Ο Τάσος Γουδέλης (Αθήνα,1949-12.9.2025), ήταν πεζογράφος, κριτικός κινηματογράφου, εκδότης. Καταγόταν από το Καρυοβούνι της Δυτικής Μάνης και ήταν ανιψιός του πεζογράφου και ιδρυτή των εκδόσεων Δίφρος, όπως και του περιοδικού Καινούρια Εποχή, Γιάννη Γουδέλη. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ανέπτυξε κατά τα φοιτητικά του χρόνια στη Δικτατορία έντονη πολιτική δράση. Φοίτησε στη Σχολή Κινηματογράφου και Θεάτρου Σταυράκου. Από το 1982 ήταν συνεκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού Το Δέντρο, με τον ποιητή και πεζογράφο Κώστα Μαυρουδή. Συνεργάστηκε σε σταθερή βάση με το ένθετο της Βιβλιοθήκης της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, γράφοντας κυρίως για ξένους πεζογράφους.
Ήταν μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου και συμμετείχε στα φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και Δράμας, ως μέλος επιτροπών. Μερικά από τα σημαντικά κινηματογραφικά του μελετήματα είναι αυτά για τον Όρσον Γουέλς (1985)· τους αδελφούς Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι· Τζον Χιούστον. Ένα πορτραίτο (1988) και το δοκίμιό του Ουτοπία και χάος (1986). Από τα πεζά του, αξιοπρόσεκτα τα Αρπακτικά (1990)·Πρωινή επίσκεψη (1993)·Σκιές γυναικών (1996)·Ο ύπνος του Άλφρεντ (1999)·Η γυναίκα που μιλά (2002).
Το 2003 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος και το Βραβείο Διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω για τη συλλογή διηγημάτων του Η γυναίκα που μιλά (2002). Δίδαξε ιστορία του κινηματογράφου στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, σενάριο σε κινηματογραφικές σχολές καθώς και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Υπήρξε αρχισυντάκτης της σειράς ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ2 Εποχές και συγγραφείς.
Ήταν ένα ταιριαστό ζευγάρι. «Έφυγαν» με λίγες μέρες διαφορά. Δυναμικός και πρωτοβουλιακός χαρακτήρας ο Γιάννης, συναισθηματική και αποδεκτική η Ευαγγελία, είχαν βρει τις μακροχρόνιες ισορροπίες μεταξύ τους, γεννώντας και ανατρέφοντας τα δύο παιδιά τους μέσα σ` αυτό το συνθετικό περιβάλλον και προεκτείνοντας τη μακρόχρονη οικογενειακή επιχείρηση όσο ήταν δυνατό. Φαίνεται ότι αυτή η οικογενειακή σύνθεση δεν δημιουργήθηκε τυχαία. Ο Γιάννης, νεαρός κληρονόμος της προγονικής επιχείρησης Γενικού Εμπορίου στη Σελίνιτσα (αργότερα μετονομάστηκε σε Άγιο Νικόλαο), αναζητώντας τη σύντροφο της ζωής του, κατέληξε στη Βαγγελίτσα, τη νέα δασκάλα της Αγροτικής Μεταβατικής Οικοκυρικής Σχολής Αρεόπολης που μάθαινε τις οικιακές εργασίες στα κορίτσια της περιοχής μετά την αποφοίτησή τους από το δημοτικό κατά τη δύσκολη δεκαετία του 1950.
Η Σελίνιτσα, με το ασφαλές από τους νότιους καιρούς λιμάνι της και τους πρωτοποριακούς για την εποχή τους καπετάνιους στα ιδιόκτητα ή εταιρικά βενζινόπλοια που περιόριζαν το μεταφορικό κόστος, προσέλκυσε ανήσυχα πνεύματα, από τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα που οι θαλάσσιες μεταφορές γίνονταν με μηχανοκίνητα πλοία. Τότε μετακινήθηκε και η οικογένεια Πουλάκου από το Καρυοβούνι (Αράχωβα την έλεγαν τότε) και άνοιξαν κατάστημα Γενικού Εμπορίου, μεταπουλώντας υλικό που μεταφερόταν από τη θάλασσα. Παρά του πολέμους που μεσολάβησαν, παγκόσμιο και εμφύλιο, το κατάστημα Γενικού Εμπορίου του Σωτηρίου Πουλάκου το θυμάμαι γεμάτο, στο ισόγειο του σπιτιού τους στον παραθαλάσσιο δρόμο κοντά στο λιμάνι. Αυτό παρέλαβε από τον πατέρα του, ως εμπορικός διάδοχός του, ο Γιάννης.
