Χάσαμε ένα πρόσωπο – υπόδειγμα αγωνιστικής διάθεσης για ζωή και απόκτηση γνώσεων. Έναν άνθρωπο που είχε καταφέρει τη σωματική μειονεξία να την εξισορροπήσει με ολοκληρωμένη διανοητική ανάπτυξη. Η ζωή του ήταν διαρκής πάλη για τη διαχείριση των εμπλοκών στην κινητικότητά του, με την προμήθεια σύγχρονων και πρωτότυπων μέσων μετακίνησης. Η πάλη αυτή τον έβγαζε νικητή για πολλές δεκαετίες. Έτσι μπορούσε να προωθεί και τις πνευματικές του ανησυχίες, εκείνες για τις οποίες χρειαζόταν αναζήτηση και έρευνα εκτός σπιτιού. Το αναφέρω αυτό γιατί το σπίτι του ήταν ένα σύγχρονο εργαστήρι συνδέσεων στο διαδίκτυο, εφοδιασμένο με σύγχρονους υπολογιστές, εκτυπωτές, σκάνερ, ψηφιοποιητές φωτογραφικών αρχείων και όλα τα άλλα απαραίτητα ηλεκτρονικά εξαρτήματα.
Το Χρήστο το γνώρισα το 1998. Με επισκέφθηκε και μου ανέφερε ότι συμπαρατάσσεται στην προσπάθειά μας να επεκτείνομε την αλληλεγγύη σε όσο το δυνατό περισσότερους συμπατριώτες μας. Όπως επίσης και στην προσπάθειά μας να αναζητάμε διαρκώς τρόπους προώθησης μηνυμάτων πολιτισμού και ειρηνικών διευθετήσεων σε όλες τις εμπλοκές που παρουσιάζονται μεταξύ των μελών των μικρών μανιάτικων κοινωνιών. Σ` αυτές τις ιδέες είχε την πλήρη συμπαράσταση και σύμπραξη της συζύγου του Παναγιώτας Παπακώστα που στεκόταν δίπλα του, στις ανάγκες της καθημερινότητας και στην προώθηση των ιδεών του, για πολλά χρόνια από τότε που τη γνώρισε.
Από τότε τα χρόνια κυλούσαν με συναντήσεις, αραιές αλλά πάντοτε συναισθηματικές, και τηλεφωνικές επικοινωνίες, μέσω των οποίων με ενημέρωνε για τις αναζητήσεις και έρευνές του στον τομέα του πολιτισμού. Πρώτος αυτός, πριν από δέκα χρόνια με ενημέρωσε για τις εκτεταμένες ψηφιοποιήσεις παλαιών βιβλίων, που είχαν πραγματοποιήσει πολλά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, και τη δυνατότητά του για πρόσβαση σ` αυτά και το «κατέβασμά» τους από το διαδίκτυο μέσω κωδικών αριθμών που του είχαν παραχωρηθεί. Με ενημέρωνε επίσης τακτικά, για τα αποκτήματα σπάνιων βιβλίων, που κατάφερνε να τα αγοράζει σε διενεργούμενες δημοπρασίες. Φιλοδοξούσε να δημιουργήσομε, μέσω της «Μανιάτικης Αλληλεγγύης», ένα κέντρο πολιτισμού στην περιοχή μας, με βιβλιοθήκη έντυπων και ψηφιοποιημένων εκδόσεων που θα είχε βάση τα βιβλία του, ώστε να γίνουν προσιτά, έντυπα βιβλία και ψηφιακά αρχεία, στους ενδιαφερόμενους πολίτες της περιοχής μας, ιδιαίτερα στους νέους.
Μιλήσαμε, για τελευταία φορά, τα Χριστούγεννα και επαναλάβαμε όλες αυτές τις φιλόδοξες σκέψεις. Συμφωνήσαμε, μάλιστα, να συναντηθούμε σύντομα για να τις ταξινομήσομε και να τους δώσομε και χρονοδιάγραμμα εξέλιξης. Δυστυχώς, ήλθε το φρικτό του τέλος για να ανασχέσει αυτή την προοπτική. Όμως, οι ιδέες που είχε ο Χρήστος και η έμμονη προσπάθειά του για την υλοποίησή τους στην πράξη, ωθούν, όσους τις ενστερνιζόμαστε, να τις προχωρήσομε στο μέτρο του αντικειμενικά εφικτού. Εξ` άλλου, τα μηνύματα για ειρηνικά έργα και έργα πολιτισμού, που προωθούσε πρώτος στη Μάνη της σύγχρονης περιόδου ο Νικήτας Νηφάκης πριν από δύο αιώνες, αποτελούν το μόνο τρόπο διατήρησης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της περιοχής μας στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης που προχωρά με γρήγορους και αφομοιωτικούς ρυθμούς. Όσο προωθούμε αυτά τα έργα, είμαι βέβαιος ότι το ανήσυχο πνεύμα του Χρήστου θα εφησυχάζει και θα ηρεμεί.
Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας