ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
Πρόεδρος Νικ. Μαραμπέας,
Αντιπρόεδρος Αντ. Χρηστέας,
Γενικός Γραμματέας Κων. Τσιλιμπέρδης,
Ταμίας Αντ. Ρουμανέας,
Μέλος Ευ. Τσουλέας.
Αναπληρωματικό μέλος: Πέτρος Σκαρμέας
ΕΞΕΛΕΓΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Κώστας Κοζομπόλης,
Δημήτριος Πουλάκος και
Μιχάλης Σταυριανέας.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ αποτελεί συγγραφή του προέδρου της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ Νίκου Μαραμπέα. Σ` αυτό αφηγείται τη ζωή των γονιών του, και των οικογενειακών ριζών τους, σκιαγραφώντας τη σύνδεσή τους με το γεωγραφικό χώρο και τα κοινωνικά γεγονότα εκείνης της περιόδου.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα τελευταία χρόνια της μάνας μου.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ο αιφνίδιος θάνατος του πατέρα μου
ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων
ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ H μελισσοκομική δραστηριότητά μας
ΠΕΜΠΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Συνοπτικά στοιχεία από τη φυγή από το χωριό του πατέρα μου μέχρι την επιστροφή με τη συνταξιοδότησή του.
ΕΚΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Μαθητής Γυμνασίου κοντά στον πατέρα μου στην Αθήνα.
ΕΒΔΟΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι γονείς μου κατά τον πόλεμο και την κατοχή και η επανεγκατάστασή τους στην Αθήνα.
ΟΓΔΟΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι ελαιοφυτεύσεις μας.
ΕΝΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ H έννοια της τιμής όπως προσεγγιζόταν από τον πατέρα μου.
ΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι οικογένειες προέλευσης των γονιών μου.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ
Α. Η δίκη και η φυλάκιση του παππού μου Αναστάση Μαραμπέα.
Β. Η φοίτηση στο σχολείο του πατέρα μου και της μάνας μου.
Γ. Το στρατολογικό μητρώο του πατέρα μου.
Δ. Γενεαλογικά στοιχεία της οικογένειας Μαραμπέα
Ε. Ο παππούς μου Γεώργιος Πιφέας.
Ο ΟΔΗΓΟΣ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΗ , κάλυψε ένα κενό για εκείνους που επιθυμούσαν να επενδύσουν στον τουριστικό τομέα κατά την προηγούμενη δεκαετία. Θέλομε να πιστεύομε ότι συνέβαλε στη μεγάλη αύξηση των τουριστικών επενδύσεων που σημειώθηκε στην περιοχή μας κατά την επόμενη, της εκδόσεώς του, περίοδο.
Κάντε κλικ στην εικόνα που ακολουθεί για να δείτε τα περιεχόμενα του βιβλίου.
Τα πρακτικά του συνεδρίου: ΜΑΝΗ ΚΑΙ ΚΑΛΑΜΑΤΑ – δεσμοί αγάπης και αμοιβαιότητας, στο οποίο η ΜΑΝΙΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ήταν συνδιοργανώτρια, συντάχτηκαν με επιμέλειά μας και εκτυπώθηκαν με χορηγία του συμπατριώτη μας Παναγιώτη Ν. Γεννηματά.
Κάντε κλικ στις εικόνες για να δείτε τα περιεχόμενα του βιβλίου.
Οι δύο τόμοι με τον κοινό τίτλο ΜΑΝΗ: ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ προσδοκούν να κατατοπίσουν τον επισκέπτη της Μάνης που ξεκινά από την Καλαμάτα για τα χωριά που θα συναντήσει ακολουθώντας επί μέρους διαδρομές που η φύση και η Ιστορία έχουν διαμορφώσει, μέχρι να φθάσει στο Γύθειο και να ολοκληρώσει τη διαδρομή του στο μανιάτικο γεωγραφικό χώρο.
Κάντε κλικ στις εικόνες για να δείτε τα περιεχόμενα των βιβλίων.
Οι ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΆΝΗΣ περιλαμβάνουν στοιχεία από την πορεία στον
ιστορικό χρόνο των κατοίκων της περιοχής μας. Τα στοιχεία αυτά, διάσπαρτα σε ιστορικά
έργα και ασύνδετα τα περισσότερα με το γενικότερο ευρωπαϊκό πλαίσιο, χρειάστηκε να τα
επεξεργαστούμε, να τα ομογενοποιήσομε, να τα ταξινομήσομε και τα διατάξομε σε βάση
χρονοεξέλιξης. Έτσι δημιουργήθηκε ο Τόμος Α΄ που εκδώσαμε ενώ έχει συγκεντρωθεί ήδη
υλικό για τον επόμενο τόμο.
Κάντε κλικ στις εικόνες για να δείτε τα περιεχόμενα:
| ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ: | |
|
σελ. 2 |
| ΘΕΜΑΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ: | |
|
σελ. 3 |
|
σελ. 10 |
| ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ: | |
|
σελ. 4 |
| ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ | |
|
σελ. 5 |
| ΤΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ: | |
|
σελ. 6 |
|
σελ. 6 |
|
σελ. 10 |
| ΘΕΜΑ: | |
|
σελ. 7 |
| KEY FEATURES IN ENGLISH | on page 8 |
| ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗ ΜΑΝΗ | |
|
σελ. 8 |
| ΜΙΚΡΑ, ΤΟΠΙΚΑ, ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ | σελ. 9 |
| ΠΕΝΘΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ | σελ. 11 |
| ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ | σελ. 12 |
Borrowing large amounts of money, disproportionate to the financial capabilities of a family or a business, rarely happens because of random or imponderable events. It usually happens because of poor management of family and business budgets. Those who get into default because of random or unforeseeable events deserve our sympathy; those who get into default because of poor financial management are usually dealt with sceptically. If we examine the financial management of family and business budgets and delve into the reasons for default, we will see that insolvency is usually due to undertaking extravagant projects and excessive spending that does not correspond to the financial capabilities of the borrowers. In these cases, it is certain that leniency and restructuring of the debt are not effective solutions.
What we described in the previous paragraph does not just apply to families and businesses, but to all societal groups. Similarly, the conclusions reached above, already well-known to most people, also apply to individual states, particularly to Greece. Unfortunately, poor financial management by our governments during the 200 years that we have been an independent state, has led our country to seven bankruptcies. Since 1824, when we first got our first loan, our country did not meet its financial obligations towards its foreign creditors seven times. It is obvious that the money borrowed each time was not managed in a productive way, but rather was distributed among supporters, so that corrupt leaders could stay in power and get reelected. The consequences were disastrous: new borrowing was required in order to pay off the previous debt, curtailing of the income of those citizens who were too weak to protest and new unfair taxation was imposed, usually directed towards the poor. Each time, between bankruptcies, there were periods of artificial (false) prosperity and unjustified optimism as well as overconsumption, usually of not-needed products, promoted by corrupt politicians. Thus, the next bankruptcies came very quickly…
We believe that the current proposal for paying off our country’s debt is the correct one: prolonging the pay-off deadline of our large debts. If we are successful in setting back the pay-off date, the tax burden imposed on the Greek citizens will be reduced. Of course, this measure alone is not enough, as it needs to be accompanied by additional long-term legislation. Other prerequisites for ending the present economic crisis are unanimity and consistency in the policies of the next governments as well as improved productivity. We need strong will, constructive criticism of our actions up to now, deep reflection, and of course reforms, with the most important one being the reform of our educational system. These reforms will slowly change the mentality of the Greek people, will help reduce parasitism and corruption, will help increase competitiveness and finally will bring improved productivity in work, businesss initiative and technical know-how.
Good governance is the key element in achieving the above goals. Greek citizens should elect those politicians who will be able to put into practice these aspirations and will bring meaningful reforms, by legislating the appropriate bills and enforcing them. Unfortunately, the electorate has so far not responded appropriately to the urgent need for reforms in order to end the economic crisis that has been plaguing our country for so many years. It is possible that something positive will finally come from this slow response of the Greek people: a deeper realisation of our obligations as citizens, which will steer us steadfastly towards realistic and achievable goals.
In Mani, the mountainous landscape has played a role in creating “closed” societies for many generations. Maniots were taught by their ancestors to avoid getting into debt at all costs; if an urgent, unforeseeable need left them with no alternative but to borrow money, the ideal was to pay off the debt as soon as possible. This mentality continues to the present time in Mani, although during the last few years of false prosperity we have seen isolated cases of irresponsible borrowing. Financial responsibility, a concept that our ancestors valued, is an ethical obligation, that should not only be practised by the newer generations of Maniots, but also guide us in electing the right politicians who can steer our country out of the present economic crisis.
THE EDITORIAL BOARD
Υπέκυψε στην κοινή μας μοίρα παλεύοντας ηρωικά για αρκετούς μήνες. Με π λήρη συμπαράσταση σ αυτό τον άνισο αγώνα του συζύγου της και των παιδιών της. `Ήταν κι` αυτή η μάχη επιβεβαίωση του μαχητικού χαρακτήρα της.
Γεννημένη στην Αθήνα ήλθε μικρή στο Νιοχώρι μαζί με τον πατέρα της που επέστρεψε και αυτός μετά από πολυετή διαμονή στην πρωτεύουσα. Ενσωματώθηκε στη μικρή κοινωνία του χωριού μας, Ωρίμασε ηλικιακά και ακολούθησε τις προδιαγεγραμμένες πορείες: γάμος, μετανάστευση, τεκνοποιϊα, ωριμότητα,
Κατά τη δεκαετία του 1980, περί τα τέλη της, έκανε νέα αρχή στη ζωή της. Η γνωριμία και ο γάμος της με το Γιώργη Μαντζουνέα, ένα λαμπρό και φιλοπρόοδο νέο του χωριού, της έδωσε τη δυνατότητα να απλώσει όλες τις δυνατότητες που προσδιόριζε η ιδιοσυγκρασία της και οι εμπειρίες που είχε αποκτήσει από την προηγούμενη ζωή της. Τον βοήθησε στην έναρξη επιχειρηματικής δραστηριότητας στον οικοδομικό τομέα και την επιτυχή κατασκευή και πώληση παραδοσιακών κατοικιών στην περιοχή μας. Γέννησε και ανάθρεψε με ιδιαίτερη φροντίδα το μικρό της γιό, το Νίκο. Συμμετείχε στα κοινά όσο και όπως μπορούσε. Ιδρυτικό μέλος της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ από το 199,0 συμμετείχε σε όλες τις εκδηλώσεις και τις απόπειρες να διευρυνθεί το κοινωνικό μήνυμα στην περιοχή μας. Συμπαραστάθηκε στο Γιώργη για την αναβίωση και δραστηριοποίηση του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού, του οποίου ήταν ιδρυτικός πρόεδρος, και τη χάραξη νέας, αποτελεσματικής, πορείας στον τομέα του πολιτισμού και της ψυχαγωγίας των κατοίκων της περιοχής. Με αυτού του είδους πρωτοβουλίες το σχολείο του χωριού, που είχε κλείσει λόγω της δημιουργίας του πολυθέσιου σχολείου στη Στούπα, έγινε εστία πολυδραστηριοτήτων για τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής και τους αλλοδαπούς που έχουν μετεγκατασταθεί στον τόπο μας.
Αποχαιρετώντας τη Γιαννούλα, αποχαιρετάμε μια γενναία ψυχή, δείγμα σθένους, μαχητικότητας και πολυκύμαντης δραστηριότητας, άξιο τέκνο της μανιάτικης γης.`
Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας
Με την ονομασία ΜΑΝΗ προσδιορίζεται η γεωγραφική περιοχή που περικλείεται μεταξύ της κορυφογραμμής του Ταϋγέτου, του Μεσσηνιακού και του Λακωνικού κόλπου. Ειδικότερα με την ονομασία ΜΑΝΗ προσδιορίζεται το σύνολο των εδαφικών περιοχών των Δημοτικών Διαμερισμάτων Βέργας και Μικρής Μαντίνειας του Δήμου Καλαμάτας και όλων των Δημοτικών Διαμερισμάτων των Δήμων Αβίας και Λεύκτρου του Νομού Μεσσηνίας και των Δήμων Οιτύλου, Ανατολικής Μάνης και Γυθείου του Νομού Λακωνίας. Το σύνολο των εδαφικών περιοχών της Μάνης που περιγράφεται πιο πάνω ταυτίζεται με τις Επαρχίες Γυθείου και Οιτύλου του Νομού Λακωνίας, όπως υπήρχαν κατά την πρώτη περίοδο του νεοελληνικού κράτους ( Βασιλεία του Όθωνα και μέχρι το 1937).
Με βάση αυτή τη διοικητική διαίρεση προσδιορίστηκαν και οι Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος. Οι περιοχές των δύο αυτών επαρχιών απετέλεσαν τη Μητρόπολη Γυθείου και Οιτύλου. Πολύ αργότερα, κατά τη δεκαετία του 1960, ύστερα από αίτημα κατοίκων και τοπ. συλλόγων των χωριών της Μπαρδούνιας στην Ανατολική περιοχή του Ταϋγέτου, εντάχθηκε στη Μητρόπολη Γυθείου και Οιτύλου και αυτή η περιοχή που συμπίπτει σχεδόν με την εδαφική περιοχή του τωρινού Δήμου Σμύνου. Η αιτιολόγηση αυτής της διοικητικής μεταβολής ανατρέχει στη μανιάτικη καταγωγή της πλειοψηφίας των κατοίκων της, εντάσσεται σε μια διευρυμένη θεώρηση του μανιάτικου χώρου.
Δεδομένου ότι η ονομασία Μάνη αρχίζει να εμφανίζεται συχνά από το 15ο αιώνα, έχει υποστεί από τότε πάμπολλες διοικητικές μεταβολές, Είναι δόκιμο να χρησιμοποιούνται διοικητικοί όροι για τις περιοχές της. Με αφετηρία τις αναφορές του μανιάτη λόγιου Νικήτα Νηφάκη στη χωρογραφία ως δόκιμοι και αντιπροσωπευτικοί όροι για τις περιοχές της Μάνης θεωρούνται γεωγραφικοί όροι, δηλαδή Έξω Μάνη, Μέσα Μάνη, Κάτω Μάνη Αυτή η ορολογία χρησιμοποιείται και από εμάς.
Συλλογή και ανάπτυξη απόψεων. Από το βιβλίο Απ. Δασκαλάκη: Μάνη και Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Περί της γενέσεως του ονόματος «Μάνη» αι γνώμαι διίστανται μέχρι σήμερον. Πρώτος ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος, Αυτοκράτωρ της Κωνσταντινουπόλεως περί τα μέσα του 10ου αιώνος, έγραψε τα ακόλουθα: «Ίστεον ότι οι του κάστρου Μαΐνης ούκ είσιν από της γενεάς των προρρηθέντων Σκλάβων (Σλαύων), αλλά εκ των παλαιότερων Ρωμαίων, οι και μέχρι του νυν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται, δια το εν τοις προπαλαιοίς χρόνοις ειδωλολάτρας είναι και προσκυνητάς των ειδώλων κατά τους πλαιούς Έλληνας, οίτινες επί της βασιλείας του αοιδίμου Βασιλείου βαπτισθέντες χριστιανοί γεγόνασι, ο δε τόπος εν ω οικούσιν εστίν άνυδρος και απρόσοδος, ελαιοφόρος δε» (Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν. Εκδ. Βόννης τόμ. 3 σελ. 224).
Εκ τούτων διδασκόμεθα α) ότι κατά τον 9ον αιώνα, ήτοι τελευταίοι εκ των Ελλήνων, επίστευσαν εις τον χριστιανισμόν, β) ότι μόνοι οι Μανιάται διετήρουν μέχρι του 10ου μ.Χ. αιώνος την επωνυμίαν Έλληνες, και κατά τον Χέρτσβεργ (Ιστορία της Ελλάδος τόμ. Δ΄ σελ. 317) ήσαν έως τότε οι Μανιάται πράγματι γνήσιοι Έλληνες και αμιγείς απόγονοι των Ελευθερολακώνων, γ) ότι ουδόλως ανεμίχθησαν μετά των εις Πελοπόννησον εισβαλόντων Σλαύων και δ) το και λίαν ενδιαφέρον επί του θέματος ημών, ότι υπήρχε κατά τον 10ον αιώνα φρούριον με την επωνυμίαν «Μαίνη». Το φρούριον τούτο εκτίσθη πιθανότατα επί Ιουστινιανού («Πανδώρα τόμ. ΚΒ΄ σελ. 157) επί του ακρωτηρίου «Τηγάνι», παρά τον λιμένα του Μεζάπου, όπου σώζονται παλαιόταται δεξαμεναί (γηστέρναι). Εξ αυτού μετωνομάσθη Μαίνη και επί των νεωτέρων χρόνων Μάνη ολόκληρος η Λακωνική.
Το δε «φρούριον της Μάνης» το οποίον αναφέρει το Χρονικόν του Μωρέως και ο Δωρόθεος Μονεμβασιάς ως κτισθέν υπό του Γουλιέλμου ηγεμόνος των Φράγκων περί τα μέσα του 13ου αιώνος, ήτο ουχί εις τον αυτόν τόπον, αλλ’ εις θέσιν κατ’ άλλους μεν (Μύλλερ, Φραγκοκρατία εν Ελλάδι τόμ. Α΄ σελ. 447) εκεί όπου το μεταγενεστέρως κτισθέν και σωζόμενον παρά τον λιμένα του Πορτοκάγιο, κατ’ άλλους δε επί του ακρωτηρίου κατά Παυσανίαν «Θυρίδων», σήμερον δε καλουμένου Κάβου – Γκρόσο (Cavo Grosso) και επί παμμεγέθους βράχου, ύπερθεν του Γερολιμένος, θεωρουμένου μέχρι σήμερον υπό του λαού ως του θρυλικού «κάστρου της Ωρηάς». Τότε δε είχεν ονομασθή ολόκληρος η περιφέρεια «Μάνη» εκ του Παλαιού Βυζαντινού φρουρίου και διά τον λόγον τούτοςν ο Γουλιέλμος το ωνόμασεν ούτω. Επομένως αποκλείεται η Φραγκική προέλευσις του ονόματος Μάνη.
Αποκλείεται επίσης η γνώμη ότι η ονομασία της Μάνης προήλθεν εκ της ευρείας περιφερείας της επισκοπής αυτής (Μagnr episcopa), διότι κάθ’ ήν εποχήν ανηγέρθη το φρούριον «Μαίνης» δεν υπήρχον επικσοπαί εν Μάνη. Τουναντίον ωνομάσθη επισκοπή «Μαίνης», εκ του ομωνύμου φρουρίου, όπου ήτο και η έδρα αυτής.
Κατ’ άλλην γνώμην παρήχθη εκ του Λατινικού Μanes σημαίνοντος σκιάς θανόντων λόγω της εν τω Ταινάρω, κατά τους αρχαίους, πύλης του Άδου. Κατ’ άλλους παρήχθη εκ του επίσης λατινικού «Μaina» σημαίνοντος καταβίβασιν ιστίων (εξ ου και το των ναυτικών «μάϊνα τα πανιά»), διότι κατά τας μεγάλας τρικυμίας τα παραπλέοντα το Ταίναρον πλοία καταβίβαζον τα ιστία και εισήρχοντο εις το κάτωθι του φρουρίου λιμένα. Κατά τον Δωρόθεον Μονεμβασίας (Βιβλίον ιστορικό… σ. 480) «διατί φυλάγουν την μανίαν και την κακίαν μέσα εις την καρδίαν και δεν την μεταβάλλουν ποτέ εις αγάπην, διά τούτο ωνομάσθη ο τόπος εκείνος Μάνη», η γνώμη δε αυτή ότι οι κάτοικοι του Ταινάρου εκλήθησαν Μανιάται, διότι κατελαμβάνοντο υπό πολεμικής «μανίας», ήτο λίαν διαδεδομένη λόγω του φιλοπολέμου αυτών. Αλλά προ της Τουρκοκρατίας εκαλείτο, ως είπομεν, Μαίνη(Maina) και οι κάτοικοι Μαϊνώται (Μainolti), ως λέγονται μέχρι σήμερον εν Ευρώπη.
Κατά τον Α. Πετρίδην (Πανδώρα, τ. ΚΒ΄ σ. 157) το όνομα Μάνη προήλθε εκ του λατινικού Manus σημαίνοντος χείρα, διότι πράγματι η χώρα είχε σχήμα βραχίονος, και αργότερον βλέπομεν αυτήν εν τους παρατιθεμένοις εν τω παρόντι βιβλίω εγγράφοις καλουμένην «βραχίονα της Μάνης» (Brazzo di Maina), η δε σημαία των Μανιατών είχεν ως σύμβολον χείρα κρατούσαν ξίφος. Ετέθη δε το ι και μετεβλήθη εις Μαίνην, κατά τον Πετρίδην, λόγω της τάσεων ην είχον οι Βυζαντινοί να προσθέτωσιν ή να μεταβάλλωσι γράμματα κατά τον εξελληνισμόν λατινικών λέξεων. Πιθανώς διά τον λόγον τούτον ή δι’ άλλον τινά άγνωστον να ωνομάσθη το φρούριον «Μαίνη».
Αναμφισβήτητον όμως καθ’ ημάς είναι, εφ’ όσον πάσα άλλη γνώμη μέχρι σήμερον είναι αυθαίρετον εικασία, ότι η Λακωνική μετωνομάσθη εις «Μαίνην» εκ του λόγω Βυζαντινού φρουρίου, πράγμα το οποίον άλλως τε εγένετο και εις πολλά άλλα μέρη. Μετά πάροδον αιώνων, φυσικώς εξελισσομένης της γλώσσης, η Μαίνη ματεβλήθη εις Μάνην, ως και επεκράτησε, διετηρήθη δε μόνον «επισκοπή Μαίνης» λόγω της χρησιμοποιήσεως των αρχαίων ονομάτων εις όλας τας επισκοπάς.