Τον κυρ Παναγιώτη τον γνώρισα πριν από τρεις δεκαετίες και πλέον, όταν υπηρετούσα στο Λύκειο Καρδαμύλης, όπου φοιτούσε ο γιός του, ο Λεωνίδας. Ήταν ένας από εκείνους τους γονείς που έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πρόοδο των παιδιών τους, με συχνές επισκέψεις και άριστη συνεργασία με τους καθηγητές. Πατέρας και γιός αποτελούσαν υποδειγματικά πρότυπα για το πώς δομούνται οι συνεργασίες στο εσωτερικό της σχολικής κοινότητας (μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς, τοπική αυτοδιοίκηση).
Λίγα χρόνια μετά την αποφοίτηση του Λεωνίδα, όταν αποφάσισα να ανοικοδομήσω το οικογενειακό μου σπίτι, θυμήθηκα ότι ο κυρ Παναγιώτης ασκούσε το επάγγελμα του σιδηρουργού, έχοντας το εργαστήριό το στη Μάλτα του Σταυροπηγίου. Τον επισκέφθηκα και του ζήτησα να αναλάβει τις σιδηρουργικές εργασίες που απαιτούνταν. Ήμουν βέβαιος ότι δε χρειαζόμουν συζήτηση μαζί του για την οικονομική και την τεχνοκατασκευαστική πτυχή της συνεργασίας, αλλά η εξέλιξη με εξέπληξε ευχάριστα: κανονική τιμολόγηση, ιδιαίτερη εστίαση στην τήρηση του χρονοδιαγράμματος, αλλά και στις λεπτομέρειες και στην αρτιότητα των κατασκευών.
Με αυτή την ιδιαίτερα χαρακτηριστική εξέλιξη των συνεργασιών στις δύο αυτές φάσεις που συναπαντήθηκα μαζί του, είχα τη διάθεση να τον συναντώ αραιά και που για να προσεγγίσω καλύτερα τον τρόπο σκέψης του και της στάσης ζωής που ακολουθούσε. Παρέκαμπτα κάποια βράδια τη διαδρομή από την Καλαμάτα στο Νιοχώρι και έμπαινα στη Μάλτα για να τον βρω στο καφενείο του αδελφού του, του Γιάννη. Από τη μικρή παρέα που κάναμε επιβεβαίωνα τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του: εντιμότητα, συνέπεια, φροντίδα για την οικογένεια, συμβολή στη βελτίωση της τοπικής κοινωνίας. Χαιρόμουν ιδιαίτερα γιατί αυτές τις αρχές, που δυστυχώς δεν συναντιούνται πολύ συχνά, τις υιοθετούσαν και τις εφάρμοζαν στην πράξη όχι μόνο οι αδελφοί Κουκούτση, αλλά και τα άλλα μέλη αυτής της μικρής παρέας.
Όταν, το 1999, πληροφορήθηκε ότι εκδόθηκε η ΜΑΝΙΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ πήγε στην Καρδαμύλη, βρήκε τον Κώστα Γεωργουλέα και γράφτηκε συνδρομητής. Ανανέωνε τη συνδρομή του με τον ίδιο τρόπο ανελλιπώς τα είκοσι και πάνω χρόνια που έχουν περάσει από τότε, μετακινούμενος στην Καρδαμύλη γι` αυτό το σκοπό.
Τα τελευταία χρόνια φορτωμένος με περισσότερες υποχρεώσεις, δεν τον συναντούσα. Έμαθα από τους συγχωριανούς του τη συνταξιοδότησή του και, τις λίγες φορές που συνάντησα το Λεωνίδα, μάθαινα τα νέα του. Από τις εφημερίδες πληροφορήθηκα το θάνατό του και ήλθαν στη μνήμη μου οι εικόνες αυτής της ποιοτικής, αλλά και αφανούς, προσωπικότητας που, παρότι συγκροτείται από απλά χαρακτηριστικά, σπάνια συναντάμε τέτοιες στο διάβα της ζωής. Είμαι αισιόδοξος ότι ο Λεωνίδας, και η οικογένεια που έχει δημιουργήσει, βαδίζουν στη ζωή τους, στα χνάρια του άξιου πατέρα του.
Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας