Έκλεισε ένας ακόμα κύκλος ζωής αξιοσημείωτου προσώπου. Η Παναγιώτα (Γιώτα), θυγατέρα του Χρήστου Γ. Μεϊμετέα από το Νιοχώρι και της Στέλλας Οικονομέα από την Καστάνια, δεν βρίσκεται πιά κοντά μας. Όμως, άφησε τα ίχνη της, αναγνωρίσιμα λόγω της ποιότητάς της και των χαμηλών τόνων που έχει επιλέξει στη διάρκεια της θνητής διαδρομής της.
Τη θυμάμαι, πάνε πολλές δεκαετίες από τότε, να την κρατά από το χέρι και να την προσέχει η γιαγιά της που διέμενε σε γειτονικό μας σπίτι. Μικρή ακόμα, φοιτούσε στο Δημοτικό Σχολείο, ακολούθησε τη μετεγκατάσταση της οικογένειάς της στο Λεκανοπέδιο Αττικής, όπου ωρίμασε ηλικιακά, πολιτικοποιήθηκε, βιοπορίστηκε και έκανε οικογένεια. Οι επισκέψεις της στη Μάνη ήταν περιορισμένες και σε συνδυασμό με τις δικές μου μακρές απουσίες από την περιοχή, δημιούργησαν χρονικά κενά αρκετών δεκαετιών.
Πριν από δέκα περίπου χρόνια αποφάσισε να ξαναγυρίσει και να διαμείνει μόνιμα στην περιοχή, ξανασυνδέονταν τον κύκλο ζωής και προσώπων που είχε αφήσει πίσω με την αναχώρησή της, με πρώτο και καλύτερο το Γιώργο. Μαζί τους συναντούσα πολλές φορές, ανταλλάσσαμε ζεστές συναισθηματικά κουβέντες, για τη ζωή στα χωριά μας, για τις συγγένειες για την πολιτική προσέγγιση της επικαιρότητας και πάντα δίναμε αμοιβαίες υποσχέσεις να βρεθούμε κάποιο βράδυ για να πούμε περισσότερα. Στα επόμενα χρόνια, κατάφερε να υλοποιήσει και μία πετυχημένη τουριστική επένδυση σε παραθαλάσσιο οικόπεδό της μεταξύ Καλόγριας και Νέου Προαστίου.
Το καλοκαίρι του 2019 η υπόσχεση για συνάντηση υλοποιήθηκε και, μαζί με ένα ζευγάρι φίλων που ήλθαν από την Καλαμάτα, ατενίζοντας από ψηλά την παραλία της Καλόγριας, περάσαμε 3-4 ευχάριστες ώρες, αναπλάθοντας εικόνες από τη ζωή στην περιοχή μας κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, συμφωνώντας στα μανιάτικα θέματα, διαφωνώντας στις προσεγγίσεις των πολιτικών πραγμάτων. Τότε τους διηγήθηκα και τη μικρή μελισσοκομική μου δραστηριότητα και η Γιώτα προθυμοποιήθηκε να με βοηθήσει, στις φάσεις που χρειάζονταν και δεύτερα χέρια, κατά την επόμενη άνοιξη…
Ακολούθησε μία ακόμα τυχαία συνάντηση, πριν από ένα χρόνο περίπου, στην εποχή του λιομαζώματος. Προετοιμάζονταν γι` αυτό, με το Γιώργο τον αδελφό της, με αφετηρία το καφενείο του χωριού, κοντοστάθηκα περνώντας και αρχίσαμε πάλι σύντομες συζητήσεις. Είχα ήδη ολοκληρώσει την έρευνα για τα κλαδιά και παρακλάδια κοινών συγγενικών αφετηριών και της έδωσα το φύλλο με την αποτύπωση των αποτελεσμάτων. Χάρηκε και μου είπε: «εκτός από τη φιλική σχέση των γονιών μας είμαστε και τρίτα ξαδέλφια;»
Μήνες μετά έμαθα για το σοβαρό πρόβλημα υγείας, που για μήνες αντιμετώπιζε με την καρτερία και την προσμονή του συντρόφου της.
Η θνητότητα λίγα περιθώρια μνήμης αφήνει. Παρηγοριά στην ανθρώπινη κοινότητα είναι, ότι τα φωτεινά πρόσωπα και οι συναισθηματικού χαρακτήρα διαδρομές ζωής παραμένουν ως μνήμες για αρκετά χρόνια… Έτσι έχει μείνει και η εικόνα της Γιώτας…
Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας