Ο Άγιος Νικόλαος, η παλιά Σελίνιτσα, της Δυτικής Μάνης, φτώχυνε απότομα μετά την αναπάντεχη απώλεια του Τάκη. Του χρωστούσε πολλά και δυστυχώς δεν πρόφθασε να του τα ανταποδώσει όλα. Πώς να ξοφλήσεις, άλλωστε, την τόση προθυμία του για βοήθεια και συμπαράσταση σε όποιον από το χωριό του είχε ανάγκη; Και αυτό να γίνεται κάθε μέρα, όλα τα 25 και πάνω χρόνια της ενήλικης ζωής του; Η διαφορά του από όλους μας ήταν ο αυθορμητισμός του,  στη διάθεσή του να βοηθήσει για μύριες όσες μικρές και μεγάλες ανάγκες των συγχωριανών του και όχι μόνο.

Τον Τάκη, τον γνώρισα ως μαθητή  στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν επέστρεψα στο Λύκειο Καρδαμύλης μετά από 4χρονη άσκηση άλλων καθηκόντων. Οι μαθησιακές επιδόσεις του ήταν χαμηλές αλλά ο συναισθηματικός του κόσμος μεγάλος. Φρόντιζε στο προαύλιο του σχολείου τα μικρότερα παιδιά και τα προστάτευε από επιθετικότητες  και παραγκωνισμούς. Οργάνωνε κοινές εκδηλώσεις, είτε αυτές ήταν εκδρομές, είτε γιορτές, είτε αθλητικοί αγώνες. Απορούσε γιατί, λόγω της υπερβολικής εμπιστοσύνης και τις αναγνώρισης της κοινωνικότητάς του, είχε το ελεύθερο να μπαίνει στο γραφείο μου και να συζητά μαζί μου τα θέματα του σχολείου που νόμιζε ότι ήταν κάθε φορά επίκαιρα.

Βιοπορίστηκε για αρκετά χρόνια,  απασχολούμενος στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος, αλλά η καρδιά του ήταν στη γενέτειρά του στην οποία επέστρεφε σε κάθε ευκαιρία. Μετά το θάνατο του πατέρα του φρόντιζε την οικογένειά του, τη μητέρα και την αδελφή του ιδιαίτερα μετά τη χηρεία της που τη βρήκε με δύο ανήλικα παιδιά.

Ήταν μέλος της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στα πρώτα της βήματα. Η τοπική κοινωνία του Αγίου Νικολάου τον τιμούσε με δεκάδες σταυρούς προτιμήσεως στις τοπικές εκλογές, σε όποιο ψηφοδέλτιο και αν συμμετείχε σε κάθε εκλογική διαδικασία, αναδεικνύοντάς τον για τρεις θητείες πρόεδρο του Τοπικού Συμβουλίου.

Ο απότομος θάνατός του, στην ηλικιακή του ωριμότητα, προκάλεσε σοκ όχι μόνο στον Άγιο Νικόλαο, αλλά και στις περισσότερες  μικροκοινωνίες της Δυτικής Μάνης που ήταν γνωστός από την έντονη δραστηριοποίησή του. Οι αποχαιρετισμοί ήταν καθολικοί και η θλίψη διάχυτη…

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας