ΓΙΑΝΝΗΣ Π. ΚΟΥΡΚΟΥΛΕΑΣ

Πριν από λίγες μέρες αγγέλθηκε ο θάνατος του Γιάννη Κουρκουλέα, ενός ευγενούς και πράου συντοπίτη μας . Ήταν γείτονάς μας. Τον θυμάμαι,  από τα μικρά μου χρόνια, όταν ερχόταν στο χωριό τα καλοκαίρια με άδεια από την υπηρεσία τους, πάντα χαμογελαστό και πρόσχαρο.

Ορφάνεψαν πρόωρα, αυτός και ο αδελφός του, αλλά η μάνα τους, κάνοντας την εμπόρισσα ειδών ρουχισμού και ανταλλαγής με προϊόντα της τοπικής μας παραγωγής, κατάφερε να βοηθήσει τα παιδιά της να σπουδάσουν στο Εξατάξιο Γυμνάσιο της Καλαμάτας. Ο Γιάννης μάλιστα, κατά την περίοδο της Κατοχής, ορίστηκε από τους τοπικούς υπεύθυνους να ανοίξει το σχολείο για να φοιτούν τα παιδιά του χωριού, μια και δεν υπήρχε νόμιμος δάσκαλος. Πολλοί ωφελήθηκαν ουσιαστικά, σε επίπεδο γνώσεων, από τη συστηματικότητα στη μετάδοση γνώσεων του Γιάννη, όπως οι ίδιοι διηγούνται.

Μετά τη λήξη του Πολέμου προσλήφθηκε στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας και μετά από λίγα χρόνια μετατέθηκε στο Στρατολογικό Γραφείο Καλαμάτας. Παντρεύτηκε τη συγχωριανή μας Βούλα Μαντζουνέα και απέκτησαν δύο κόρες. Ερχόντουσαν τακτικά στο χωριό όλοι και στα συναπαντήματά μας, στα μαθητικά και φοιτητικά μου χρόνια,  ήταν πάντα εγκάρδιος και διαχυτικός. Το ίδιο εξυπηρετικός ήταν και σε όσους είχαν εκκρεμείς στρατολογικές υποθέσεις. Διευκολυντικός και αποτελεσματικός σε όσες νόμιμες ρυθμίσεις του ζητούσαν γνωστοί, ή και άγνωστοι, πολίτες. Διευκόλυνε και εμένα  προσωπικά για τις αναβολές κατατάξεως στο στράτευμα λόγω σπουδών, που ζητούσα κατά την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Για όλη αυτή την ευσυνειδησία του, οι υπηρεσιακοί παράγοντες, που εκτιμούσαν τις αποδόσεις του, για να τον προαγάγουν σύστησαν θέση τμηματάρχη, που καλυπτόταν από πολιτικό υπάλληλο και όχι στρατιωτικό.

Η μοίρα του στέρησε αρχικά τη σύζυγό του και μετά από λίγα χρόνια και τη μεγάλη του κόρη. Τα υπέμεινε με την απαράμιλλη καρτερία που τον διέκρινε. Κατά την τελευταία δεκαετία, απομονώθηκε στο σπίτι του στην Καλαμάτα., λόγω γηρατειών και μειωμένης οπτικής ικανότητας, ενώ τα δύο τελευταία χρόνια που δεν μπορούσε να αυτοσυντηρηθεί μετακόμισε σε οίκο ευγηρίας στην Αθήνα. Εκεί πριν ένα χρόνο τον επισκέφθηκα και χάρηκα που, παρά τα προχωρημένα γηρατειά του, είχε πνευματική διαύγεια. Μιλήσαμε για πολλά από τα περασμένα ανάμεσα στα οποία και την ειδική και συναισθηματική σχέση που είχε αναπτύξει με τον πατέρα μου κατά τα χρόνια της γερμανικής Κατοχής, που συνεχίστηκε μέχρι το θάνατό του.

Ήταν από το πρώτο φύλλο τακτικός συνδρομητής της εφημερίδας μας και εντρυφούσε στην ύλη της. Κατά την περίοδο που δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει  πια στην πόλη της Καλαμάτας  ανταλλάσαμε ευχετήρια τηλεφωνήματα στις γιορτές,  που συνδυάζονταν με συζήτηση για θέματα των δημοσιευμάτων στην εφημερίδα μας .

Η αγγελία του θανάτου και η κηδεία του στην Αθήνα μαθεύτηκε στο χωριό πολύ καθυστερημένα , γεγονός που μας στέρησε την άμεση έκφραση των συλλυπητηρίων ευχών στην κόρη του Μερούλα και στα εγγόνια του. Εύχομαι και ελπίζω ότι θα προεκτείνουν στο μέλλον τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που κληρονόμησαν από το Γιάννη.

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας