Στις 23 Οκτωβρίου 2019 «έφυγε» ο Παναγιώτης Περδικέας από το Προάστιο. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, γιος, αδελφός, σύζυγος, πατέρας, παππούς, συγγενής. Γεννήθηκε σε δύσκολα χρόνια, το 1934, και από μικρός γνώρισε την ορφάνια (ο πατέρας του ήταν ο πρώτος Πραστιώτης νεκρός του πολέμου). Ήταν εκείνος, ο γιος, που στήριξε την μητέρα και αποκατάστησε τις τρεις αδελφές του, την Ελένη, τη Σοφία και την Διαμάντω, που «έφυγε» και αυτή πρόσφατα. Από 16 χρονών πήγε στα καράβια και εργάσθηκε 20 χρόνια ναυτικός. Το 1963 παντρεύτηκε μια εξαι
ρετική κοπέλα, την Βάσω Κων/νου Μουτζουρέα, κοντοχωριανή από το Ξεχώρι, ορφανή και αυτή, που ήρθε από 18 χρονών στο Προάστιο. Πέρασαν 56 ευτυχισμένα χρόνια μαζί και απέκτησαν ένα παιδί, τον Κώστα, και δύο εγγόνια. Ορφανός και έχοντας ελάχιστες αναμνήσεις από τον πατέρα του, αποφάσισε ότι θα βρίσκεται πάντα δίπλα στο παιδί του. Θυμόταν με συγκίνηση ότι, όταν μετά από πολλές στερήσεις έφτιαχναν το σπίτι τους, ο πατέρας του τον πήρε στους ώμους του για του ζήτησε να βάλει εκείνος, ο Παναγιώτης, την πρώτη πέτρα των θεμελίων… Μετά την γέννηση του δικού του παιδιού, του Κώστα, έμεινε στην στεριά, και η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα το 1968, όπου εργάσθηκε άλλα 20 χρόνια στο Νοσοκομείο Παίδων. Ήταν στοργικός πατέρας και παππούς και πολύ περήφανος για την γυναίκα, τον γιό, την νύφη και τα εγγονάκια του. Έζησε την ζωή του με μέτρο, με απλότητα, με καλοσύνη και με αγάπη για τον συνάνθρωπό του. Καλό ταξίδι, θείε Παναγιώτη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα του χωριού που σε σκέπασε. Παναγιώτα Κομπιλήρη