Αρχείο κατηγορίας ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

ΑΠΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΜΗΝΑ – Μάρτιος 2021

Σωστική ανασκαφή σε έκταση 160 τ.μ. στην πλατεία Υπαπαντής Καλαμάτας ενέκρινε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο.

Στη συνεδρίασή του την Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2021 το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) γνωμάτευσε θετικά  επί του θέματος: «Έγκριση ή μη πρότασης του Δήμου Καλαμάτας για ανάδειξη των αρχαιοτήτων της πλατείας του Ι.Ν. Υπαπαντής στην Καλαμάτα, στο πλαίσιο του έργου “Ανάπλαση Ιστορικού Κέντρου Καλαμάτας – Γ’ φάση (πλατεία Υπαπαντής)” του Επιχειρησιακού Προγράμματος “Πελοπόννησος 2014-2020”, Π.Ε. Μεσσηνίας, Περιφέρειας Πελοποννήσου». Η γνωμάτευση αυτή προέκυψε μετά από μακρά αντιδικία που είχε δημιουργηθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμάτας περί της σκοπιμότητας διενέργειας ανασκαφικών εργασιών και της πιθανής παρεμπόδισης εξέλιξης του έργου της ανάπλασης της πλατείας Υπαπαντής εντός του ανελαστικού χρόνου που προσδιορίζεται στο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης που λήγει.

Τελικά, από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο δόθηκε έγκριση για τη διενέργεια σωστικής ανασκαφής στο Νοτιοανατολικό άκρο της πλατείας Υπαπαντής, σε έκταση περί τα 160 τ.μ., θέση που ουδόλως εμποδίζει την υλοποίηση του έργου της ανάπλασης, όπως έχει αποτυπωθεί στο τοπογραφικό διάγραμμα κι έχει προσδιοριστεί στην εγκεκριμένη μελέτη ανάπλασης του χώρου της πλατείας.

(Λόγω της μεγάλης συζήτησης που έχει ανοίξει για τη θέση της αρχαίας πόλης Φαραί, προδρόμου της Καλαμάτας, σχεδιάζομε να παρουσιάσομε περιληπτικά σχετικά στοιχεία, αυτά που είχε συγκεντρώσει μετά από εκτεταμένη έρευνα, ο τότε Σχολάρχης Θουρίας Αθανάσιος Πετρίδης και παρουσίασε «ενώπιον εκλεκτού ακροατηρίου» με λόγο που εκφώνησε το 1875 στη Λέσχη Καλαμών «ο Δημακόπουλος»).

Λεωνίδας Γρηγοράκος : Κέρδισε τη μάχη του κοροναϊού – πήρε εξιτήριο μετά από 2 μήνες

Εξιτήριο από το νοσοκομείο πήρε ο πρώην υπουργός και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Λεωνίδας Γρηγοράκος, μετά από πολύμηνη μάχη με τον κοροναϊό. Το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο στις 17 Δεκεμβρίου, καθώς διαγνώστηκε με κοροναϊό και κρίθηκε απαραίτητη και η διασωλήνωσή του. Μετά από μάχη με τον ιό, αποσωληνώθηκε και μεταφέρθηκε σε ειδικό θάλαμο του πανεπιστημιακής κλινικής του νοσοκομείου «Σωτηρία». Όπως μετέδωσε ο τηλεοπτικός σταθμός OPEN, μεταφέρθηκει σε κέντρο αποκατάστασης και αποθεραπείας, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα κινητικά προβλήματα που έχουν παρουσιαστεί εξαιτίας της πολυήμερης νοσηλείας του στην εντατική.

Σε δήλωσή του, ο Λεωνίδας Γρηγοράκος ευχαρίστησε το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, χαρακτηρίζοντάς τους ήρωες. «Ευχαριστώ πολύ, μέσα από την καρδιά μου, την καθηγήτρια Αντωνία Κουτσούκου και το προσωπικό (ιατρικό, νοσηλευτικό, βοηθητικό) της Πανεπιστημιακής ΜΕΘ στο «Σωτηρία», για την άριστη περίθαλψη κατά τους 2 μήνες της νοσηλείας μου. Δεν υπάρχουν λόγια να τους ευχαριστήσω», ανέφερε ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ. «Οι άνθρωποι αυτοί είναι ήρωες. Ήταν μια μακρά και δύσκολη νοσηλεία. Το ΕΣΥ ανταποκρίθηκε πλήρως στις απαιτήσεις αυτές. Εχοντας πίστη στο Θεό μπόρεσα και το ξεπέρασα. Εύχομαι όλοι οι ασθενείς που νοσηλεύονται να έχουν καλή έκβαση. Να γίνουν γρήγορα καλά», πρόσθεσε ο Λεωνίδας Γρηγοράκος.

Το Νέο διοικητικό συμβούλιο του Ιατρικού Συλλόγου Μεσσηνίας.

Το Νέο διοικητικό συμβούλιο του Ιατρικού Συλλόγου Μεσσηνίας.

Συγκροτήθηκε σε Σώμα το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Ιατρικού Συλλόγου Μεσσηνίας που προέκυψε από τις εκλογές της 14ης Οκτωβρίου 2018. Η σύνθεσή του είναι η εξής: Πρόεδρος Δημήτρης Τζωρτζίνης, αντιπρόεδρος Παναγιώτης Γιαννόπουλος, γενικός γραμματέας Ηλίας Μανδηλάρης, ταμίας Δημήτρης Γκότσης και μέλη οι Χρυσούλα Γεωργακαράκου – Τσιλιβαράκη, Νίκος Γιουρτούμας, Κώστας Διπλάρης, Στυλιανή Μπακολέα, Σταύρος Σφήκας, Δημήτρης Σωφρονάς και Ηλίας – Νεκτάριος Τσίχλης.

ΝΤΕΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΕΑΣ

Ο Γιάννης ο γαμπρός του, το αγνό παιδί που ωρίμασε βιώνοντας στην πράξη την έννοια της κοινωνικότητας κοντά μου κατά τη δεκαετία του 1990, μου ανάγγειλε την απώλεια… Απώλεια στη μάχη για τη ζωή, που ό Ντένης έδινε μέρα τη μέρα τα τελευταία πέντε χρόνια. Το αποτέλεσμα αυτής της μάχης, δεδομένο για όλους μας, αλλά η μαχητικότητα μέχρι τέλους σπάνια ιδιότητα για λίγους και εκλεκτούς, όπως ο Ντένης.

Λίγα ήξερα για το Ντένη πριν τις εκλογές του 1998. Τότε μου τηλεφώνησε ότι ήθελε να ενταχθεί στην ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Τον δεχθήκαμε με ευχαρίστηση. Μάθαμε λίγο – λίγο και για τη ζωή του, την οικογένεια που καταγόταν, την εκτέλεση του πατέρα του από τους Γερμανούς στα χρόνια της Κατοχής, τη μετανάστευσή του στην Αμερική και τις σπουδές του, την οικογένεια που δημιούργησε με την αξιαγάπητη σύζυγό του Eυγενία, τις πολλαπλές πνευματικές του ανησυχίες, εκδηλωμένες στους τομείς της μουσικής και των γραμμάτων σε συνδυασμό με τις πρακτικές μορφές έκφρασής τους. Στη συνέχεια τον παρακολουθήσαμε να τα συνθέτει όλα αυτά μέσα από τη στήλη που κρατούσε σ` αυτή την εφημερίδα, τη ΜΑΝΙΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. ΜΗΝΑΙΑ την είχε βαφτίσει, και την κάλυπτε ανελλιπώς από το 1999 που πρωτοκυκλοφόρησε η εφημερίδα και μέχρι την προ πενταετίας έκτακτη επιδείνωση της υγείας του.

Ο Ντένης ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Λίγοι σαν αυτόν κυκλοφορούν αυτή την εποχή στον τόπο μας. Δε θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω με μια ιδιότητα. Εκείνος ο επιθετικός προσδιορισμός που θα του ταίριαζε είναι «πολύτροπος», έννοια παρμένη από το προοίμιο της Οδύσσειας. Πολύτροπος, στη συγκεκριμένη περίπτωση, με την έννοια του ανθρώπου που έχει πολύμορφα και ετεροειδή σε ένα βαθμό υπόβαθρα, γνωστικά και εμπειρικά, από τα οποία μπορεί να βγάζει στην επιφάνεια τις δικές του πρωτότυπες προτάσεις. (Αυτή η ιδιότητα διαφαίνεται και από το κείμενό του που δημοσιεύεται στη διπλανή στήλη: τα πρώτα ΜΗΝΑΙΑ στο φύλλο αριθ. 1 – Απριλίου 1999 της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ)

Η τελευταία συγγραφική του δραστηριότητα ήταν ιδιαίτερα συναισθηματική. Στο ένα βιβλίο του σκιαγράφησε, με ανάγλυφο τρόπο, τη δραματική οικογενειακή κατάσταση που δημιουργήθηκε κατά την περίοδο της φυλάκισης και τελικά της εκτέλεσης του πατέρα του, το 1944. Εκτός από την εκπλήρωση του οικογενειακού του καθήκοντος, κυρίως για τις γενιές των απογόνων του που θα ακολουθήσουν, μας άφησε και ένα ιστορικό ντοκουμέντο που αφορά πρόσωπα και καταστάσεις σ` εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Στο άλλο το τελευταίο απέδωσε, με το δικό του τρόπο, μνήμες για καταστάσεις που βίωνε στην Καρδαμύλη, γιός δικαστικού υπαλλήλου της Καλαμάτας αυτός, κατά τις παραμονές του στην προγονική εστία σε ταξίδια και διακοπές, μέχρι την τελευταία χρονική περίοδο της μονιμότερης διαμονής του εκεί. Άλλος ο τρόπος γραφής στο ένα βιβλίο, άλλος ο τρόπος στο άλλο. Δείγματα της ιδιότητας ενός πολύτροπου μυαλού.

Είμαι βέβαιος ότι, χωρίς να παραιτείται από έστω και ένα λεπτό ζωής, έφυγε χορτάτος από ζωή. Έτσι χορτάτο από ζωή και χαμογελαστό θα τον θυμόμαστε…

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

Ντένης (Διονύσης) Δημητρέας

Έφυγε από τη ζωή στις 11 Οκτωβρίου 2017 ο Ντένης. Σε νεαρή ηλικία έφυγε για τις Η.Π.Α. όπου σπούδασε επικοινωνιολόγος. Κατά την παραμονή του στις Η.Π.Α. δημιούργησε το «DENNIS DEN» στο Σικάγο, στέκι πολιτισμού και συνάθροισης διαφορετικών εθνοτήτων καθιστώντας γνωστή την ελληνική κουλτούρα και την ελληνική μουσική σε άλλους διαφορετικούς κόσμους. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα μετέφερε το «DENNIS DEN» στην Καλαμάτα, γνωρίζοντας και εκεί για πολλά χρόνια μεγάλη επιτυχία.

Τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας μας «Μανιάτικη Αλληλεγγύη» και άλλων εντύπων, από την έκδοσή της με ειδική στήλη, δίνοντας τη μάχη της ενημέρωσης χρονογραφώντας επίκαιρα θέματα, πάντα σε συνάρτηση με το μανιάτικο στοιχείο. Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων για το συγγραφικό του έργο.Πρωτοπόρος στις ιδέες του με την μαχητική του πένα διατύπωνε τις σκέψεις του με θάρρος και με τεκμηριωμένα επιχειρήματα. Ο Ντένης υπηρέτησε τον πολιτισμό, την τέχνη του λόγου στις διάφορες μορφές του, διατηρώντας μια ζώσα σχέση με την καθημερινότητα, τον σύγχρονο άνθρωπο, τους καημούς και τους πόθους του.

Θα τον θυμόμαστε πάντα,διατηρώντας τις καλύτερες αναμνήσεις.

Αντώνης Ρουμανέας

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΒΑΚΟΣ

Η 20ετής στενή φιλία μου με τον αείμνηστο Χαράλαμπο Κρυπωτό, λαμπρό εκπαιδευτικό από τα Πάκια, έφερνε πολύ συχνά τα βήματά μου στους Μολάους, την ξεχωριστή αυτή κωμόπολη της Λακωνίας. Η ιδιότητά μου, του Σχολικού Συμβούλου του κλάδου Φυσικών για τους Νομούς Μεσσηνίας και Λακωνίας, με επιβοηθούσε επίσης στη δημιουργία συχνής επαφής με το διοικητικό κέντρο της Επαρχίας Επιδαύρου Λιμηρά. Έτσι, από την περίοδο  αυτής της πολύχρονης πορείας, γνώρισα και εκτίμησα το Γιάννη Μοσχοβάκο, το ήθος και την αγάπη του για τους Μολάους, που μια της έκφανση είναι και οι σχετικές μ` αυτούς συγγραφές του.

Καταγόταν από πατέρα γεννημένο τη Γέρμα, το μικρό οικισμό κοντά στο Οίτυλο,  και εγκατεστημένο σε ώριμη ηλικία στους Μολάους, όπου σταδιοδρόμησε επαγγελματικά και δημιούργησε οικογένεια με έντονη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή της κωμόπολης. Την πορεία αυτή ακολούθησε και ο γιός του ο Γιάννης, που εκτιμήθηκε από τους Μολαϊτες με την εκλογή του στη θέση του δημάρχου της κωμόπολης.

Με την απώλεια του κοινού μας φίλου, του Χαράλαμπου Κρυπωτού και τη συνταξιοδότησή μου στη συνέχεια, αραίωσαν οι άμεσες επικοινωνίες μας. Περιορίστηκαν σε τηλεφωνικές, που προκαλούνταν με αφετηρία αξιόλογα πολιτιστικά γεγονότα και πάντα με την υπόσχεσή του για προσκύνημα στις προγονικές του, μανιάτικες, περιοχές. Δυστυχώς δεν προλάβαμε, η από κοινού περιήγηση μετατίθεται σε νοερή μορφή, εμπλουτισμένη, όμως, με το ισχυρό κοινωνικό και πολιτιστικό αποτύπωμά του.

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΑΣ

Ένας άνθρωπος, ένας αιώνας… Τόσο κόντεψε να φθάσει ο Σωτήρης. Και μάλιστα όρθιος και σε κυκλοφορία μέχρι τον τελευταίο μήνα. Φαίνεται, όμως, ότι τελευταία είχε χάσει την  υπεραισιοδοξία που τον διέκρινε σε όλη του τη ζωή.

Τον γνώρισα σχετικά καθυστερημένα, όταν το 1975 διορίστηκα καθηγητής στο Γυμνάσιο Καρδαμύλης. Είχε το βενζινάδικο και η γνωριμία μαζί του γινόταν αυτόματα, δημιουργόταν από το χαμόγελο και την καλή κουβέντα. Η ουσιαστική γνωριμία μας , όμως,διαμορφώθηκε τα αμέσως επόμενα χρόνια, όταν τα τρία κορίτσια του ήλθε η ώρα να φοιτήσουν στο Σχολείο. Στη διευρυμένη προσπάθεια να ιδρύσομε Λύκειο στην Καρδαμύλη, που η έντονη φάση της ήταν το 1981 -2,ο Σωτήρης  ήταν από τους πρωτοπόρους. Στην κατανομή ρόλων, που αποφασιζόταν από κοινού από τη διευρυμένη ομάδα εκπαιδευτικών και γονιών που είχε το συντονισμό, ορίστηκε πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής. Δίδυμο με το μακαρίτη Πέτρο  Σωτ. Σπυρέα άπλωναν υπερκομματικά την προσπάθεια που αγκάλιαζε τις ανάγκες όλης της Δυτικής Μάνης. Ιδιαίτερα για το Σωτήρη που ήταν από τους ένθερμους θιασώτες της Καρδαμύλης, η επιδιωκόμενη ίδρυση Λυκείου, εκτός από την εξυπηρέτηση των μαθητών και των οικογενειών που αναγκάζονταν μέχρι τότε είτε να σταματούν τα παιδιά τους από σπουδές μετά την αποφοίτησή τους από το Γυμνάσιο είτε να τα στέλνουν σε Λύκειο της Καλαμάτας, σήμαινε και αναβάθμιση της Καρδαμύλης ως διοικητικού κέντρου της Δυτικής Μάνης. Και αυτό ενίσχυε ακόμα περισσότερο τη συμβολή του.

