Με τον Αχιλλέα ξεκινήσαμε τη γνωριμία μας τα χαλεπά εκείνα χρόνια, πριν το 1947 και μετά, παιδιά μαθητούδια τότε στην Καλαμάτα, χρόνια ύποπτα, δοκιμασμένα λόγω του εμφυλίου, πτωχικά, όπως και τα προηγούμενα κατοχικά. Ο Αχιλλέας υπήρξε ευφυής, πειστικός, με δράση και εργατικότητα στη συνέχεια…

Ανασχετικός παράγων, φύλακας άγγελος στις παρέες μας ήταν ο μεγάλος του αδελφός Πέτρος, ώριμος καθοδηγητής μας, ο αξέχαστος…! Φίλε Αχιλλέα, τον τελευταίο καιρό δοκιμαζόσουνα και μας προετοίμαζες, περιμένοντας, αγωνιώντας στο πέρασμά σου. Έτσι ο καιρός άδειαζε σιγά – σιγά την κλεψύδρα. Τώρα δείχνεις τον δρόμο, πού οδηγεί ο δρόμος… Ο ήλιος για σένα κουράστηκε να γέρνει και η ψυχή έψαξε να βρει αραξοβόλι από το σώμα της, να ελευθερωθεί, χαράζοντας νέους ορίζοντες, πορείες, μην ξέροντας για πού τραβά η στράτα …

Της μοίρας τ’ αστέρι χάθηκε σε άλλους κόσμους τ’ ουρανού, δε λάμπει πια κι εσύ βουβός μάρτυρας αυτής της τραγωδίας… Ο χρόνος που κυλά τα παίρνει όλα μαζί του, φρούδες ελπίδες, αυταπάτες και μάταιες προσμονές… Ψηλά τα πρώτα αστέρια τρεμοσβήνουν, δείχνοντας τ’ άπειρο… Μεσ’ τη γαλήνια αυτή σιωπή πλανάται στον αέρα των πολλών εκείνων χρόνων μια φιλία που έφυγε με τις αναμνήσεις της, μετέωρη, αιωρούμενη στον χρόνο.

Παρόν, παρελθόν, μέλλον, χρόνοι ρευστοί, ανάκατοι, ζωή ένα ταξίδι στο πουθενά! Έτσι, ελευθερώθηκες από τα δεσμά, ολάνοιχτος, τώρα ο καινούργιος κόσμος σου προβάλλει, μ’ ένα σώμα άπραγο μεσ’ τη σιωπή, κάτω από μιας αφέγγαρης σκοτεινιάς ταξίδι που το κατάπιε ο χρόνος στα έγκατά του!

Φίλε, καλό σου ταξίδι, καλή αντάμωση σε άλλες γειτονιές. Είχες κι εσύ την τύχη να σε συνοδεύουν μαζί με τις σκέψεις μας και τα πάτρια χώματά σου…!

Η. Κοκκέας