Η μορφή του ενέπνεε σεβασμό. Η επικοινωνία μαζί του επιβεβαίωνε και επέκτεινε την πρώτη εντύπωση. Αθόρυβος και φορέας των παραδοσιακών ιδεωδών της περιοχής φρόντιζε με τον καλύτερο τρόπο τα παιδιά του αλλά και τους ενορίτες του. Με τη συμβολή και της επίσης αθόρυβης και αποτελεσματικής πρεσβυτέρας του σπούδασε και αποκατέστησε επαγγελματικά τα παιδιά του και το κυριότερο τους μετέδωσε το ίδιο ήθος και ευπρέπεια, χαρίσματα με τα οποία είχε προικιστεί και ο ίδιος. Θεώρησα ευτυχή συγκυρία το γεγονός ότι κατά το τέλος της δεκαετίας του 1980 που ορίστηκα να προωθήσω την εκπαιδευτική διαδικασία στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Δυτικής Μεσσηνίας, είχα την πρώτη προσέγγιση της οικογένειας. Βρήκα να υπηρετούν εκεί τα παιδιά του, ο Παναγιώτης και η Θεοδώρα, ως φιλόλογοι καθηγητές. Έπαιρνα έτσι κατά τις συναντήσεις μαζί τους μυρωδιά Μάνης, ποιοτικής Μάνης αν ήθελα να κυριολεκτήσω, που τόσο την είχα ανάγκη. Ο αδόκητος θάνατος του Παναγιώτη ύστερα από λίγα χρόνια, ήταν βαρύ χτύπημα για τον παπα – Σωτήρη, την οικογένειά του αλλά και όλους όσους τον γνωρίσαμε. Παρηγοριά ήταν ότι η μοναχοκόρη του σπούδασε ιατρική και προεκτείνει στο μέλλον τα ήπια χαρακτηριστικά του πατέρα της και της οικογένειάς τους γενικότερα.
Τον ίδιο τον παπα – Σωτήρη τον γνώρισα όψιμα. Ήταν στις αρχές του 2000 που τον συνάντησα στην Καρδαμύλη, ήταν μαζί με τον παλιό γραμματέα των Τσερίων, το μακαρίτη Θανάση Σιδερέα, με τον οποίο ταίριαζαν και στον ήπιο και σταθερό, στις τοπικές παραδόσεις, χαρακτήρα. Τότε διαπίστωσα και την πηγή προέλευσης των χαρακτηριστικών, της συνέπειας και της αθόρυβης αποτελεσματικότητας, που είχα διακρίνει στα παιδιά του.
Όταν θεώρησε ότι η ηλικία του δεν του επέτρεπε την αποτελεσματική άσκηση των ιερατικών του καθηκόντων αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία, χωρίς όμως να παραιτηθεί από την έκτακτη προσφορά υπηρεσιών όταν οι συνθήκες το επέβαλλαν. Ήταν συνδρομητής, από την αρχική περίοδο, της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, που θεωρούσε ότι ήταν εναρμονισμένη με τρόπο προσέγγισης των τοπικών υποθέσεων αντίστοιχο με τον δικό του.
Συλλυπούμαι τα παιδιά του και τους λοιπούς συγγενείς του και εύχομαι να διατηρούν μακροχρόνια και να μεταδίδουν και στους απογόνους τους τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του.
