Ο Πέτρος ήταν ένα από τα λίγα πρόσωπα με τα οποία διαμόρφωσα ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς. Η φιλία μαζί τους στηριζόταν σε σπάνια για την εποχή μας χαρακτηριστικά: την πίστη σε ιδανικά, την ανιδιοτέλεια, τη διάθεση για προσφορά σε κοινωνικές δράσεις. Ο Πέτρος ανήκε σ` αυτή την κατηγορία, τα είχε όλα αυτά στο μέγιστο βαθμό.
Οι δεσμοί των οικογενειών μας ξεκινούσαν από πολλές δεκαετίες πριν, από τη φιλική σχέση του παππού μου Αναστάση Μαραμπέα με τον πατέρα του Στυλιανό. Τον Πέτρο, το μικρότερο από τους εφτά γιούς της πολυβασανισμένης οικογένειας του Στυλιανού και της Διαμάντως Περδικέα, τον γνώρισα σε μια επίσκεψή μου στο Πραστείο. Ήταν τότε, περί τα μέσα της δεκαετίας του 1960, που γίνονταν πυκνές συναντήσεις μεταξύ κατοίκων των χωριών Νεοχωρίου, Πραστείου και Πύργου για την ίδρυση Συνδέσμου Κοινοτήτων με αντικείμενο την κοινή ύδρευση των τριών χωριών που υδρεύονταν από στέρνες βρόχινου νερού. Η κοινή «χημεία» αναφάνηκε με την πρώτη κουβέντα. Από τότε οι συναντήσεις μας πύκνωσαν. Οι επισκέψεις μου στο καφενείο που διατηρούσε στο Πραστείο ήταν συχνές και πολύωρες και οι αποχαιρετισμοί είχαν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Με κατευόδωνε μέχρι τα μισά του δρόμου κατά την οδοιπορία της επιστροφής, τον ξαναγύριζα πίσω συζητώντας και αυτό επαναλαμβανόταν, μέχρι το ξημέρωμα πολλές φορές…
Λίγα χρόνια μετά, υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία τότε, μου ανάγγειλε το γάμο του με την Αλεξάνδρα Γιαννέα από τον Κάμπο και την επιθυμία του να τον στεφανώσω, όπως και έγινε. Βαφτίσαμε και την πρωτότοκη Διαμάντω, που γεννήθηκε σε λίγο. Η ζωή προχωρούσε… Με το διορισμό μου στην Καρδαμύλη πύκνωσαν και οι επικοινωνίες μας. Ο Πέτρος είχε κλείσει εν τω μεταξύ το καφενείο και ασχολείτο με το ζωεμπόριο σε περιοχή μεγάλης κλίμακας, ενώ η Αλεξάνδρα του χάρισε εφτά παιδιά. Οι συναντήσεις μας ήταν το ίδιο συναισθηματικές, αλλά στα πλαίσια των πολλών υποχρεώσεων που είχαν δημιουργηθεί και για τους δυό μας.
Τις τελευταίες δεκαετίες αποφάσισε, με την έμπνευση και τη βοήθεια της κόρης του Διαμάντως, το άνοιγμα κρεοπωλείων στην Καρδαμύλη και στον Άγιο Νικόλαο., πιστεύοντας ότι έτσι θα προωθούσε τις δυνατότητες για επαγγελματική αποκατάσταση κάποιων από τα παιδιά του. Η ενέργεια αποδείχθηκε πετυχημένη. Τον έβρισκα, περνώντας, στο κρεοπωλείο της Καρδαμύλης, όπου για λίγο τα λέγαμε. Το ίδιο γινόταν και στις συναντήσεις με παλιούς κοινούς φίλους κάποια βράδια στο Πραστείο.
Πριν από χρόνια έμαθα ότι αρρώστησε. Η Διαμάντω, πτυχιούχος νοσηλεύτρια με μεταπτυχιακές σπουδές, μεγιστοποίησε τις δυνατότητες ιατροφαρμακευτικών και νοσηλευτικών παρεμβάσεων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που εμφανίζονταν στη μακρά μετεγχειρητική περίοδο που ακολούθησε την αρχική επέμβαση. Η Αλεξάνδρα στο σπίτι, και τα άλλα παιδιά όπου χρειάζονταν, ενίσχυαν αυτές τις προσπάθειες. Αυτές οι στοργικές φροντίδες για τον Πέτρο από τη οικογένειά του κράτησαν χρόνια. Είναι αξιοσημείωτες και αποτελούν υπόδειγμα οικογενειακής φροντίδας για πάσχοντα μέλη τους. Αποτελούν παράδειγμα και υπόδειγμα συμπεριφοράς για όλες τις οικογένειες στην αντιμετώπιση των ασθενειών, ιδιαίτερα των γηραιότερων μελών τους…
Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας