Προς τουριστική αξιοποίηση οι ιστορικοί μύλοι της Μαντίνειας από το δήμο Καλαμάτας (πρώην Ίδρυμα Παναγιώταρου)

Το κτίριο με τις αναβλύζουσες νερομάνες

Όπως έχει παρουσιαστεί σε δημοσιεύματα της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ που παρακολουθούσαν χρονικά τις εξελίξεις , η περιουσία του Ιδρύματος Βασιλείου και Ευδοκίας Παναγιώταρου στη Μικρή Μαντίνεια της Δυτικής Μάνης έχει μεταβιβαστεί στο δήμο Καλαμάτας (στον οποίο εντάχθηκε από το 1998 διοικητικά η περιοχή, λόγω της αδυναμίας εκπληρώσεως του σκοπού του, ως γηροκομείο. Προ ημερών, μετά και το ξεπέρασμα και των τελευταίων τυπικών διαδικασιών, υπογράφτηκε το συμβόλαιο μεταβίβασης της περιουσίας του από τον εκπρόσωπο του υπό εκκαθάριση ιδρύματος και το δήμαρχο Καλαμάτας Παναγιώτη Νίκα.         

Η περιουσία αυτή συνίσταται από  ένα σημαντικό ακίνητο το οποίο βρίσκεται επί του παραλιακού δρόμου Καλαμάτας – Μικρής Μαντίνειας, δίπλα στη θάλασσα, σε οικόπεδο έκτασης 18 στρεμμάτων. Μάλιστα, υπόγεια του κτηρίου, που βρίσκεται στην έξοδο προς τη θάλασσα του φαραγγιού του Ριντόμου εκβάλλει κεφαλάρι νερού  που παλιότερα κινούσε υδρόμυλους.  Στην περιουσία περιλαμβάνονται επίσης αγροτεμάχια, καθώς και σε διαμέρισμα στην Αθήνα.

Πρόθεση του δήμου Καλαμάτας, σύμφωνα με δηλώσεις του δημάρχου Παναγιώτη Νίκα, είναι να εκκινήσει σύντομα  διαγωνιστικές διαδικασίες για να αξιοποιηθεί το κεντρικό ακίνητο ως τουριστική επένδυση, Σημαντικό στοιχείο έλξης επενδύσεων αυτού του χαρακτήρα, εκτός από την κεντρική θέση του ακινήτου στη παραθαλάσσια περιοχή αποτελεί και η ενεργειακή χρήση της ροής  του νερού που περνά μέσα από το οικόπεδο.

Το ακίνητο αυτό συνδέεται με την ιστορία της Μάνης δεδομένου ότι αποτέλεσε ιδιοκτησία του Λυμπεράκη Γερακάρη με παραχώρηση από τους Οθωμανούς κατά τη δεκαετία του 1670 που διορίστηκε απ` αυτούς μπέης της Μάνης. Ο τελευταίος , κράτησε την ιδιοκτησία όταν το 1685 η Πελοπόννησος καταλήφθηκε από τους Ενετούς προσχωρώντας στο στρατόπεδό τους και στη συνέχεια την έδωσε προίκα στη θυγατέρα του Σταθούλα , μητέρα του Παναγιώτη Μπενάκη, προύχοντα της Καλαμάτας. Μετά την επανακατάληψη της Πελοποννήσου από τους Οθωμανούς, το 1715, η ιδιοκτησία των νερόμυλων περιήλθε, μέσω ανταλλαγών, στην οικογένεια Καπετανάκη, των οπλαρχηγών της περιοχής. Μετά από ανεπιτυχή εμπορική αξιοποίησή της περιήλθε στους τελευταίους ιδιοκτήτες, την οικογένεια Παναγιώταρου, που με τη διαθήκη τους, την όρισαν για λειτουργία γηροκομείου, που τελικά δεν κατάφερε να διατηρηθεί οικονομικά.