΄Εφυγε από τη ζωή, τέλος Νοεμβρίου του 2022, ένας γνήσιος πατριώτης, ένας σπουδαίος άνδρας, ένας σωστός οικογενειάρχης, ένας « ευπατρίδης» ‘όπως τον αποκάλεσε κατά τη νεκρολογία του στο 40ήμερο μνημόσυνό του στον Ι. Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Καρδαμύλης την 8η Ιανουαρίου ε. ε. ο πατήρ Ιωάννης Κουρεντζής. Ο Νικόλαος Παρασκευόπουλος, είχε γεννηθεί πριν 91 χρόνια στο Πράσινο Αρκαδίας και νέος εγκατέλειψε την πατρίδα του για να καταταγεί στην Ελληνική Χωροφυλακή. Γνώρισε τη Μανιάτικη γη το έτος 1952 όταν τοποθετήθηκε ως νέος Υπενωμοτάρχης στην τότε Υποδιοίκηση Χωρ/κής Καρδαμύλης. Εκτοτε η μοίρα φρόντισε να ισχυροποιήσει τους δεσμούς του με την περιοχή της Μάνης, αφού ο ίδιος επέλεξε να παντρευτεί στην Καρδαμύλη και να οικοδομήσει εξοχική κατοικία, θεωρώντας την ως δεύτερη πατρίδα. Η ιδιαίτερη συναισθηματική του σύνδεση με τη Μάνη και τους κατοίκους της, καθόρισε και την τελική του απόφαση, να επιλέξει ως τελευταία του κατοικία το Κοιμητήριο της Καρδαμύλης.
Μετά την αποστρατεία του από τη Χωροφυλακή το έτος 1984 με το βαθμό του Υποστρατήγου και έχοντας πλέον λιγότερες υποχρεώσεις αφιερώθηκε στα κοινά, έχοντας ενεργό συμμετοχή σε σωματεία και συλλόγους με πατριωτικό πρόσημο και αποκλειστική προσήλωση στην έννοια της «προσφοράς» στο κοινωνικό σύνολο. Υπήρξε πρόεδρος του Συλλόγου Πρασινιωτών Αρκαδίας επί 15ετία με πλούσιο έργο. Διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Αρκάδων Αττικής, στην επίμονη και πιεστική παρέμβαση του οποίου οφείλεται η κατασκευή και τοποθέτηση σε περίοπτη θέση της κεντρικής πλατείας του Ηρακλείου Αττικής της προτομής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Ως πρόεδρος του Συλλόγου Αρκάδων Αττικής, πρωτοστάτησε και για τον ευπρεπισμό και εξωραϊσμό του τάφου του Κωνσταντή Κολοκοτρώνη, πατέρα του Θεοδώρου, στα Κυβέλεια της Δυτικής Μάνης. Μια προσπάθεια, που στέφθηκε από επιτυχία, ύστερα από προσωπικούς αγώνες και συνεχείς δράσεις για εξασφάλιση των απαιτούμενων πόρων, που δυστυχώς ενίοτε δεν έβρισκαν την απαιτούμενη συμπαράσταση από τα λοιπά μέλη του Δ.Σ, που προέβαλλαν τη στείρα και αναχρονιστική τροχοπέδη, για την εκτέλεση έργων εκτός του Δήμου Ηρακλείου Αττικής. Ευτυχώς όμως, τα αγνά, ανιδιοτελή και πατριωτικά συναισθήματα του Νίκου Παρασκευόπουλου, διέγνωσαν έγκαιρα οι ομογενείς Αρκάδες της Αυστραλίας, στους οποίους είχε απευθυνθεί και στήριξαν οικονομικά την όλη προσπάθειά του με αποτέλεσμα σήμερα να δεσπόζει στην πλατεία των Κυβελείων και η ανάγλυφη μαρμάρινη παράσταση .του ήρωα Κωνσταντή Κολοκοτρώνη.
Ο Νίκος Παρασκευόπουλος υπήρξε Δωρικός στις εκφράσεις της ζωής του, αλλά με έντονο συναισθηματισμό, μακρά από κάθε υποκριτική συμπεριφορά και κακόπιστη προαίρεση. Εξασφάλισε την εκτίμηση των ανωτέρων του, αλλά και το σεβασμό των υφισταμένων και συνεργατών του. Τον αγάπησαν οι συγγενείς του για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του και τον θαύμασαν οι φίλοι του για την αξιοπρέπειά του. Ακέραιος, έντιμος, προσιτός, πράος, δοτικός. Ελάχιστες λέξεις για τον ΄Ανθρωπο που μας άφησε όμορφες αναμνήσεις για οδηγό ζωής.
