Όσοι δραστηριοποιούνται εργασιακά σε ένα τομέα όπως η εκπαίδευση, μετά από την αφυπηρέτησή τους συνεχίζουν να επικοινωνούν με κάποια πρόσωπα με τα οποία, κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής τους ζωής, εκτός από τις υπηρεσιακές συνδέσεις, διαμορφώθηκαν και συναντιλήψεις για γενικότερα θέματα και κάποιας μορφής συναισθηματικές σχέσεις. Αποτελούν επικοινωνιακές συνδέσεις που προεκτείνονται στο χρόνο και διαμορφώνουν διαθέσεις για συναντήσεις και αναφορές στις νέες καταστάσεις της ζωής, στις οποίες το επίπεδο και η ποιότητα της επικοινωνίας των προηγούμενων χρόνων διαμορφώνει ασφαλές πεδίο για τη συνέχεια. Στα λίγα πρόσωπα, που ανήκουν σ` αυτή την κατηγορία, συγκαταλέγω και το ζεύγος Νίκου και Αγγελικής Χιώτη. Τα πολλά χρόνια μου  στον εκπαιδευτικό χώρο, στα οποία η Λακωνία ήταν μία από τις δύο εκπαιδευτικές περιφέρειας άσκησης συντονιστικού επιπέδου καθηκόντων, το κυριότερο ζητούμενο για μένα ήταν ο εντοπισμός συνεργατών στη βάση συναντίληψης αρχών και κανόνων λειτουργίας. Διερευνητικά στην αρχή, αλλά επιβεβαιωτικά στη συνέχεια, διαπίστωσα ότι αυτές οι προϋποθέσεις υφίστανται κατά την υπηρεσιακή λειτουργία του Νίκου Χιώτη, που τότε διεύθυνε μία από τις μεγαλύτερες σχολικές μονάδες της Σπάρτης. Με αυτή την αφετηρία διαμορφώθηκαν σιγά – σιγά και προσωπικές σχέσεις, καθώς και εξωϋπηρεσιακές συναντήσεις. Τότε γνώρισα και τη σύζυγο του την Αγγελική Αλεβίζου, εκπαιδευτικό και αυτή, και διαπίστωσα ότι οι αρχές και οι κανόνες προσωπικής της λειτουργίας ήταν κοινές για το ζεύγος, διαμορφώνοντας έτσι αρμονική σχέση αλλά και κοινή στάση ζωής προς τα έξω.

Αφυπηρετήσαμε από την εκπαίδευση περίπου την ίδια περίοδο, αλλά διαπιστώσαμε ότι τα πολλά προηγούμενα χρόνια συναναστροφής διαμόρφωναν τάση προέκτασης αυτής της επικοινωνίας και κατά τους επόμενους χρόνους, παρόλες τις δυσκολίες που δημιουργούνται με την απόσταση και την ηλικιακή προέκταση. Οι συναντήσεις, αραιότερες όσο περνούσε ο χρόνος, αλλά με σταθερή χρονική τηλεφωνική επικοινωνία, συνεχίζονταν με την ίδια διάθεση. Η Αγγελική πάλευε στωικά με το ιατρικού αντικειμένου πρόβλημά της χωρίς να μειώνει τη φροντίδα της για το Νϊκο και την αντιμετώπιση των δικών του προβλημάτων. Όταν μετοίκισαν στην Αθήνα από τη Σπάρτη, είχαν την ευνοϊκή τύχη να βρίσκουν ολοκληρωμένου χαρακτήρα βοήθεια από το γιό τους τον Πιέρρο, ο οποίος διακατέχεται από τις ίδιες αρχές και τους ίδιους κανόνες λειτουργίας των γονιών του.

Είναι βέβαιο ότι η απώλεια της Αγγελικής θα κοστίσει πολύ στο Νίκο. Είμαι βέβαιος όμως ότι η στωικότητα, που αποτελεί στοιχείο της προσωπικότητάς του, θα του επιτρέψει να διατηρήσει ψηλά το κεφάλι του και να παλέψει, μόνος του πιά, για όσες καταστάσεις χρειαστεί να αντιμετωπίσει στο μέλλον. Εμείς οι φίλοι του θα είμαστε, νοερά έστω, κοντά του.

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας