ΑΝΔΡΕΟΥ (ΜΠΟΛΟΒΙΝΟΥ), ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΙ ΙΑΤΡΟΥ, ΜΑΝΙΑΤΩΝ ΕΛΕΓΕΙΑ.

«Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει και ωσεί κέδρος,

η εν τω Λιβάνω, πληθυνθήσεται».

«Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του Οσίου Αυτού»

 

Αντρέα μου, Φίλε μου και Πατέρα μου και Αδελφέ μου,

Κορώνα μου, Αντιστύλι μου, χαρά των ομματιών μου.

Φεύγεις και φεύγει η γνώμη μου!!!

Πού πας παρηγοριά μας;

Πού πας κλειδί της γλώσσας μας,

π’ ανοίγεις την καρδιά μας;

Πού πας Ασήμι να χαθής – χρυσάφι να μωλέψης;

Πού πας Αργυροκούντουνο να χάσης τη λαλιά σου;;

Το παλληκάρι, που ’πεσε μ’ ορθή την κεφαλή Του,

δεν το σκεπάζει η γης ογρή,

Σκουλήκι δεν τ’ αγγίζει,

φτερό στη ράχη Του ο Σταυρός

κι όλο χιμάει τ’ αψήλου

και σμίγει τους τρανούς Αετούς

και τους χρυσούς Αγγέλους.

Αντρέα μου,

Ήσουν της κρήνης μας νερό,

της Άνοιξης Λουλούδι. Μες στα σκοτάδια μας το Φως.

Αηδόνι της Αυγής μας.

Στη δίψα μας για το νερό, έστυβες ένα σύννεφο!

Στην πείνα μας για το ψωμί, έσφαζες ένα Αηδόνι!

Μας εξέθρεψες. Μας ωκοδόμησες εις Χριστόν

τω αλάτι ηρτυμένω Λόγω Σου, αφού η

ψυχή Σου καιγόταν γι’ Αυτόν και τους ανθρώπους,

αφού ο ζήλος του Οίκου Του κατέφαγέ Σε,

ο θείος Εκείνου έρωτας κατέφλεξέ Σε

και ο Γλυκασμός της Εκείνου ωραιότητος

κατέθελξέ Σε.

Αντρέα μου, Αγιοσύνης η σπονδή – Πολιτισμού επιτομή.

Σε διάλεξε ο Θεός, για να στολίσης

τον Παράδεισο. Για ν’ αυγατίσουν οι Άγιοι.

Αντρέα μου, το Απαύγασμα της ευγένειας

και του Πολιτισμού. Φως Ιλαρόν εξεπεμπεν

η οσιοτική Σου Μορφή. Φως στα μάτια,

Φως στα χέρια κι όλα γύρω Σου ήταν Φως!

Αντρέα μου, η Σαρκωμένη Αγάπη…!!!

Εσύ δεν πέθανες ποτέ…!!! Μέσα στις

φλέβες μου είσαι. Μέσα στις φλέβες

ολονών έμπα βαθειά και ζήσε…!!!

 

Γεώργιος Σταύρου Μπόσινας – Θαλάμαι Δυτικής Μάνης