ΝΙΚΟΣ ΜΕΝ. ΧΑΝΤΖΕΑΣ

Ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος. Από εκείνους τους οικογενειάρχες της παλιάς Μάνης, που έκαναν αιματηρή οικονομία, ακόμα και στα απόλυτα απαραίτητα, για να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους ένα καλύτερο μέλλον. Με τη γυναίκα του, που καταγόταν από τη μεγάλη οικογένεια των Γουδελαίων της Μάνης, κατάφεραν να δώσουν στο γιό και στην κόρη τους όλη την οικονομική βοήθεια και την εμψύχωση για να συνεχίσουν τις σπουδές τους μέχρι εκεί που τους επέτρεπαν οι πνευματικές τους δυνατότητες, ο Λάκης μέχρι το Λύκειο και η Μαρία μέχρι το Μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου. Παρά τα δυνατά χτυπήματα της μοίρας, την πολύ πρόωρη απώλεια της συζύγου του αλλά και τον πρόωρο χαμό του γιού του, ο Νίκος συνέχισε την προσπάθεια της προέκτασης του βίου του, μέχρι εκεί που άντεχαν οι φυσικές του δυνάμεις. Περνούσε τα τελευταία χρόνια με τη συνεχή φροντίδα του αδελφού του Δημήτρη, που κατοικούσε και αυτός μόνιμα στη Στούπα, φθάνοντας και ξεπερνώντας, με άκακο και ειρηνικό τρόπο, τη δέκατη δεκαετία της κοπιώδους ζωής του….

Όταν συναντιώμαστε, με την ευκαιρία κάποιων κοινωνικών γεγονότων, με χαιρετούσε εγκάρδια και μου θύμιζε την ωραία τριάδα στην πρέφα που είχαμε δημιουργήσει με το μακαρίτη Νίκο Ιω. Θωμέα κατά τη δεκαετία του 1970, όταν είχα πρωτοδιοριστεί στην εκπαίδευση και κατοικούσα και εγώ μόνιμα στη Στούπα. Η εικόνα του, του ήσυχου αυτού παλιού Μανιάτη, προβάλλει στην ενόρασή μου ως εκφραστική όψη των παλιών καλών καιρών της συνεργατικής συμβίωσης που είχαν τα μέλη των μικρών κοινωνιών της Μάνης.

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας