Ο Μίμης αποτελούσε μια αυθεντική μορφή αρμονικά συνυφασμένη με τον ιστορικό οικισμό των Κιτριών και τη ναυτική του παράδοση, ως εξαγωγικού κέντρου των μανιάτικων προϊόντων κατά τις 3 – 4 δεκαετίες προ του 1821. Κατά τη δεκαετία του 1970, που υπηρετούσα τη μισή βδομάδα σε σχολεία της Καλαμάτας, οι  Κιτριές ήταν για μένα η εγγύς Μάνη και μια ημέρα κάθε βδομάδα επισκεπτόμουν το γραφικό όρμο τους. Η επίσκεψη συνδυαζόταν με φαγητό και το κατάστημα του Μίμη αποτελούσε πολύ συχνά επιλογή μου. Έτσι απόκτησα εγκαρδιότητα μαζί του και οι συζητήσεις μας προεκτείνονταν σε γενικότερα τοπικά θέματα.

Κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν, όταν βρισκόμουν λόγω της εκπαιδευτικής μου υπηρεσίας στην Καλαμάτα, τα βήματά μου ακολουθούσαν τη γνωστή διαδρομή. Χαιρόμουν μαζί με το Μίμη το μεγάλωμα της επιχείρησης και στη συνέχεια τη διαδοχή της από τον άξιο γιό του, το Μιχάλη. Ο χρόνος που τρέχει δυσκολεύει τις μετακινήσεις και σε συνδυασμό με την πανδημία, στερήθηκα τα τελευταία χρόνια την ομορφιά των Κιτριών και τη συναισθηματική παρέα του Μίμη. Με την αγγελία του θανάτου του ξαναγύρισαν οι παλιές εικόνες των παλιών καλών εποχών. Συλλυπούμαι θερμά το Μιχάλη και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του Μίμη.

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας