Ο κύριος χαρακτηρισμός που του ταίριαζε είναι: «προοδευτικός». Όχι με τη φθαρμένη από τους πολιτικούς έννοια του όρου, αλλά με τα θετικά αποτελέσματα που παράγει όταν συνδεθεί με τις πρακτικές εφαρμογής. Τον Πέτρο τον συνάντησα και τον συναναστράφηκα κατά την περίοδο της ωριμότητάς του, όταν το 1975 πρωτοδιορίστηκα στο Γυμνάσιο Καρδαμύλης. Είχε τότε επιστρέψει από τη Ρόδο όπου υπηρέτησε στη χωροφυλακή αρχικά και στη συνέχεια ανέπτυξε επιχειρηματική δραστηριότητα. Συμπεριλαμβανόταν στους γονείς που επισκεπτόταν τακτικά το σχολείο, παρακολουθούσε από κοντά την πρόοδο των παιδιών του και συνέβαλε έμπρακτα στην ποιοτική αναβάθμιση του σχολείου, τόσο στη βελτίωση των υποδομών όσο και στην απόδοση του εκπαιδευτικού έργου, μέσω της στενής συναισθηματικού χαρακτήρα σχέσης που αναπτύχθηκε τότε στο εσωτερικό της εκπαιδευτικής κοινότητας (εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, αυτοδιοίκηση).
Με αφετηρία αυτή τη γνωριμία, θεώρησε υποχρέωσή του να ενταχθεί στην οικογένεια της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, από την πρώτη ήδη φάση δραστηριοποίησής της στην Κοινότητα Νεοχωρίου – Στούπας – Λεύκτρου, κατά τη δεκαετία του 1990. Βοήθησε σημαντικά, με την πειστική του επιχειρηματικότητα και την εμμονή του στην προώθηση κοινωφελών έργων, στην ποιοτική αναβάθμιση του οικισμού Λεύκτρο που κατοικούσε, τόσο στη βελτίωση του κεντρικού δρόμου με παραχωρήσεις γης από τους παρόδιους ιδιοκτήτες, όσο και στις επεκτάσεις του υδρευτικού δικτύου και στην εξεύρεση οικοπέδου με προορισμό τη μελλοντική ίδρυση παιδικού σταθμού. Αποτέλεσε στη συνέχεια βασικό στέλεχος και στη δεύτερη φάση της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, κατά την επόμενη χρονική περίοδο, καθώς και σταθερός υποστηρικτής στην εκδοτική προσπάθεια της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ από το πρώτο της φύλλο.
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, που είχε περιορίσει τις εξόδους από το σπίτι, τον συναντούσα περνώντας αραιά και που από την περιοχή του. Συζητούσαμε για τα παλιά, μιλούσε με ενθουσιασμό για όσα προωθήθηκαν αλλά και πικρία για όσα θα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν… Έφυγε με ικανοποίηση, στηρίζοντας και στηριζόμενος από την αφοσιωμένη σύζυγό του, τη δωδεκανήσια Βαλασία. Είδε και καμάρωσε τις θυγατέρες του Σταυρούλα και Καλλιόπη να έχουν δημιουργήσει οικογένειες και επαγγελματικές απασχολήσεις ποιοτικού χαρακτήρα και γενικότερης αποδοχής και αναγνώρισης, βαδίζοντας στη ζωή τους με τους ηθικούς και κοινωνικού χαρακτήρα κανόνες που εκείνος είχε τους είχε προβάλει.
Αποχαιρετώ, μ` αυτά τα λόγια, έναν καλό φίλο, με τη φιλία μας ουσιαστική και έμπρακτα επιβεβαιωμένη στην πράξη…
Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας
*
Τον Πέτρο τον γνώρισα το 1999 μέσα από το Φυσιολατρικό – Πολιτιστικό Σύλλογο Λεύκτρου της Τοπικής κοινότηταςΝεοχωρίου. Αποτελούσαν, με τον γιατρό Γρηγόρη Ορφανίδη, τους βασικούς παράγοντες του Συλλόγου φέρνοντας στην περιοχή την ανακύκλωση, άγνωστη μέχρι τότε στον ευρύτερο χώρο. Η καθαριότητα και ο ευπρεπισμός των δημόσιων κοινόχρηστων χώρων ήταν στις ενέργειές τους. Την ημέρα του θανάτου του απουσίαζα από την περιοχή και τον πληροφορήθηκα εκ των υστέρων με αίσθημα θλίψης και στενοχώριας.
Ενταγμένος στη Μανιάτικη Αλληλεγγύη, τακτικός συνδρομητής της αντίστοιχης εφημερίδας, γίναμε φίλοι, με συναντήσεις σε τακτά χρονικά διαστήματα, συζητώντας για τα προβλήματα προτείνοντας σχετικές λύσεις. Άνθρωπος της κοινωνίας και της προσφοράς φρόντιζε πάντοτε για την πρόοδο και το καλό του κοινωνικού συνόλου. Θερμός συμπαραστάτης των ενεργειών του, η σύζυγός του Βαλασία.
Τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ήταν στο σπίτι του πριν μερικούς μήνες που μου διάβασε ένα κείμενο του που αναφερόταν στον Πρίντζιπα και στην Καλογριά, με προοπτική να εκδοθεί σε βιβλίο. Πρόκειται για ένα αξιόλογο κείμενο σε έμμετρο λόγο που εύχομαι να πάρει γρήγορα το δρόμο της δημοσιότητας.
Θα ήταν παράλειψη να μη σημειώσω την προσήλωσή του στις εθνικές αξίες, την Πατρίδα και την Ορθοδοξία.
Η σύζυγός του και οι θυγατέρες του, Καλλιόπη και Σταυρούλα, να νιώθουν υπερήφανες για τον πατέρα που είχαν. Εμείς θα τον θυμόμαστε και θα τον μνημονεύουμε.
Αντώνης Ρουμανέας