Με μεγάλη καθυστέρηση πληροφορήθηκα το θάνατο του Βαγγέλη, ενός από τους καλύτερους συγχωριανούς μου, με κοινές γονιδιακές καταβολές από τους Μπελέους. Τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά τα είχα πληροφορηθεί από τον πατέρα μου, που τον εκτιμούσε ιδιαίτερα, όπως και την οικογένεια του πατέρα του.
Μικρό παιδί του Δημοτικού Σχολείου παρακολούθησα τις προσπάθειες των εφήβων του χωριού να καταφέρουν να ξεφύγουν από τα στενά οικονομικά περιθώρια των φτωχών μεταπολεμικών κοινωνιών της Μάνης. Με λίγες γνώσεις, δεδομένου ότι τη δεκαετία των πολέμων τα σχολεία ήταν κλειστά ή λειτουργούσαν σε υποτυπώδη μορφή, αναζητούσαν ευκαιρίες διαφυγής. Ο Βαγγέλης τα κατάφερε και πέτυχε στις εξετάσεις εισαγωγής στη Σχολή Υπενωμοταρχών της Χωροφυλακής. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 που μετεγκαταστάθηκα στην Αθήνα για να φοιτήσω στο Γυμνάσιο ο νόστος για το χωριό και τους ανθρώπους του ήταν έντονος και τις Κυριακές ή τις αργίες που οι υποχρεώσεις μου για το σχολείο ήταν λιγότερες επιζητούσα να συναντήσω κάποιο συγχωριανό μου για να αναπλάσω μέσα από τις συζητήσεις εικόνες από το παρελθόν και το παρόν του. Ο Βαγγέλης ήταν η πρώτη από τις επιλογές μου. Τον συνάντησα αρκετές φορές στο πόστο του, στη Σχολή Χωροφυλακής στην οδό Μεσογείων που υπηρετούσε ως υπενωμοτάρχης. Η διοίκηση της Σχολής του είχε αναθέσει, λόγω και της ιδιαίτερης εντιμότητάς του, τη διαχείριση του πρατηρίου της. Εκεί, όταν δεν είχε δουλειά, μιλούσαμε για αρκετό, συμφωνώντας τις περισσότερες φορές στην αξιολόγηση προσώπων και καταστάσεων.
Τα χρόνια περνούσαν, οι σπουδαστικές υποχρεώσεις μου αυξήθηκαν, η άμεση επικοινωνία με το Βαγγέλη περιορίστηκε. Τον συναντούσα όμως στο χωριό πολλές φορές στις γιορτές του Ευαγγελισμού ή του Πάσχα και τα καλοκαίρια. Η εγκάρδια σχέση συνεχιζόταν όπως είχε πρωτοξεκινήσει. Πληροφορήθηκα ότι δημιούργησε μια καλή οικογένεια, τις χαρές και πίκρες που συνάντησε στην πορεία των χρόνων, αλλά και την πρόοδο των θυγατέρων του στις σπουδές και στη ζωή τους.
Με την έκδοση της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στάθηκε από τους ενθερμότερους υποστηρικτές της προσπάθειας και αρκετές φορές μου τηλεφωνούσε για να συζητήσομε κάποια από τα δημοσιεύματα που τον ενδιέφεραν περισσότερο.
Ο ίδιος νόστος για το χωριό μας διακατείχε και το Βαγγέλη κατά τα τελευταία χρόνια. Με τις τηλεφωνικές συζητήσεις μας προσπαθούσε να αναπληρώσει εικόνες του, που η ηλικία δεν του επέτρεπε να της βιώσει άμεσα με μετακίνησή του στην περιοχή μας. Η τελευταία επικοινωνία μας ήταν πέρυσι του Ευαγγελισμού. Φαινόταν κουρασμένος αλλά διατηρούσε όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που προανέφερα. Έτσι ευθυτενής, ακέραιου χαρακτήρα και εντιμότητας θα παραμένει στη μνήμη μου…
Επιμνημόσυνη δέηση στη Λάγια για τον πεσόντα Μανιάτη Ήρωα Αντιπλοίαρχο Παναγιώτη Βλαχάκο
Ο Δήμος Ανατολικής Μάνης τέλεσε επιμνημόσυνη δέηση στη μνήμη του Μανιάτη Ήρωα Αντιπλοιάρχου Παναγιώτη Βλαχάκου Π.Ν., που «έπεσε» στο καθήκον μαζί με τους Χριστόδουλο Καραθανάση και Έκτορα Γιαλοψό, κατά την κρίση των Ιμίων, την 31η Ιανουαρίου 1996.Η επιμνημόσυνη δέηση τελέστηκε στον ανδριάντα του Παναγιώτη Βλαχάκου, στη Λάγια, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Μάνης κ.κ. Χρυσοστόμου. Μετά το πέρας της επιμνημόσυνης δέησης ακολούθησε κατάθεση στεφάνων και ομιλία από τον Δήμαρχο Ανατολικής Μάνης κ. Πέτρο Ανδρεάκο.