Ιδρύθηκε το Λύκειο και λειτούργησε από το 1982, μετά από λίγα χρόνια μετακινήθηκα από την Καρδαμύλη για να ασκήσω αλλού εκπαιδευτικά καθήκοντα, αλλά οι συναντήσεις μου με το Σωτήρη ήταν πάντα εγκάρδιες και διαχυτικές. Με πλατειά χαμόγελα και αναφορές στην κοινή προσπάθεια που, παρά τις δυσκολίες, καταφέραμε να ευδοκιμήσει. Οι συναντήσεις πύκνωσαν όταν επέστρεψα και πάλι, για δύο χρόνια, στην Καρδαμύλη και τα σχολεία της. Με καλή παρέα και  λίγο κρασί οι αναμνήσεις εμπλουτίζονταν με λεπτομέρειες αλλά και με αθώα πειράγματα από εκείνους από τα μέλη της παρέας που είχαν τέτοιο χάρισμα. Έτσι συνεχίστηκαν οι σχέσεις μας και κατά  την επόμενη περίοδο, όταν έφυγα πάλι για άλλα εκπαιδευτικά καθήκοντα. Με την επιστροφή όμως στη γενέθλια γη, μετά τη συνταξιοδότησή μου, επαναλάβαμε, αν και κάπως αραιότερα, τις βραδινές παρέες στα μαγαζάκια της περιοχής ,με τους παλιούς συμμέτοχους στις τοπικέςεκπαιδευτικές δράσεις …

Το φθινόπωρο που μας πέρασε συναντηθήκαμε σε καφενείο στην Καρδαμύλη και τον είδα αλλαγμένο. Είχε, αυτός ο πάντα νηφάλιος, έναν έντονο εκνευρισμό. Του το παρατήρησα και μου απάντησε ότι είχε ταλαιπωρηθεί στην Αθήνα όπου πήγε για μία ιατρική μικροεπέμβαση. Τον ενθάρρυνα, αλλά διέκρινα ότι ο εκνευρισμός του δεν έφυγε. Τον αποχαιρέτησα με συναισθηματισμό και υπόσχεση για συνάντηση σύντομα… Δυστυχώς η συνάντηση ήταν η αποχαιρετιστήρια…

Οι άνθρωποι φεύγουν, τα έργα τους μένουν. Αλλά μένουν και οι στάσεις ζωής τους και όσων, όπως ο Σωτήρης, διακρίνονταν με ποιοτικά στοιχεία, μένουν ως φωτεινές εικόνες για εκείνους που τους γνώριζαν. Έτσι οι αποχαιρετισμοί δεν είναι στιγμιαίοι, διαρκούν…

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΑΡ. ΡΟΥΜΠΕΑΣ

Με τον Τάκη ξεκινήσαμε τη γνωριμία μας στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Καλαμάτας, ως συμμαθητές της 1ης Γυμνασίου, που κατέληξε σε φιλία και συνεχίσαμε μαζί μέχρι την αποφοίτησή μας. Μετά χώρισαν οι δρόμοι μας για λίγο, αφού διαλέξαμε χωριστούς κλάδους σπουδών. Ύστερα ήρθαν οι στρατιωτικές υποχρεώσεις, αλλά στη συνέχεια ξανασυναντηθήκαμε αφού επιλέξαμε ως τόπο εγκατάστασής μας την πόλη της Καλαμάτας.

Ο Τάκης ελεύθερος επαγγελματίας, οδοντίατρος, εγώ στη Δημόσια Διοίκηση. Αν και επαγγελματικά ήταν διαφορετικά τα ενδιαφέροντά μας, ο τόπος της κοινής καταγωγής μας (είλκε την καταγωγή του από τον Πύργο Λεύκτρου), η Μάνη ήταν ο συνδεκτικός κρίκος μας. Συνδρομητής της εφημερίδας «Μανιάτικη Αλληλεγγύη», από το πρώτο της φύλλο περίμενε εναγωνίως κάθε νέο φύλλο της για να διαβάσει και να σχολιάσει τα θέματά μας.

Ήταν σύντομη η ζωή του Τάκη, αρκετή όμως για να δείξει τα προτερήματα και τις αρετές του. Ήταν τίμιος, ειλικρινής, πρόθυμος στο καθήκον και στο λειτούργημα που ασκούσε με ζήλο και προθυμία, ώστε να χαίρει καθολικής εκτίμησης για την επιστημονική του επάρκεια, την ανθρωπιά του, την απέραντη καλοσύνη των αισθημάτων του, πράγμα που τον καθιστούσε αξιαγάπητο. Έδινε πρωταρχική σημασία στις σχέσεις του, στον ηθικό παράγοντα τον απαλλαγμένο από κάθε ιδιοτέλεια.

Ο νους και η καρδιά του ήταν πάντα γεμάτα αγάπη, καλλιεργώντας στο περιβάλλον του μια γνήσια, απονήρευτη και ανυπόκριτη κοινωνικότητα.

Ο θάνατός του άφησε ένα μεγάλο κενό, γιατί από την ανεξάντλητη πηγή της ζωής του όλοι αντλούσαν. Γνώσεις οι συνάδελφοί του, εξυπηρέτηση οι συναλλασσόμενοι μαζί του, αγάπη και κατανόηση οι φίλοι του, προσήλωση στους δεσμούς αίματος με τους οποίους ήταν ενωμένος, οι συγγενείς του. Πέραν όμως από αυτές τις στενές προσωπικές σχέσεις και τους υλικούς και ηθικούς δεσμούς υπήρχε η απρόσωπη και ανώνυμη κοινωνία των ανθρώπων, η οποία έπαιρνε με το παράδειγμα της ζωής του το μάννα για ένα κόσμο πιο δίκαιο και καλύτερο.

Λένε ότι ο χρόνος που όλα τα δαμάζει και τα ηρεμεί, έχει τη δύναμη να σβήνει σιγά σιγά από την ψυχή μας και τον πιο μεγάλο πόνο. Μακάρι να είναι έτσι. Όλοι έχουν ανάγκη παρηγοριάς, ιδιαίτερα η οικογένειά του, η σύζυγός του Αγγελική, τα παιδιά του, τα αδέλφια του, τα ανήψια του, οι φίλοι του.

Εμείς δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ, γιατί θα προβάλλει ζωντανός, αθώος και ωραίος μέσα στους κρυφούς μας λυγμούς. Θα ζει ανάμεσά μας και η μνήμη του θα είναι αιώνια.

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του «εν χώρα ζώντων».

Αντώνης Ρουμανέας

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΝ. ΣΑΡΑΝΤΕΑΣ

Με τον Ανδρέα είμαστε συμμαθητές στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού μας, κατά τη δεκαετία του 1950 με δασκάλα μας τη Βιβή Πανώτη. Πρωτότοκος από τα πέντε παιδιά του βιοπαλαιστή Παναγιώτη Σαραντέα ή Κοπανίτσα, πήγε στη συνέχεια στο Γυμνάσιο στην Καρδαμύλη και συνέχισε στο Εσπερινό στην Καλαμάτα, βιοπαλεύοντας και αυτός για να το τελειώσει.

Η μετανάστευσή του στη Γερμανία αποτέλεσε το κυριότερο σταθμό της ζωής του. Όχι μόνο γιατί έμαθε πολλά και το σφιχτό γερμανικό τρόπο στα επαγγέλματα που εξάσκησε εκεί, αλλά κυρίως γιατί εκεί γνώρισε τη σύντροφο της ζωής του, τη Γερμανίδα Τερέζα, που στάθηκε δίπλα του, με αφοσίωση και δημιουργικότητα, σε όλες τις φάσεις της ζωής του που ακολούθησαν.

Χάρη σε πετυχημένες πρωτοβουλίες του πατέρα του εξασφάλισε την οικονομική αγορά ενός οικοπέδου σε εξαιρετική θέση, πάνω από τον όρμο της Καλόγριας, και εκεί επένδυσε, μετατρέποντας σε κατοικία, ταβέρνα τα πρώτα χρόνια και σε ενοικιαζόμενα δωμάτια,  τους κόπους του από τα χρόνια της ξενιτιάς. Παράλληλα έκανε αξιόπιστες εργασίες ελαιοχρωματισμών και εξαίρετες ταπετσαρίες, όταν δεν ασχολείτο με τη μικρή ελαιοκομική εκμετάλλευσή του που συνεχώς βελτίωνε και αξιοποιούσε.

Η κοινωνικότητά του τον οδήγησε να συμμετέχει σ` όλες τις κοινές δράσεις στην περιοχή μας. Ιδρυτικό μέλος και του Ελαιουργικού Συνεταιρισμού του χωριού μας, συμμετείχε στο πρώτο του διοικητικό συμβούλιο και στις πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν,  κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970, και κατέληξαν στην κατασκευή ιδιόκτητου ελαιουργείου. Συμμετείχε επίσης στις διεργασίες για την ίδρυση και λειτουργία Λυκείου στην Καρδαμύλη κατά την επόμενη δεκαετία. Το ίδιο και στην ίδρυση Πολιτιστικού Συλλόγου στη Στούπα εκείνη την περίοδο. Μέλος της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής της, συμμετείχε σε όλες τις πρωτοβουλίες της στον τομέα της αυτοδιοίκησης, της ενημέρωσης και του πολιτισμού.

Έδινε το παρόν στις ετήσιες συναντήσεις των συμμαθητών στο δημοτικό σχολείο που, με πρωτοβουλία του Παναγιώτη Κυριάκου Γεωργέα, άρχισαν από τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Επιτήδειος σε ακίνδυνα πειράγματα έδινε κάθε καλοκαίρι το δικό του χρώμα στην ομήγυρη των 10-15 παλιών συμμαθητών. Τότε ήταν που και εγώ διηγιόμουν γιατί τον θεωρούσα ευεργέτη μου: Στα μαθητικά μας χρόνια, ανέβαινε τα απογεύματα σε ένα ταρατσάκι του σπιτιού του και διάβαζε φωναχτά με τη σκληρότονη φωνή τα δευτερεύοντα μαθήματα της επόμενης μέρας. Μαζί μ` αυτόν τα μάθαινα και εγώ από το σπίτι μου χωρίς να ανοίγω το δικό μου βιβλίο! Τα τελευταία χρόνια με αρρώστιες να τον περιτριγυρίζουν απουσίαζε από τις συνάξεις μας. Όμως έστελνε χαιρετισμούς και κεράσματα με τον αδελφό του το Σταύρο, που επίσης συμμετείχε στην ομάδα μας.

Έτσι έφθασε γι` αυτόν η ώρα του μοιραίου και αναπότρεπτου τέλους. Την ημέρα της γιορτής του η Τερέζα με ενημέρωσε για τη νοσηλεία του στην Αθήνα. Ελπίζαμε ότι θα επικοινωνούσαμε με την επιστροφή του, αλλά ματαίως. Παρηγοριά του ότι είδε τα τρία του παιδιά μεγαλωμένα να ακολουθούν το δικό τους δρόμο, σε συνθήκες πολύ καλύτερες από εκείνες που ζήσαμε εμείς στην ηλικία τους. Και την πιστή του Τερέζα να παραμένει γι` αυτά με διπλή στοργή: της μάνας και του πατέρα.

Όσοι από την ομάδα των συμμαθητών συνεχίζομε θα τον θυμόμαστε και θα τον μνημονεύομε στην καθιερωμένη καλοκαιρινή μας σύναξη.

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΙΕΡΕΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΤ. ΠΡΕΚΑ

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από εκείνο το πρωινό της 4ης Ιανουαρίου του 2016 που επέστρεψες στο φως του Κυρίου μας γιατί και την ώρα του θανάτου σου έλαμπες σαν τον ήλιο παραδίδοντας το πνεύμα σου στους αγγέλους. Μοιραστήκαμε μαζί το πέρασμα της ζωής για εβδομήντα χρόνια και δεν έλειψαν ούτε για μια στιγμή η αγάπη και η αφοσίωση μερικές από τις σπάνιες αρετές σου. Ήσουν υπόδειγμα πατέρα και συζύγου, πρότυπο αξιωματικού του Λιμενικού Σώματος και θα ήθελα να υπενθυμίσω στους παλαιούς και να θυμίσω στους νεώτερους ότι στην Σαντορίνη χάριν της δικής σου πρωτοβουλίας οι φτωχοί και αγράμματοι άνθρωποι του λιμένος απέκτησαν ιατρική περίθαλψη και σύνταξη και ότι στη Μύκονο ως Πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου φωταγώγησες το τότε λιμάνι και κατασκεύασες νέα προβλήτα. Στα 68 σου χρόνια έγινες ιερέας γιατί ήθελες να υπηρετήσεις και να ακολουθήσεις αυτόν που σε δίδαξε να αγαπάς και να προσφέρεις ανιδιοτελώς στους άλλους τον έναν και μοναδικό Κύριό μας. Αγάπησες τους ενορίτες σου, τους συνεφημερίους σου, τους ιεροψάλτες, το προσωπικό της Εκκλησίας και εκείνοι σου ανταπέδιδαν την αγάπη τους, την εκτίμηση και τον σεβασμό τους. Διακρίθηκες για το ορθόδοξο ήθος σου, τον ένθεο ζήλο, την απλότητα, την ταπείνωση, την εργατικότητα, την πίστη, την ευσέβειά σου και την μεγάλη σου αγάπη προς την εκκλησία μας αφήνοντας παρακαταθήκη στην Στούπα εκτός άλλων την μεγαλοπρεπή κατασκευή του Ι. Ναού Αγίας Τριάδος. Η προσφορά σου και η όλη καλή παρουσία σου στην Εκκλησία αναγνωρίσθηκε και επικυρώθηκε από τον Μητροπολίτη μας κ. Χρυσόστομο όταν, σε τίμησε με το ανώτατο για ιερείς, οφίκιο του πρωτοπρεσβύτερου. Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου την πνευματική σου οικογένεια, τον Μητροπολίτη μας κ. Χρυσόστομο, τον Πρωτοσύγκελο κ. Συμεών και όλους τους Ιερείς που ήταν πάντα στο πλευρό σου. Ευχαριστώ πολύ όλους τους εκκλησιαστικούς επιτρόπους για την συνεισφορά τους στο έργο σου καθώς και τους τοπικούς φορείς. Ευχαριστώ πολύ συμπατριώτες νησιώτες Αμοργιανούς για την αγάπη τους.

Η ακούραστη συνοδοιπόρος σου πρεσβυτέρα Μαρία Πρέκα. Αιωνία σου η μνήμη.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ 2017

ΠΕΝΘΗ – ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2017

+Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (1933-2017)

Εκοιμήθη αιφνιδίως το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, μετά από καρδιακό επεισόδιο που υπέστη κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, στον εορτάζοντα Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αρεόπολης, ο Μητροπολίτης Μάνης Χρυσόστομος σε ηλικία 84 ετών. Ο Σεβασμιώτατος μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας Αρεόπολης όπου και κατέληξε. Το άκουσμα της είδησης προξένησε βαθιά λύπη στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Επαρχίας του με την οποία είχε αναπτύξει συναισθηματικούς δεσμούς κατά τα 21 χρόνια της αρχιερατείας του

Η εξόδιος ακολουθία του τελέσθηκε στο Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Γεωργίου Γυθείου, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. Παρέστησαν ο, ορισθείς ως Τοποτηρητής της χηρευούσης Μητροπόλεως Μάνης, Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιος, αρκετοί Μητροπολίτες, εκπρόσωποι της Περιφέρειας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, της Ελληνικής Αστυνομίας, Τοπικών Συλλόγων, Φορέων και Οργανισμών, κλήρος και λαός.

Ο Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος Επίσκοπος Μεθώνης κ. Κλήμης, ως εκπρόσωπος της Συνόδου, εκφώνησε τον επικήδειο λόγο και μίλησε για την ζωή και το έργο του μακαριστού, ενώ αναφέρθηκε στις σπουδές, στην πορεία, στην πνευματική, κοινωνική και φιλανθρωπική προσφορά και μέριμνα του.

Στην συνέχεια μίλησαν ο Δήμαρχος Ανατολικής Μάνης κ. Πέτρος Ανδρεάκος, ο Βουλευτής Λακωνίας κ. Αθανάσιος Δαβάκης, ο Δήμαρχος Δυτικής Μάνης κ. Ιωάννης Μαραμπέας, ο επίτιμος πρόεδρος του Συλλόγου Γυθειατών Αττικής «Η ΚΡΑΝΑΗ» κ. Συμεών Χατζηχαραλάμπους, μαθήτρια των κατηχητικών σχολείων Γυθείου, ο αρχιμανδρίτης Ανδρέας Μπολοβίνος και εκ μέρους του κλήρου της Τοπικής Εκκλησίας ο Πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως Αρχιμανδρίτης Συμεών Λαμπρινάκος.

Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γυθείου και Οιτύλου κ. Χρυσόστομος (κατά κόσμον Δημήτριος) Κορακίτης εγεννήθη εις Αθήνας τω 1933.

Εσπούδασεν εις την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών, λαβών το πτυχίον τω 1957. Διάκονος εχειροτονήθη τω 1960 και Πρεσβύτερος τω 1966. Από του έτους 1958 έως του 1963 διετέλεσε καθηγητής εις την Μέσην Εκπαίδευσιν, από δε του έτους 1969 Γραμματεύς και Κωδικογράφος παρά τη Ιερά Συνόδω.

Από του έτους 1966 έως και της εκλογής του διηκόνησεν ως προϊστάμενος εις τον εν Αθήναις ιστορικόν Ιερόν Ναόν της Αγίας Ειρήνης επί της οδού Αιόλου, δια την ανακαίνισιν του οποίου τα μέγιστα συνετέλεσε. Μητροπολίτης Γυθείου και Οιτύλου εχειροτονήθη εις τας 6-10-1996.

Ύστερα από πρόταση του, η Ιερά Μητρόπολις με απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, έλαβε την παλαιάν ονομασίαν της, που είχε δοθεί από του 907, Ιερά Μητρόπολις Μάνης.

Ανακηρύχτηκε Επίτιμος Δημότης του Δήμου Ανατολικής Μάνης με την υπ’ αριθμ. 273/2016 απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου

 

XΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΗ ΜΑΝΗ.

  • Λίγο μετά την ενθρόνισή του, τον Οκτώβριο του 1996, τον επισκεφθήκαμε στο Γύθειο για το καλωσόρισμά του στη Μάνη. Ήμασταν μιά ομάδα, αντιπροσωπευτική της περιοχής του Νεοχωρίου Λεύκτρου: Το Κοινοτικό Συμβούλιο, τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια Ευαγγελισμού Θεοτόκου Νεοχωρίου και Αγίας Τριάδας Στούπας και το Συμβούλιο του Αγροτικού Συνεταιρισμού. Προσκομίσαμε και ως δώρο καλωσορίσματος αρκετά δοχεία λαδιού σε πεντόλιτρα για το γηροκομείο που συντηρούσε η Μητρόπολη στο Γύθειο. Ο νέος Μητροπολίτης εξεπλάγη ευχάριστα από την αντιπροσωπευτικότητα της Τοπικής μας Κοινωνίας και τα δώρα, και με ερωτηματικό ύφος, μας είπε: Τί θέλετε από μένα; Του απαντήσαμε ότι δεν έχομε αιτήματα άλλα, παρά μόνο την τοποθέτηση εφημερίων στις δύο πολυπληθείς ενορίες του Νεοχωρίου και της Στούπας που παραμένουν ακέφαλες για μακρό χρονικό διάστημα. Ζήτησε προτάσεις. Του απαντήσαμε αμέσως ότι για το Νεοχώρι έχει εκδηλώσει από μακρού χρόνου ενδιαφέρον ο συνταξιούχος καταξιωμένος ιερέας Δημήτριος Κατσικέας, ενώ για τη Στούπα ο Νικόλαος Πρέκας, γαμπρός του παλιού εφημερίου της ενορίας αυτής, Ανδρέα Φωτεινέα. Του υπενθυμίσαμε ότι οι αιτήσεις και των δύο βρίσκονται για πολλούς μήνες ανενεργές στα εισερχόμενα της Μητρόπολης. Η απάντησή του ήταν άμεση: Η ενορία του Νεοχωρίου θα καλυφθεί με την επαναφορά σε ενεργή υπηρεσία του ιερέα Δημητρίου Κατσικέα την επόμενη εβδομάδα. Για να μη καθυστερήσει η πλήρωση της ενορίας της Στούπας με φοίτηση σε ιερατική σχολή του υποψήφιου ιερέα, λόγω της μακράς θητείας του στην υπηρεσία της εκκλησίας ως ψάλτης και του αποδειγμένου θρησκευτικού του ζήλου, θα τον εγγράψω στις Δέλτους του Οικουμενικού Πατριαρχείου και σύντομα, μέχρι τα Χριστούγεννα, θα τον μεταγράψω στις Δέλτους της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τα πράγματα εξελίχτηκαν έτσι ακριβώς.
  • Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 σοβούσε ένταση στις σχέσεις μεταξύ των Μητροπόλεων Μεσσηνίας αφενός και Γυθείου και Οιτύλου (τώρα Μάνης) αφετέρου. Η αιτία δεν ήταν άλλη παρά τα μεταξύ τους όρια. Ειδικότερα αν τα όρια θα «ακολουθούσαν» την παλιά φυσική ροή του χειμάρρου Ξερίλα που ξεκινά από την περιοχή Ελαιοχωρίου (Γιάννιτσας) ή τη διευθετημένη ροή του. Στην πρώτη τα όρια θα ήταν βορειότερα, στο νότιο άκρο των Φαρών (Γιαννιτσανίκων) ενώ στη δεύτερη περίπτωση θα μπορούσαν εναλλακτικά να φθάνουν και μέχρι το εκκλησάκι της Αγίας Σιών της Κοινότητας Βέργας. Η διαμάχη με εκατέρωθεν δηλώσεις τροφοδοτείτο από άνοες παράγοντες, της Καλαμάτας κυρίως, αλλά και συμπατριώτες μας με υποκρυπτόμενο υπόβαθρο τις εισπράξεις από το Τέλος Παρεπιδημούντων (3% επί των εισπράξεων υπέρ του οικείου οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης) των δύο μεγάλων παραλιακών ξενοδοχειακών μονάδων, του Ελίτ και του Φιλοξενία. Από άσχετη με το εξιστορούμενο θέμα αιτία είχα αποκτήσει τακτική επικοινωνία με τον από δεκαετιών, μακαριστό τώρα, Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο Θέμελη. Μου εξιστορούσε ότι έχει συγκεντρώσει στοιχεία 1500 σελίδων που δικαιώνουν τις απόψεις του για τα όρια και άλλα σχετικά. Σε σύντομο χρονικό διάστημα τον έπεισα για τη ματαιότητα της διαμάχης αφού οι δεσμοί μεταξύ Καλαμάτας και Μάνης είναι μακροχρόνιοι και η πλειονότητα των Καλαματιανών έχει μανιάτικες γενετικές καταβολές. Συμφώνησε μ` αυτό και στη συνέχεια του πρότεινα τη διοργάνωση επιστημονικού συνεδρίου με τίτλο: “Μάνη και Καλαμάτα: Δεσμοί αγάπης και αμοιβαιότητας”, υπό την αιγίδα των τριών Μητροπόλεων (Μεσσηνίας- Γυθείου και Οιτύλου -Μονεμβασίας και Σπάρτης (στην προ του 1821 Μητρόπολη Καλαμάτας και Μονεμβασίας υπάγονταν και οι επτά τότε Επισκοπές της Μάνης. Την οργανωτική ευθύνη αναλάβαμε η εφημερίδες ΜΑΝΙΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Καλαμάτας. Επισκεφθήκαμε στο Γύθειο τον μακαριστό Μητροπολίτη Χρυσόστομο, που αποδέχθηκε με ευχαρίστηση την πρόταση και μίλησε ανάλογα κατά την εναρκτήρια συνεδρίαση του συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στις αρχές Νοεμβρίου 2001.
  • Ύψιστη πράξη κοινωνικής ευαισθησίας του μακαριστού Μητροπολίτη αποτέλεσε η παραχώρηση προ διετίας στο “Χαμόγελο του παιδιού” του κτιρίου που είχαν αγοράσει, από κοινού με τον αρχιμανδρίτη, φιλόλογο και παιδοψυχίατρο Ανδρέα Μπολοβίνο, για τα γεράματά τους. Το κτίριο αυτό, στον παραλιακό οικισμό Καλύβια σε κοντινή απόσταση από το Γύθειο, σύμφωνα με την παραχωρητική πράξη προτεινόταν να χρησιμοποιείται για τις καλοκαιρινές διακοπές των παιδιών που φιλοξενούνται σ` αυτή την κοινωνική οργάνωση.

