Μια ακόμη ευγενής φυσιογνωμία της παλιάς γενιάς έφυγε πριν λίγες ημέρες από κοντά μας. Έφυγε από τον κόσμο αυτό, ο οποίος παρ’ όλα τα αγαθά του δεν παύει να είναι κόσμος της λύπης και του στεναγμού. Σε συναντήσεις μας μου ’λεγες «τι θα γράψεις όταν πεθάνω στην εφημερίδα σου;» και εγώ της απαντούσα ότι ακόμα θα ζήσεις πολλά χρόνια. Και έζησες, έφυγες πλήρης ημερών φθάνοντας τα 102 χρόνια, αφήνοντας πίσω σου παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, για να σε μακαρίζουν και να σ’ ευγνωμονούν για τις αξίες, τα ιδανικά και τις αρχές που τους ενέπνευσες. Τα εγγόνια σου ήρθαν από τα πέρατα της γης για να σ’ αποχαιρετήσουν στο τελευταίο σου ταξίδι, δείγμα σωστής διαπαιδαγώγησης που έλαβαν από τους γονείς τους, τη Χρυσούλα και το Βενετσάνο, την Αντωνία και το Σωτήρη. Παρ’ όλες τις πίκρες της ζωής, χάνοντας τον αδελφό και το σύζυγο συνέχισες να παλεύεις, ξεπερνώντας τις αντιξοότητες, φέρνοντας τις σωστές λύσεις στα αναφυόμενα προβλήματα.

Ήσουν μια αρχοντική μορφή, πέρα από τον πλούτο, τη χλιδή και την πολυτέλεια, με λεπτά αισθήματα, αισθήματα απέραντης ομορφιάς, ήθους, γλυκύτητας, καλοσύνης, λεβεντιάς και αξιοπρέπειας. Οι κόρες σου, οι γαμπροί σου, τα εγγόνια σου και όλο το συγγενικό σου δένδρο, αισθάνονται υπερήφανοι για σένα.

Εμείς όσοι σε γνωρίσαμε θα σε θυμόμαστε και θα σε μακαρίζουμε.  (φωτο)

Αντώνης Ρουμανέας