το ’θελα τρανά να τραγουδήσω το

ολόφωτό σου ανέβασμα στου παραδείσου τις αυλές,

εκεί, όπου απαλλαγμένος τώρα απ’ τα πρόσκαιρα

και αποφορτισμένος από τα μάταια, καταξιώνεσαι των αιωνίων

και λούζεσαι στο Ανέσπερο της Αναστάσεως Φως.

Και τώρα, Αλέκο μου, ένα μονάχα σου ζητώ:

Ολόθερμα τον Αριστοτέλη να ευχηθείς, που έχει το όνομα,

έχει τη χάρη του Σταγειρίτη μας Σοφού.

Ασάλευτος Μανιάτικος Πύργος να σταθεί δίπλα στη Μάννα,

την ξεχωριστή κι όλοι εμείς δίπλα τους και σιμά τους

πάντα θα σε θυμόμαστε γλυκά…!!!

Πάντα θα σ’ αγαπάμε αληθινά!!!

Καλό ανηφόρι να ’χεις στις γειτονιές του ουρανού,

στις ρούγες των Αγγέλων…!!

Γεώργιος Σταύρου Μπόσινας

Έφυγε στις 9 Ιανουαρίου 2017 ένας άγγελος ο Αλέξανδρος Καλής. Μας εγκατέλειψες άγγελέ μου, μας άφησες ορφανούς, μας δίδαξες πολλά, μας έκανες καλύτερους, μα ο Χριστός σ’ εκάλεσε κοντά του. Φαίνεται σ’ αυτόν τον όμορφο κήπο που λέγεται παράδεισος σε χρειάζεται και εκεί.

Καλό ταξίδι άγγελέ μου. Καλή παράδεισο. Θα μας λείψεις. Ο Θεός να δίνει κουράγιο και δύναμη στην πολυαγαπημένη κουμπάρα και σύζυγό σου και στο γιο σου Αριστοτέλη και στους υπόλοιπους συγγενείς.

Η κουμπάρα σας Αθανασία Κισκήρα, ο βαφτισιμιός σας και η κόρη μου με τις οικογένειές τους