          Στο νεκροταφείο αυτού του οικισμού “αναπαύεται” τώρα και ο ίδιος.

          Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

 

ΠΕΝΘΗ – ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2017

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Πάνδημη τελέστηκε, στον Άγιο Γεώργιο Καλαμάτας, το Σάββατο 19 Αυγούστου η κηδεία του αλησμόνητου Γιώργου Γιαννόπουλου. Υπήρξε ένας καλός άνθρωπος, υπόδειγμα στην κοινωνία του τόπου μας. Επί σειρά ετών υπηρέτησε ως Δημοτικός Σύμβουλος και Αντιδήμαρχος στο δήμο Καλαμάτας.

Έμπορος αγροτικών προϊόντων στο επάγγελμα, διακρινόταν για την πραότητά του, τη σύνεση αλλά και για την τιμιότητα και την ηθική του. Βασική του αρχή ήταν η ικανοποίηση του πελάτη κατά τον καλύτερο τρόπο, αφού ήταν συντοπίτης του αλλά και σε πολλές περιπτώσεις συγγενής του.

Διατηρούσε ισχυρούς δεσμούς με τη Μάνη που τους δυνάμωνε ακόμη περισσότερο η ισχυρή δυναμική της συζύγου του Ευανθίας, το γένος Μουστάκα, από το Νομιτσή Δυτικής Μάνης. Στυλοβάτης δίπλα του στις καλές αλλά και στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Πλήρης ημερών άφησε πίσω του παιδιά και εγγόνια που πρέπει να νοιώθουν υπερήφανοι για τον σύζυγο, πατέρα, αδελφό, παππού και πάνω από όλα για τον άνθρωπο Γιώργο Γιαννόπουλο και τον αδαμάντινο χαρακτήρα του.

Έχαιρε καθολικής εκτίμησης για την ευγένειά του, την ανθρωπιά του και την προσφορά του σε κάθε αδύναμο που είχε την ανάγκη του.

Ήρεμος, γενναίος και πάντα γελαστός αντιμετώπισε με καρτερία και αξιοπρέπεια το κάλεσμα του χάρου, δίνοντας τις ευχές του στα παιδιά του και εγγόνια του.

Εμείς θα τον θυμόμαστε με σεβασμό, τιμώντας τη μνήμη του.

Αντώνης Ρουμανέας