Κινητοποίηση για ανάδειξη και αποκατάσταση μονοπατιών του Ταϋγέτου στη Δυτική Μάνη
Δεν χρειάστηκαν πολλές διαδικασίες. Έφθασε η πιστοποίηση μιας οικολογικής εταιρείας τα βουνά της οροσειράς του(Ελληνική Εταιρεία Οικοτουρισμού (ΕΛΕΤΟΙΚ), η μακροχρόνια προσφορά στην τοπική κοινωνία και στη φύση ενός σωματείου (ΠΕΡΙ.ΠΟΛ.Ο. Μάνης) και η επιτυχής διοργάνωση αθλητικών αγώνων δρόμου με επίκεντρο τον Ταΰγετο (εταιρεία «2407 Μountain Αctivities» με έδρα την Καρδαμύλη), για να προκύψει μια κινητοποίηση που θα «ημερέψει» «αγριεμένα» μονοπάτια εκείνα που, ξεκινώντας από την πεδινή ζώνη φθάνουν μέχρι τις παρυφές του βουνού από τη δυτική πλευρά του. Είναι απομεινάρια του παλιού τρόπου ζωής στη Μάνη και της στενής σχέσης των κατοίκων της με τον Ταΰγετο και τα βουνά της οροσειράς του.
Η μαγιά για την εκκίνηση της δράσης προήλθε από μια μικρή δωρεά (5000 ευρώ στο σωματείο ΠΕΡΙ.ΠΟΛ.Ο. Μάνης) από το Ίδρυμα “Costas M. Lemos Foundation” στο πλαίσιο του προγράμματος «Σημεία Στήριξης» που συγχρηματοδοτούν 8 κοινωφελείς οργανισμοί. Με την πρωτοβουλία αυτή στόχος είναι η ενεργοποίηση των πολιτών για την προστασία του περιβάλλοντος, ιδιαίτερα σε περιοχές που έχουν χαρακτηριστεί ως προστατευόμενες λόγω της μεγάλης οικολογικής τους αξίας, όπως τα Εθνικά Πάρκα και οι περιοχές Natura.
Οι δράσεις οι οποίες προβλέπεται να υλοποιηθούν έως το τέλος του Φεβρουαρίου περιλαμβάνουν:
-Αποκατάσταση με εργασίες καθαρισμού τμήματος του υπάρχοντος δικτύου μονοπατιών σε μήκος 7 χλμ. μικτής διαδρομής (μονοπάτι, καλντερίμι, χωματόδρομος) στην περιοχή Φαράγγι Βιρού (από Τσέρια έως Αγία Σοφία). Η αποκατάσταση θα γίνει με τη συμμετοχή εθελοντών από τοπικά περιβαλλοντικά σωματεία και με την υποστήριξη του Δήμου Δυτικής Μάνης.
-Δράσεις προβολής και ανάδειξης του δικτύου ορεινών μονοπατιών στον Ταΰγετο Δυτικής Μάνης. Έκδοση δίγλωσσου φυλλαδίου για την ανάδειξη του δικτύου ορεινών μονοπατιών στον Ταΰγετο Δυτικής Μάνης. Διοργάνωση διαδικτυακής ημερίδας με σκοπό την ευαισθητοποίηση των επαγγελματιών της περιοχής στον τουριστικό τομέα και άλλες επικοινωνιακές δράσεις προβολής τις οποίες θα υποστηρίξει η τοπική συνεταιριστική επιχείρηση A+A teleia Kalamata
-Ευαισθητοποίηση επισκεπτών ορεινών μονοπατιών. Δημιουργία και διαδικτυακή έκδοση του «Οδηγού Καλού Επισκέπτη» για τα ορεινά οικοσυστήματα.
Είναι βέβαιο ότι οι πρωτοβουλίες αυτές θα στεφθούν από επιτυχία ώστε η φετινή διοργάνωση του ορεινού Μαραθώνιου Ταϋγέτου στο τέλος Μαρτίου να βρει τις διαδρομές των αθλητών καθαρές. Μακάρι οι δράσεις να επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, ώστε τα μονοπάτια να παραμένουν προσβάσιμα ολοχρονικά.
(Στοιχεία από δημοσίευμα στο ΘΑΡΡΟΣ Καλαμάτας).
Σε επικούρηση της ευχής που έκλεισε αυτό το κείμενο ήλθε η είδηση που ακολουθεί.
Σύσκεψη για την αναβάθμιση του δικτύου μονοπατιών της Περιφέρειας Πελοποννήσου
Σύσκεψη για την αναβάθμιση του δικτύου μονοπατιών της Περιφέρειας Πελοποννήσου συγκάλεσε ο περιφερειάρχης Παναγιώτης Νίκας, στην έδρα της Περιφέρειας, στις 8 Φεβρουαρίου στην Τρίπολη. Όπως επισήμανε ο περιφερειάρχης, στην Περιφέρεια δίνεται η δυνατότητα να αξιοποιήσει χρηματοδότηση συνολικού ύψους περί τα 4.000.000 ευρώ για τον πιο πάνω σκοπό, γεγονός που σημαίνει ότι σε κάθε Περιφερειακή Ενότητα αναλογούν περί τις 800.000 ευρώ. Στην εν λόγω σύσκεψη τονίστηκε ότι η αναβάθμιση του περί τα 1.000 χιλιόμετρα συνολικού μήκους δικτύου μονοπατιών της Περιφέρειας Πελοποννήσου αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα. Σε αυτό το πλαίσιο επιδιώκεται, μεταξύ άλλων, βελτίωση γεωμετρικών στοιχείων και παρεμβάσεις – επιδιορθώσεις όπου κρίνεται αναγκαίο, όπως και ενίσχυση της σήμανσης αλλά και της ασφάλειας του εν λόγω δικτύου, ενώ μέσα από την καταγραφή και τη σήμανση σε σχετική διαδικτυακή πλατφόρμα θα δίνεται ψηφιακή πληροφόρηση στους επισκέπτες.
Ήδη προετοιμάζεται από την Περιφέρεια Πελοποννήσου ο σχετικός φάκελος με τα πιο πάνω στοιχεία” τόνισε ο περιφερειάρχης Π. Νίκας, προσθέτοντας ότι και οι δήμοι από την πλευρά τους έχουν την δυνατότητα να προτείνουν νέα μονοπάτια, που θα “κουμπώνουν” στο υφιστάμενο δίκτυο της Περιφέρειας.
Ας κινητοποιηθούν οι δύο δήμοι της Μάνης να υποβάλουν αξιόπιστες και τεκμηριωμένες προτάσεις για χρηματοδότηση, δεδομένου ότι η περιοχή μας έχει το πιο εκτεταμένο δίκτυο μονοπατιών στην Πελοπόννησο. Και πάλι οι πρόγονοί μας με τα μονοπάτια που χρησιμοποιούσαν για τις αγροτο – κτηνοτροφικές εργασίες τους και τις επικοινωνίες τους μας δείχνουν το δρόμο…
Εκδήλωση με κοπή της πίτας του Συλλόγου Μανιατών Μεσσηνίας
Πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο 11 Φεβρουαρίου στο κέντρο Κουκούτση στη Βέργα και η κοπή της πίτας του Συλλόγου Μανιατών Μεσσηνίας, ύστερα από επιτυχή διοργάνωση από την πρόεδρο του Συλλόγου Αμαλία Νίκα-Ρουτζούνη και τα άλλα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου.
