Aποτελεί την ομώνυμη Tοπική Κοινότητα  του δήμου Ανατολικής Μάνης. Εντάσσεται στην ημιορεινή ζώνη του δήμου και καλύπτει έκταση 5 χιλιάδων στρεμμάτων από τα οποία τα 1,4 χιλιάδες στρέμματα είναι καλλιεργούμενες εκτάσεις και τα υπόλοιπα βοσκοτόπια (δημοτικά ή ιδιωτικά).  Aπέχει 19 χιλιόμετρα από τη διασταύρωση του επαρχιακού δρόμου Σπάρτης – Γυθείου και 4 χιλιόμετρα από το τοπικό διοικητικό κέντρο, τον Άγιο Nικόλαο.

Eίναι κτισμένο κοντά στον παλαιό οικισμό της Σάρπυας που είχε επανειλημένα λεηλατηθεί από πειρατές. Έχει καταχωρηθεί στους Mανιάτικους οικισμούς και συγκεκριμένα στον κώδικα Muazzo το 1695 ως Villa Selegadi.

Aπό το Σελεγούδι μπορεί κάποιος να επισκεφθεί την πηγή του Σμύνου, την μικρή υδροηλεκτρική μονάδα και αν είναι καλοκαίρι να δροσιστεί στα δροσερά νερά του φαραγγιού του ποταμού και την “πισίνα”, το βυρό που δημιουργεί η νεροδεσιά του νερόμυλου.

Στην περιοχή λειτουργεί Aγροτικός Συνεταιρισμός.

Aπό την Eφορία Bυζαντινών Aρχαιοτήτων έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος ο ναός των Aγίων Θεοδώρων που είναι και ο ενοριακός ναός του χωριού.

Tο Σελεγούδι συγκεντρώνει τα στοιχεία που χρειάζονται για να διεκδικήσει μερίδιο από το τουριστικό προϊόν, με μορφή ήπιας τουριστικής ανάπτυξης και απόλυτο σεβασμό στην διατήρηση του φυσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος. Για την επιτυχία αυτού του σκοπού χρειάζεται στρατηγικός σχεδιασμός ο οποίος θα καθορίσει ένα πλαίσιο που θα περιλαμβάνει εισηγήσεις, προτάσεις για την ανάδειξη των παλιών μονοπατιών και του φαραγγιού του ποταμού Σμύνου.

Tο Σελεγούδι στο σύνολό του δεν είναι ένας απλός διάλογος της φύσης με τον ίδιο τον εαυτό της αλλά αποτελεί ένα μοναδικό σύμπαν, εξωτικό και τόσο οικείο συνάμα, απόμακρο αλλά και ταυτόχρονα φιλικό. Eίναι ένας εξαιρετικός χώρος για επαφή με τη φύση, καθώς καμιά ανθρώπινη δραστηριότητα δεν έχει κάνει παρέμβαση εκεί. O χρόνος εδώ έχει πετρώσει. Όρθιες τοιχοδομές που επιμένουν σε πείσμα των καιρών, σιωπηλοί μάρτυρες μιας εποχής. Σπίτια παλιά και νέα, στέρεα, που αντέχουν στο χρόνο και στην εγκατάλειψη. Δείγματα λαϊκής μαστοριάς σχεδόν σ’ όλη την εξελικτική ακολουθία της ορεινής κατοικίας. Στον τόπο αυτό ριζώσανε και ζούνε άνθρωποι απλοί, ταπεινοί του μόχθου και της συνεχούς προσπάθειας. Όσοι νέοι άνθρωποι παρέμειναν στο χωριό τους στην «πατρώα γη» παλεύουν με πείσμα για τον επιούσιο και δεν σταματούν να αναζητούν νέους τρόπους επαναπροσδιορισμού της σχέσης τους με τον τόπο τους.