Με τον Τάκη ξεκινήσαμε τη γνωριμία μας στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Καλαμάτας, ως συμμαθητές της 1ης Γυμνασίου, που κατέληξε σε φιλία και συνεχίσαμε μαζί μέχρι την αποφοίτησή μας. Μετά χώρισαν οι δρόμοι μας για λίγο, αφού διαλέξαμε χωριστούς κλάδους σπουδών. Ύστερα ήρθαν οι στρατιωτικές υποχρεώσεις, αλλά στη συνέχεια ξανασυναντηθήκαμε αφού επιλέξαμε ως τόπο εγκατάστασής μας την πόλη της Καλαμάτας.

Ο Τάκης ελεύθερος επαγγελματίας, οδοντίατρος, εγώ στη Δημόσια Διοίκηση. Αν και επαγγελματικά ήταν διαφορετικά τα ενδιαφέροντά μας, ο τόπος της κοινής καταγωγής μας (είλκε την καταγωγή του από τον Πύργο Λεύκτρου), η Μάνη ήταν ο συνδεκτικός κρίκος μας. Συνδρομητής της εφημερίδας «Μανιάτικη Αλληλεγγύη», από το πρώτο της φύλλο περίμενε εναγωνίως κάθε νέο φύλλο της για να διαβάσει και να σχολιάσει τα θέματά μας.

Ήταν σύντομη η ζωή του Τάκη, αρκετή όμως για να δείξει τα προτερήματα και τις αρετές του. Ήταν τίμιος, ειλικρινής, πρόθυμος στο καθήκον και στο λειτούργημα που ασκούσε με ζήλο και προθυμία, ώστε να χαίρει καθολικής εκτίμησης για την επιστημονική του επάρκεια, την ανθρωπιά του, την απέραντη καλοσύνη των αισθημάτων του, πράγμα που τον καθιστούσε αξιαγάπητο. Έδινε πρωταρχική σημασία στις σχέσεις του, στον ηθικό παράγοντα τον απαλλαγμένο από κάθε ιδιοτέλεια.

Ο νους και η καρδιά του ήταν πάντα γεμάτα αγάπη, καλλιεργώντας στο περιβάλλον του μια γνήσια, απονήρευτη και ανυπόκριτη κοινωνικότητα.

Ο θάνατός του άφησε ένα μεγάλο κενό, γιατί από την ανεξάντλητη πηγή της ζωής του όλοι αντλούσαν. Γνώσεις οι συνάδελφοί του, εξυπηρέτηση οι συναλλασσόμενοι μαζί του, αγάπη και κατανόηση οι φίλοι του, προσήλωση στους δεσμούς αίματος με τους οποίους ήταν ενωμένος, οι συγγενείς του. Πέραν όμως από αυτές τις στενές προσωπικές σχέσεις και τους υλικούς και ηθικούς δεσμούς υπήρχε η απρόσωπη και ανώνυμη κοινωνία των ανθρώπων, η οποία έπαιρνε με το παράδειγμα της ζωής του το μάννα για ένα κόσμο πιο δίκαιο και καλύτερο.

Λένε ότι ο χρόνος που όλα τα δαμάζει και τα ηρεμεί, έχει τη δύναμη να σβήνει σιγά σιγά από την ψυχή μας και τον πιο μεγάλο πόνο. Μακάρι να είναι έτσι. Όλοι έχουν ανάγκη παρηγοριάς, ιδιαίτερα η οικογένειά του, η σύζυγός του Αγγελική, τα παιδιά του, τα αδέλφια του, τα ανήψια του, οι φίλοι του.

Εμείς δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ, γιατί θα προβάλλει ζωντανός, αθώος και ωραίος μέσα στους κρυφούς μας λυγμούς. Θα ζει ανάμεσά μας και η μνήμη του θα είναι αιώνια.

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του «εν χώρα ζώντων».

Αντώνης Ρουμανέας