Σύντομα όμως, μετά τη διάνοιξη του επαρχιακού δρόμου, το εμπόριο μετατοπίστηκε από το θαλασσινό δρόμο στο στεριανό. Αυτό επέβαλλε στις εμπορικές επιχειρήσεις υποχρεωτικές αναδιαρθρώσεις για να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Ο Γιάννης είχε όλη την εφευρετικότητα για να κάνει τις αναγκαίες προσαρμογές, ίσως με παραπάνω από ότι θα ήταν φρόνιμο και ασφαλές. Η μετατόπιση της επιχείρησης σε ευρύτερο χώρο και η δημιουργία ελαιοτριβείου ήταν πετυχημένες ως ενέργειες, δεδομένου ότι είχαν κοντινή πρόσβαση στον επαρχιακό δρόμο και άμεση επαφή με τον κοντινό ελαιώνα που δημιουργείτο σταδιακά με τη μετατροπή της σιτοκαλλιέργειας σε ελαιοκαλλιέργεια. Κινήθηκε αποτελεσματικά αρκετά χρόνια, αλλά στο εμπόριο οι αστοχίες παράγουν σωρευτικά αποτελέσματα… Μετά από σκαμπανεβάσματα η επιχείρηση, που πέρασε σταδιακά στο γιό του Δημήτρη και στη συνέχεια στον εγγονό του Γιάννη, πήρε πάλι μπροστά, ίσως γιατί οι πατρογονικές εμπορικές ρίζες ήταν ισχυρές.
Φευγάτος από την περιοχή για σπουδές αρκετές δεκαετίες, άκουσα για το Γιάννη Πουλάκο από τον πατέρα μου, ότι ήταν έφεδρος υπολοχαγός κατά την επιστράτευση του 1974 στο Κέντρο Εφοδιασμού Μεταφορών στο Ξηροκάμπι Λακωνίας, εκεί όπου είχε επιστρατευτεί και καταταχτεί ο αδερφός μου και έτσι μας δημιουργούσε κατά ένα τρόπο ασφάλεια για την ομαλή προσαρμογή του στις νέες συνθήκες. Μετά την απόλυση των επιστρατευμένων οι προσωπικές τους σχέσεις προεκτάθηκαν…
Τα παιδιά τους θεώρησαν ότι ο καλύτερος χώρος για τους γονείς τους που δεν μπορούσαν να αυτοσυντηρηθούν πιά, ήταν η Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων της Μητρόπολης Μάνης στο Γύθειο. Εκεί τους συνάντησα πριν από δύο χρόνια όταν επισκέφτηκα το Ίδρυμα για να καταγράψω και να παρουσιάσω στην εφημερίδα τη δραστηριότητα του, τη Βαγγελίτσα στο κρεβάτι και το Γιάννη ανήσυχο και πολυκινητικό. Εκεί άφησαν και την τελευταία πνοή τους, η Βαγγελίτσα πρώτη και ο Γιάννης στη συνέχεια….
Πριν από δέκα χρόνια ξεκίνησε τη λειτουργία του ένα νέο κατάστημα που έλειπε από την περιοχή της Αρεόπολης. Ο Χρήστος Λώνης τεχνολόγος γεωπόνος, απόφοιτος του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, αποφάσισε να εγκατασταθεί στη γενέτειρά του και να προσφέρει υπηρεσίες στην ευρύτερη περιοχή που συνάδουν με την επαγγελματική του κατάρτιση. Μεγάλη ποικιλία λουλουδιών, φυντάνια, γεωργικά εφόδια, λιπάσματα, φυτώρια, σπόροι, γεωργικά φάρμακα, είδη κήπου, γεωργικά – κηποτεχνικά είδη, καλλωπιστικά φυτά και δέντρα όχι μόνο για σκιά αλλά και καρποφόρα, εποχιακά φυτώρια ανθοκομικών – λαχανικών, χώματα, γλάστρες, εκπονώντας παράλληλα γεωργοοικονομικές μελέτες, ανάλυση εδάφους, παρέχοντας συμβουλές λίπανσης, αναλαμβάνοντας ακόμη και την αρχιτεκτονική κατασκευή κήπων.
Οι αγροτικές εργασίες ουσιαστικά δεν σταματούν ποτέ, καθώς η γη καρπίζει μόνο με συνεχή φροντίδα αλλά και με την κατάλληλη τεχνογνωσία.
Η Γεωπλασία παρέχει λύσεις συμφέρουσες και σύμφωνες πάντα με τις απαντήσεις του καταναλωτή, συνοδευόμενες με τις απαραίτητες συμβουλές στις περιποιήσεις φυτών και λαχανικών για ανάπτυξη και μακροημέρευση. Οι υψηλού επιπέδου υπηρεσίες σε συνδυασμό με τα εξαιρετικής ποιότητας προϊόντα που προσφέρονται από την Γεωπλασία κατευθύνουν τη μελλοντική επιτυχή πορεία του καταστήματος.
(To make the following text more easily comprehensible, we will begin with the definitions of the two key concepts in the title.Information is any element of news, announcement, declaration, or report that is transmitted. Knowledgeis the evolution within the mind of recorded information and experience that yields familiarity, perceptiveness, and understanding of things, granting skill and the ability to guide decision-making.)
Turning to the postwar years, we may recall that information in those days reached the seeker drop by drop. Schools operated with limited capacity for attendance; families, particularly mothers spending most of their time at home, had restricted educational opportunities; radio signals came through only with difficulty; newspapers circulated sparsely and were hard to deliver to semi-urban or rural regions; books were not in high demand; and libraries could be approached only by the most persistent. Such conditions made the pursuit of information almost a dystopian enterprise. Yet, despite all that, when information was finally obtained, it was, for the most part, converted into knowledge—knowledge that found practical and often successful application. That was the general cognitive framework which decisively contributed to making the early postwar decades in our country a time of genuine reconstruction, a prelude to the next stage of development that followed.
In the decades that ensued, year after year, information began to flow more quickly and, soon enough, more indiscriminately—toward everyone, whether they sought it or not. We have now reached a condition, at least since the beginning of this century, of informational inundation: an unfiltered deluge directed in all directions, transmitted so rapidly that it becomes impossible to retain it, and even more to absorb what might be of actual use to anyone. The new means of dissemination—though facilitating access—have at the same time weakened the traditional institutions that once processed, shaped, and transformed information into knowledge. As a result, we observe the declining efficiency of schools, the waning of printed books and newspapers, the absence of parental engagement in education, and the quiet and the reduced visitation of libraries.
The explanation for these results necessarily points to the quantitative imbalance between information and knowledge to which we are all now subjected. The gigantic torrent of information has become the chief obstacle to its own processing within the limited time available in the face of its ceaseless flow. Only a fraction of what we receive is ever transformed into knowledge—and even then, that fragment may prove irrelevant or, worse, harmful. Hence arises the need for limits. We need filters capable of sifting what is offered before it is stored, so that what remains may be measured, judged, and used. Such filters might once have been found in the family, the school, or the appropriate state legislation and its application. But these very institutions have themselves been eroded by the informational flood, their mechanisms operating on frequencies quite different from those that would enable the conversion of filtered information into knowledge.
The sequence of analysis and reasoning up to this point might appear to end in a deadlock. An attempt to transcend it now comes in the form of a new invention: Artificial Intelligence, which seeks to transform information into knowledge automatically and deliver it ready-made. Undeniably, every discovery or invention adds a positive sign to the ledger of knowledge and, under certain conditions, may contribute to improving the quality of human life. Yet those same conditions direct our thoughts toward an analogy with the use of atomic energy: the need for a moral framework universally accepted by human society. The issue with Artificial Intelligence, then, lies in who will manage its applications, under what framework, and to what degree these systems will operate through open and easily accessible codes. Only under such conditions can the related information be transformed into knowledge by those who desire it, while its creators may balance the otherwise cost-free use of the vast amount of data they collect and process from multiple sources. A qualitative upgrading of the institutional entities mentioned earlier—family, school, and state administration—is indispensable, both to anticipate possible side effects and to monitor the terms under which Artificial Intelligence applications are used. Particularly in regions far from large urban centers, such as Mani, where those institutions are weakened by the conditions prevailing there, an increased and conscious effort will be required to approach, in a purified form, the knowledge offered through Artificial Intelligence.
Μανιάτης ο νέος Μητροπολίτης Κονίτσης, ο Επίσκοπος Σταυροπηγίου Αλέξιος (Ψωίνος) από την Αρεόπολη
Ο νέος Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Αλέξιος, γεννήθηκε το 1963 στην Αρεόπολη Λακωνίας. Φοίτησε στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών και ακολούθως σπούδασε θεολογία στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Διάκονος χειροτονήθηκε το 1986 από τον Μητροπολίτη Περιστερίου Χρυσόστομο και πρεσβύτερος το 1992 από τον Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης Αγαθάγγελο, λαμβάνοντας παράλληλα και το οφφίκιο του αρχιμανδρίτη. Υπηρέτησε ως εφημέριος στην Ιερά Μητρόπολη Νέας Σμύρνης από τη χειροτονία του έως τη διάσπαση της τότε ενιαίας Μητροπόλεως.
Το 1997, με απόφαση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σεραφείμ, ορίστηκε διευθυντής του Οικοτροφείου της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Από το 2002 και έπειτα υπηρέτησε στη νεοσύστατη Μητρόπολη Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης και Βάρης, ως ιερατικός προϊστάμενος του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Γλυφάδος αλλά και ως Πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως, έως το 2023.
Το 2006, με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ορίστηκε Διευθυντής Υπηρεσιών της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Στις 20 Μαρτίου 2019 ήταν υποψήφιος στο τριπρόσωπο για την πλήρωση της Μητρόπολης Γλυφάδας, ισοψηφώντας με τον τότε Επίσκοπο Σαλώνων Αντώνιο, ο οποίος εξελέγη λόγω ότι ήταν πρεσβύτερος ως προς τα χρόνια της ιεροσύνης.
Στις 10 Οκτωβρίου 2023 εξελέγη τιτουλάριος Επίσκοπος Σταυροπηγίου, βοηθός της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
«Στεγάστηκε» ο Προφήτης Ηλίας στην κορυφή του Ταΰγετου
Σε υψόμετρο 2.407 μέτρων, στο ψηλότερο σημείο του Ταϋγέτου, βρίσκεται ένα από τα πιο εμβληματικά ξωκλήσια της Λακωνίας, ο Προφήτης Ηλίας, που υπάγεται στην Ενορία ευαγγελισμού της Θεοτόκου Τσερίων Δυτικής Μάνης. Μετά από χρόνια που παρέμενε ασκεπές και εκτεθειμένο στις ακραίες καιρικές συνθήκες του «αρσενικού βουνού», ιδιαίτερα τη χειμερινή περίοδο, το μικρό αυτό εκκλησάκι αποκαταστάθηκε μόνιμα, χάρη σε μια απαιτητική επιχείρηση που ανέπτυξαν οι Ένοπλες Δυνάμεις.
Η Διοίκηση Κατασκευών και Αντιμετώπισης Φυσικών Καταστροφών (ΔΙΚΑΦΚΑ) του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας (ΓΕΕΘΑ) ανέλαβε και υλοποίησε το έργο τοποθέτησης στεγαστικού καλύμματος στον ναό. Η μεταφορά των υλικών έγινε με ελικόπτερο για να ξεπεραστούν οι φυσικές δυσκολίες πρόσβασης στην κορυφή. Οι εργασίες, που εκτελέστηκαν σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, στόχο είχαν όχι μόνο την αποκατάσταση του κτίσματος, αλλά και τη διατήρηση ενός συμβόλου που εδώ και αιώνες συνοδεύει τη θρησκευτική και πολιτιστική ζωή των Λακώνων. «Εις ένδειξη πίστεως», αναγράφει η μαρμάρινη πλακέτα που τοποθετήθηκε στο σημείο.
Οι αρχικές εργασίες που έγιναν το Σεπτέμβριο συνεχίστηκαν τον Οκτώβριο με στηριχτικές εργασίες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό του ναΐσκου, ώστε να αντμετωπιστούν οι ισχυροί άνεμοι που φυσούν στην κορυφή του Ταϋγέτου, καθώς και οι μακροχρόνιες χιονοστρώσεις που αποσαθρώνουν τις κατασκευές. Από αυτές τις αιτίες εξάλλουν είχαν προκύψει κατά το παρελθόν οι καταστροφές στης στέγης και μέρους της τοιχοδομής του.
Το ξωκλήσι του Αϊ-Λιά αποτελεί κάτι πολύ ανώτερο από ένα απλό σημείο λατρείας. Είναι ένα προσκύνημα που συνδυάζει την πνευματικότητα με την επαφή με το μεγαλείο της φύσης. Κάθε χρόνο, στις 20 Ιουλίου, δεκάδες πιστοί ανεβαίνουν στην κορυφή για να τιμήσουν τη γιορτή του Προφήτη Ηλία. Χτισμένος στο πιο επιβλητικό σημείο του βουνού, «ο Αϊ – Λιάς ενσωματώνει την πίστη, την αντοχή και τη φύση της Δωρικής ταυτότητας που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτόν τον τόπο εδώ και αιώνες», επεσήμανε ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας και βουλευτής Λακωνίας, Θανάσης Δαβάκης, που γνωστοποίησε το έργο. Και παρατήρησε: «Η αποκατάστασή του είναι πράξη σεβασμού στο έμφυτο θρησκευτικό συναίσθημα, στο ανυπέρβλητο φυσικό περιβάλλον και τη μεγαλοσύνη του “αρσενικού βουνού”. Δείχνει την αξία που δίνουμε οι Λάκωνες στη διατήρηση των ιερών μας τόπων και ενισχύει το αίσθημα ταυτότητας και υπερηφάνειας».
Έφυγε από τη ζωή ο βάρδος της Ακροταινάριας Μάνης Κυριάκος Κάσσης
Ο Κυριάκος Κάσσης γεννήθηκε στο Πάλυρο της Μάνης, το 1946. Από νήπιο ζωγράφιζε στις πέτρες και έγραφε λαϊκά στιχουργήματα. Το 1958, σε ηλικία δώδεκα ετών, πήγε στην Αθήνα για να συνεχίσει το σχολείο. Μπαίνει, το 1964, στη Νομική Σχολή Αθηνών (νομικές, πολιτικές και οικονομικές σπουδές). Συγχρόνως, το διάστημα 1971 με 1973, παρακολούθησε, στην Ελλάδα, μαθήματα κινηματογράφου (σενάριο / σκηνοθεσία) και κινουμένων σχεδίων στη Σχολή του Σταυράκου. Παρακολούθησε σεμινάρια συντήρησης τοιχογραφιών στο Παρίσι, το 1978. Παράλληλα με τη ζωγραφική, εργάζεται από το 1970 για ένα χρονικό διάστημα στη σύνταξη του Ιστορικού Λεξικού της Ακαδημίας Αθηνών. Απολύθηκε το 1973 από εκεί, ενώ υπήρχε ακόμα το δικτατορικό καθεστώς. Στη συνέχεια εργάστηκε στη διαφημιστική εταιρεία Αρώνης-Ευθυμιάδης, κάνοντας κινούμενα σχέδια ως το 1974.
Μετά τη Μεταπολίτευση, γράφει κριτικές ταινιών κινηματογράφου, ως τον Μάρτιο του 1975, με το ψευδώνυμο Δ. Πικάσης. Διακόπτει όμως, γιατί πηγαίνει στον στρατό. Μετά το πέρας της στρατιωτικής του θητείας, το 1976, για μεγάλο χρονικό διάστημα εργάζεται στη συντήρηση τοιχογραφιών σε διάφορα μέρη. Παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή βιβλίων (63 συνολικά), τα περισσότερα με επίκεντρο στοιχεία από τη ζωή στη Μάνη διαχρονικά.
Πριν από 12 χρόνια ξεκίνησε τη λειτουργία του το γεωπονικό κατάστημα Bασίλη Σκαφιδά στον Kάμπο επί του επαρχιακού δρόμου Kαλαμάτας – Kαρδαμύλης.
O Bασίλης με καταγωγή από τον Kούνο της Aνατολικής Mάνης, γεωπόνος με σπουδές στο TEI Λάρισας και στο Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και με 15χρονη εμπειρία σε μεγάλες εταιρείες λιπασμάτων και γεωργικών φαρμάκων αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί στην περιοχή μας και να προσφέρει ποιοτικά υλικά και προτάσεις ια γεωπονικά θέματα.
Στο κατάστημά του ο πελάτης βρίσκει αγροχημικά, λιπάσματα όλων των τύπων με παράλληλη ενημέρωση για το είδος του λιπάσματος που απαιτεί κάθε καλλιέργεια, άνθη – φυτά εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, σπόρους, φυτώρια, δενδρύλλια (ελιές, εσπεριδοειδή, κ.ά.) γεωργικά εργαλεία (ψεκαστήρες, σάκους κ.ά.) και εκπονούνται μελέτες, διαμόρφωσης χώρου και τόπου.
Eίχαμε μια ενδιαφέρουσα συνομιλία με το Bασίλη σχετικά με τα οφέλη που προκύπτουν με την ενασχόληση με τη φύση και ειδικότερα με την κηπουρική. H ενασχόληση, μας είπε, με την κηπουρική μειώνει το στρες, βοηθά στην ψυχολογία και δίνει μια αίσθηση σκοπού ειδικά στις μεγαλύτερες ηλικίες. Aλλά και από άποψη υγιεινής γυμνάζει το σώμα και ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες να υπάρξει πρόβλημα δυσκαμψίας ή διαβήτη. Με την τάση που υπάρχει για βιολογικά φρούτα και λαχανικά η προσωπική ενασχόληση ενισχύει τόσο τον οικογενειακό προϋπολογισμό και παράλληλα αναλώνοντας κάποιος δικά του προϊόντα γνωρίζει την ποιότητά τους.
Στη ζωή υπάρχουν πολλοί δρόμοι που δυνητικά θα μπορούσε να πάρει κάποιος. O Bασίλης ακολούθησε επαγγελματικά αυτό το δρόμο και μένει ευχαριστημένος από την ανταπόκριση του καταναλωτικού κοινού του και προσπαθεί να μην διαψεύδει τις προσδοκίες του.
From the limited information that leaks into the public sphere—slipping through the cracks of closed doors—we can only piece together how many public administrations actually operate. Everything appears to be “in order” until the first irregularity surfaces, either because competing interests collide or because institutions and ethical individuals—who still exist, fortunately—carry out their responsibilities with honesty and integrity, both within Greece and abroad. Two scandalous cases were exposed by institutions outside the country, each unfolding in waves of revelations: the Novartis affair, concerning the unlawful promotion of the company’s medicines, and the OPEKEPE affair, concerning the unlawful distribution of agricultural subsidies. The first was uncovered by the U.S. financial authorities, whose economic interests were harmed by Novartis’s practices. Their investigation eventually led them to Greece, where the company admitted to its illegal actions and settled by paying a substantial fine to close the case. The second case was brought to light by the European Public Prosecutor’s Office, in the name of protecting EU funds from unlawful distributions to ineligible recipients.
The Novartis case seems to be closing, with everyone—both perpetrators and supposed victims—escaping accountability. The statute of limitations has effectively become a “laundering machine” for illegal activity. Lengthy criminal proceedings, with the many possibilities for postponements, combined with short deadlines of the offenses that have been established by law, form the perfect recipe for policies that result in the absolution of all wrongdoers. (Apparently, the political cost of prosecuting hundreds of cases of manipulated prescriptions was deemed too high.)
The OPEKEPE case, involving agricultural subsidies and serious irregularities in their distribution, is still ongoing and already offers further confirmation of our initial concerns. The in-depth scrutiny of carefully concealed documents seems likely to produce new revelations. Since some of the emerging evidence implicates the political system itself—currently at a sensitive point in its cycle—there is uncertainty about the final outcome and about whether responsibility will truly be assigned to all offenders. Meanwhile, the heavy fine imposed on Greece by the EU continues to accrue, and its repayment will burden the national budget. (This is not the first time: for decades we have been “quietly” paying EU fines for illegal landfills.)
More recently, news emerged from another troubled area: public works. Disciplinary measures were imposed on certain officials who had approved unlawful demands from a contractor and recommended their payment. What makes this case noteworthy is that the referral to the disciplinary council was made by their own political superior at the time—an exceptionally rare move! Normally, paperwork is signed, collective bodies approve, and at most a few minority members raise complaints in the press. These, however, rarely go further and do not proceed to the substance, since the legislative framework does not encourage substantial (strict) controls, such as comparing actual work on the ground with what is recorded in official certifications. Even a brief look at the “Diavgeia” (Διαύγεια) transparency platform, where by law ALL administrative decisions must be published, reveals a consistent pattern: endless recapitulatory tables, frequent price revisions, and, ultimately, significant deviations from original contract amounts in a multitude of projects. If this is true across the country, it applies even more so in Mani, where public works funding is already minimal due to the small number of voters. Only rigorous, on-site audits—matched against the reported figures of completed projects—can maximize the impact of these limited funds.
In the end, only after all forms of controls have been completed, can broad conclusions be drawn about systems of illegality. The ethics and integrity of those in power—whether in local or state government—are revealed in how they respond to such audits. They are judged by their decisions: do they take radical measures to eliminate the root causes of corruption, or do they merely cover things up with delaying tactics and fragmentary measures?
Νέος διαγωνισμός 13,7 εκατ. ευρώ για την κτιριακή αποκατάσταση των Σπηλαίων Διρού
Νέο διαγωνισμό διενέργησε για λογαριασμό της Εταιρίας Ακινήτων του Δημοσίου (ΕΤΑΔ) η Μονάδα Συμβάσεων Στρατηγικής Σημασίας του Υπερταμείου (ΤΑΙΠΕΔ). Οι συμμετοχές στο διαγωνισμό υποβάλλονταν ηλεκτρονικά μέσω του Εθνικού Συστήματος Ηλεκτρονικών Δημοσίων Συμβάσεων (Ε.Σ.Η.ΔΗ.Σ.). Αντικείμενό τους ήταν η επιλογή αναδόχου κατασκευής του έργου «Αποκατάσταση και Αναβάθμιση Κτηριακών Εγκαταστάσεων Σπηλαίων Διρού Ν. Λακωνίας».
Αντικείμενο του έργου είναι η αποκατάσταση και αναβάθμιση των υφιστάμενων κτηρίων στα σπήλαια Διρού (κτήριο εισόδου – εκδοτήριο, κτήριο αναψυκτηρίου, κτήριο εργαστηρίων – WC κοινού, κτήριο εστιατορίου – αποδυτήρια λουόμενων), η κατασκευή νέου μουσείου στο σπήλαιο Αλεπότρυπας, η αποκατάσταση και αναβάθμιση του περιβάλλοντος χώρου, η αποκατάσταση και αναβάθμιση του υφιστάμενου ηλεκτροφωτισμού του Σπηλαίου, η αποκατάσταση λειτουργίας του υφιστάμενου βιολογικού καθαρισμού, καθώς και η αποκατάσταση επιφανειών σκυροδέματος που έχουν υποστεί φθορές λόγω διάβρωσης του οπλισμού τους.
Η εκτιμώμενη αξία της σύμβασης ανέρχεται στα 11.083.00 ευρώ, πλέον ΦΠΑ 24%, δηλαδή συνολικά 13,74 εκατ. ευρώ. Καταληκτική ημερομηνία υποβολής προσφορών στον ηλεκτρονικό διαγωνισμό ήταν η Τετάρτη 3/9/2025. Αναμένεται ανακοίνωση για την εξέλιξη.
Παράλληλος διαγωνισμός για την προμήθεια 60 λέμβων για τις περιηγήσεις στο λιμναίο τμήμα απέβη άκαρπος.
Καθυστερεί επικίνδυνα το έργο μεταφοράς νερού με αγωγό μεγάλης διαμέτρου στην Καλαμάτα και επεκτατικά στην Αβία.
Το έργο, μεταφοράς νερού από τις πηγές του Αγίου Φλώρου μέχρι τη δεξαμενή του δήμου Καλαμάτας στο Πεδίο Βολής (Άη Γιάννη Καρβούνη) έχει εγκριθεί πριν από χρόνια και η κατασκευή του έχει αρχίσει πάνω από ένα χρόνο, αλλά η πρόοδος δεν χαρακτηρίζεται ικανοποιητική. Δυστυχώς, οι δυσχέρειες εμφανίζονται στην πορεία εξέλιξης, γεγονός που μετατοπίζει προς τα πίσω τα χρονοδιαγράμματα αλλά εκτοξεύει και το κόστος. Σ` αυτή την περίπτωση, τα εμπόδια εντοπίζονται σε συμπληρωματικές εργασίες που δεν είχαν προβλεφθεί στη μελέτη και σε μεγάλες καθυστερήσεις στην προμήθεια των μεγάλων αγωγών διατομής 800 χιλιοστών (80 εκατοστών).
Δεδομένου ότι οι ανάγκες σε νερό της Καλαμάτας αυξάνονται χρόνο με το χρόνο αλλά και η κοντινή στην Καλαμάτα περιοχή της Μάνης περιμένει μερίδιο, ως μέλος του Συνδέσμου Ύδρευσης Καλαμάτας – Μεσσήνης – Δυτικής Μάνης που είναι ο κύριος του έργου, το θέμα πρέπει να παρακολουθείται στενά από τους αρμόδιους του Δήμου και να ενημερώνονται οι δημότες για τις εξελίξεις.
Τρεις μικρές φωτιές κατά τον προηγούμενο μήνα στη Μάνη
Α) Φωτιά ξέσπασε το μεσημέρι της Παρασκευής 29.Αυγούστου στο Γερολιμένα..Για την αντιμετώπισή της επιχείρησαν 35 πυροσβέστες με μία ομάδα πεζοπόρου και 12 οχήματα.. Από αέρος επιχείρησαν δύο αεροσκάφη. Η φωτιά έσβησε σύντομα.
Β) Φωτιά ξέσπασε το πρωί της 6 Σεπτεμβρίου σε αγροτοδασική έκταση, στην περιοχή της Κοινότητας Αρχοντικού Σμύνους του Δήμου Ανατολικής Μάνης, Για την αντιμετώπισή της κινητοποιήθηκαν 52 πυροσβέστες με 17 οχήματα, καθώς και δύο ομάδες πεζοπόρων τμημάτων Από αέρος επιχείρησαν δύο αεροσκάφη και δύο ελικόπτερα, ενώ στην επιχείρηση κατάσβεσης συνέδραμαν και υδροφόρες του Δήμου. Η φωτιά εκλέχθηκε σύντομα και στη συνέχεια κατασβήστηκε.
Γ) Συναγερμός σήμανε το μεσημέρι της Παρασκευής 12 Σεπτεμβρίου στην Πυροσβεστική Υπηρεσία Καλαμάτας έπειτα από ενημέρωση για φωτιά στη Μεγάλη Μαντίνεια του δήμου Δυτικής Μάνης. Η πυρκαγιά ήταν σε αγροτοδασική έκταση πάνω από το νεκροταφείο του χωριού και έπειτα από μεγάλη μάχη τέθηκε υπό έλεγχο με τη συνδρομή και πυροσβεστικών αεροσκαφών.
To maniatiki.gr χρησιμοποιεί cookies. Τα cookies μας βοηθούν να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας. Με την πρόσβαση σας στο maniatiki.gr αποδέχεστε την χρήση των cookies σε αυτό. Τα cookies συλλέγονται για στατιστική χρήση μόνο. Δεν συλλέγουμε προσωπικά σας δεδομένα.