Υπογράφηκε σύμβαση της παραχώρησης μικρού αεροδρομίου στη Σπάρτη, από το Μετοχικό Ταμείο Αεροπορίας, στο ομώνυμο δήμο.
Στόχος της παραχώρησης είναι η χρήση του στον αεροπορικό τουρισμό, στην αεροπορική εκπαίδευση, μέσω της αξιοποίησης των μικρών αεροδιαδρόμων της περιφέρειας, αλλά και τις ανάγκες δασοπυρόσβεσης. Η παραχώρηση του αεροδρομίου Σπάρτης στο δήμο, έγινε για 12 χρόνια με δυνατότητα παράτασης για άλλα 12. Ο δήμος Σπάρτης, μέσω των Τεχνικών Υπηρεσιών του, θα ξεκινήσει, άμεσα τα βελτιωτικά έργα υποδομών. Βέβαια, απαιτούνται πολλές συμπράξεις για μετατροπές και αδειοδοτήσεις μέχρι να γίνει ενεργό.
Πρόκειται για τον παλιό καφενέ της κυρίας Ελένης Παυλή, που για πολλά χρόνια πρόσφερε τις υπηρεσίες του (κρύο νερό, καφέδες, αναψυκτικά κλπ.) στους διερχόμενους. Βρισκόμαστε στον οικισμό Κρίσκιο της Κοινότητας Σωτηριανίκων, από τον οποίο πήρε και το όνομά του το κατάστημα.
Δύο κυρίες αδελφές, η Θάλεια και η Ιωάννα Χριστοφίδη, ανέλαβαν να ανακαινίσουν το χώρο και να τον μετατρέψουν σε ένα «θεματικό κατάστημα» με προϊόντα παραδοσιακά μανιάτικα, αλλά και γενικότερα Ελληνικής προελεύσεως. Λάδι, ελιές, μέλι, μαρμελάδες, θεραπευτικά βότανα, αλλά και αγαπημένα μυρωδικά, κοσμούν τις προθήκες του καταστήματος. Τιγανίτες, σάντουιτς, δίπλες και άλλα γλυκά, όλα με αγνά υλικά και παρασκευασμένα με τον παραδοσιακό τρόπο.
Το κατάστημα λειτουργεί και ως καφέ – μπαρ – αναψυκτήριο καθ` όλη τη διάρκεια του έτους. Οι διερχόμενοι μπορούν να πάρουν τον καφέ τους μαζί τους φεύγοντας (take away).
Η προσπάθεια των αδελφών Χριστοφίδη για προώθηση παραδοσιακών προϊόντων ξεκίνησε ως ιδέα με σκοπό να γίνουν γνωστά το Μανιάτικα προϊόντα και έχει, παρά την πρόσφατη έναρξη λειτουργίας του καταστήματος, ευνοϊκή απήχηση σε ένα ευρύ καταναλωτικό κοινό.
The European Community Program 2014-2020, which was extended until 2022, is now a thing of the past. Now is the time of reckoning. Brussels will soon reach its conclusions and present them. We have been following the course and development of this program and will be presenting some of the facts regarding projects that have been financed by the European Community Program 2014-2020 below.
Mature projects have been integrated with long delays. For the most part, the institutions, mainly state and local authorities, which had not prepared the necessary technical and economic studies in time and had not obtained the permits required by the current legislation, were responsible. Many bodies, mainly local authorities, imagined that with just a project title and a brief cover letter they would win the coveted funding for a project important to their region and its inhabitants. When they realised their delusion, they discovered that the time had advanced significantly and that the remaining time until the end of the program was simply not enough. Thus, their ambitions remained unfulfilled.
The projects included and financed by the European Community Program 2014-2020 required a standard fulfillment of conditions, but in many of them the content of the actions necessary to be undertaken was precarious and uncertain. Dealing with the problems that arose was at best time-consuming and poorly-coordinated, resulting in additional delays. The Technical Assistance foreseen by the legislation of the European Union, and generously financed by the departments responsible for monitoring the implementation of each project, in practice made little contribution.
In the grid of phases from financing to awarding a contract, although the timeframe had been limited by recent legislation, the increased rights of the tenderers to submit objections prolonged the finalisation of the procedures until the signing of the contracts with the successful bidders.
The main problems, however, concerned the implementation phase of the projects, whether they were technical or societal. The limited possibilities for the timely development of the planned phases, due to the limited human and technical resources of many of the project contractors, resulted in new delays as well as shortcomings in the practical implementation of the contractual obligations of the successful bidders.
In practice, the ability to exercise effective supervision during the execution of the projects was also limited, as was the ability to prevent any deviations from the provisions of the contract articles and timely undo any failures. The relaxed legislation regarding the treatment of any bad workmanship, or, more generally, deviations from the contractual obligations, led to a looser implementation of the content of the contracts, which ultimately resulted in a loose approach to the intended goals for the execution of the projects. In particular, the amortisation of contractual obligations for good performance, and the automatic final acceptance of projects as well performed in a short time, increased the slack during the execution phases.
Finally, the web of deviations from rationality is sealed by the “anguish” of the political heads of the departments or services responsible for promoting Community Programs to show absorption of the relevant credits allocated by the European Union. The absorption of the funds is an apparent reinforcement of these agencies’ political profile, as being active in promoting projects to be implemented. But this is not what society and citizens want. The question is the essential efficiency of the projects, what people call “making the money work”. We believe that this can be achieved if the conditions are created for addressing the problems mentioned above, both at the legislative level and at the level of planning and execution of the projects, by the competent agencies and services. It is a pity that the huge funding from the many European Community Support Frameworks that have been implemented in the country from 1980 until today have produced much smaller results than expected. Improving the efficiency of Εuropean Community funding will also bring about improvements at the qualitative level, since it will significantly limit the corruption and illegal practices that appear prominently in the financial indicators of international rating agencies.
In our region, Mani, the aforementioned pathogens, during the implementation of the few European Community Programs allocated to the region, have a magnified form. The main reason for this is that our region is far away from the control and supervision centers, but also has limited local supervision possibilities. These causes and the limited capacity to draw up public investment proposals in full are responsible for the strong lag of public investment compared with that promoted by the private sector. Let us hope that the local human resources will collaborate and focus their efforts on reversing these negatives in the near future.
Στα 102 του χρόνια έφθασε ο Παναγιώτης Μουντζουρέας που καταγόταν από τον οικισμό Πρίπιτσα του Εξωχωρίου. Ο καθαρός αέρας του Ταϋγέτου και η αυξημένη φροντίδα της μοναχοκόρης του Ρεβέκκας δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε εκτός από τη μακροζωία να εξασφαλίσει και πλήρη πνευματική διαύγεια.
Από τα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ μας έδινε δείγματα και του ποιητικού ταλέντου με την υπογραφή Τάκης ο Μανιάτης. Ένα από τα δημοσιευμένα ποιήματά του, εκείνο που αναπαριστά γλαφυρά την καλοκαιρινή ζωή στον Ταΰγετο κατά την περίοδο του μεσοπολέμου όταν και ο ίδιος ασκούσε το επάγγελμα του βαρελοποιού, ας είναι ο δικός μας αποχαιρετισμός σ` αυτή την ευγενική ψυχή.
Θα μπορούσες να τον περιγράψεις με δύο λέξεις: αθόρυβα δημιουργικός. Τα αποτελέσματα, όμως, μιας ζωής με αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν θεαματικά: μία από τις ποιοτικότερες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις της Μάνης. Και ακόμα πιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, η μεταφορά αυτών των χαρακτηριστικών και στους δύο γιούς του και ακόμα περισσότερο και στις οικογένειες που και αυτοί με τη σειρά τους δημιούργησαν. Θα ήταν άδικο αν δεν σημειωνόταν με έμφαση ότι αυτή την αξιοσημείωτη πορεία ζωής δεν τη διένυσε μόνος του. Ισχυρή ήταν η συμβολή της Θεανώς, της γυναίκας του, που αθόρυβα και εκείνη δρούσε πρωταγωνιστικά στους τομείς της οικογενειακής δραστηριοποίησης που της είχαν κατανεμηθεί.
Ο Νίκος ήταν από τους πρώτους που γνώρισα στην Καρδαμύλη με το διορισμό μου στην εκπαίδευση το 1975. Η Θεανώ κρατούσε μαζί με τον πεθερό της, τον μπάρμπα Πάνο, το μαγέρικο του χωριού. Έτρωγα εκεί κάποιες μέρες και ευχαριστιόμουν το σπιτικό καλομαγειρεμένο φαγητό της στο λιτό και απέριττο περιβάλλον του περιορισμένου χώρου του μαγαζιού. Το Νίκο τον γνώρισα στην πρώτη συνάντηση με τους γονείς των μαθητών, τότε που συμφωνήσαμε ότι θα ήταν αμέριστη η συμβολή τους στην κοινή προσπάθεια για αναβάθμιση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην περιοχή αρχίζοντας από το Γυμνάσιο που μέχρι τότε έφθινε, με ελάχιστο αριθμό μαθητών και με τρεις όλους – όλους καθηγητές! Στο Σύλλογο Γονέων που σύντομα συστήθηκε δεν ήθελε πρωτοκαθεδρίες αλλά σε όλες τις επί μέρους δραστηριοποιήσεις ήταν έντονα ενεργός. Συμμετείχε, παρότι δεν είχε πλέον παιδί στο σχολείο, και στην επόμενη φάση δραστηριοποιήσεων στον εκπαιδευτικό τομέα της περιοχής, εκείνον που κατέληξε στην ίδρυση και πλήρη λειτουργία Λυκείου με κτιριακή υποδομή και ιδιόκτητα λεωφορεία για τη μεταφορά των μαθητών.
Κατά τα επόμενα χρόνια, περνώντας καθημερινά από το Καλαμίτσι, στη διαδρομή προς το σχολείο έβλεπα με ευχαρίστηση οικοδομικά συνεργεία από ντόπιους μαστόρους – οι περισσότεροι γονείς μαθητών μου – να «σηκώνουν» αργά αλλά σταθερά όμορφα πέτρινα σπιτάκια σε ένα εξαιρετικό φυσικό περιβάλλον δίπλα στη θάλασσα. Ρώτησα και έμαθα ότι ο Νίκος και η Θεανώ αξιοποιούσαν ιδιοκτησίες τους στην περιοχή και, με το συντονισμό τους, ντόπιο προσωπικό έχτισε και στη συνέχεια συνέβαλε στην αποτελεσματική λειτουργία του εξαίρετου ξενοδοχειακού συγκροτήματος που δημιουργήθηκε. Η εξέλιξη ήταν η αναμενόμενη μετά από αυτού του είδους αφετηρίες ίδρυσης ξενοδοχειακών επιχειρήσεων: επεκτάσεις και ποιοτικές αναβαθμίσεις των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων «Καλαμίτσι» που, εδώ και δεκαετίες, διευθύνονται πλέον από τους γιούς του Νίκου και της Θεανώς, αλλά και με ενεργή συμμετοχή των συζύγων τους, που και αυτές εντάχθηκαν αρμονικά στην κοινή οικογενειακή επιχειρηματική δραστηριότητα.
Το ίδιο αθόρυβα περνούσε ο Νίκος τα τελευταία χρόνια της ζωής του, πάντα χαμογελαστός και κοινωνικός. Η απώλεια της Θεανώς, πριν από λίγα χρόνια, του κόστισε, αλλά δεν ήθελε να το δείχνει. Τακτικός συνδρομητής της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, από το πρώτο φύλλο της έκδοσής της, εντυπωσίασε με την τελευταία του ενέργεια. Καταβάλλοντας στον Κώστα Γεωργουλέα αυξημένη συνδρομή, του είπε: θα την παίρνουν τα παιδιά μου…
Πολλοί συμπατριώτες μας αυτού του χαρακτήρα, οικοδομούν αργά αλλά σταθερά το ελκυστικό πρόσωπο της Μάνης της σύγχρονης περιόδου…
