Ο Γιώργης ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος και καλός οικογενειάρχης. Βιοπάλεψε στη ζωή του, μετανάστεψε στην Αμερική κοντά στο μεγαλύτερο αδελφό του και επέστρεψε αξιοποιώντας τους κόπους της οικογένειας στην ξενιτιά. Με τη σύζυγό του, την αεικίνητη Ευτυχία, δημιούργησαν μια καλή οικογένεια, σπούδασαν τις δύο θυγατέρες τους, τη Φωτεινή και τη Μαρία, και ζούσαν ήσυχα και ειρηνικά στην Καλαμάτα και στο Πραστείο. Τους γνώριζα κατά στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν νοίκιασα ένα διαμέρισμά τους στην Καλαμάτα, εκείνη την περίοδο που πρόσφερα διδακτικό έργο και σε σχολεία της. Πολλά χρόνια αργότερα τους συνάντησα, το Γιώργη και τη θυγατέρα του Μαρία, στο Διοικητήριο στην Καλαμάτα, όταν έψαχναν τις διαδικασίες διορισμού της στην εκπαίδευση. Μ` αυτή την ευκαιρία ανανεώσαμε και διευρύναμε την παλιά γνωριμία μας…

Από τα γραφτά του αδελφού της, του δάσκαλου Παναγιώτη Κομπιλήρη, που το πολύτομο και μνημειώδες έργο του  για τη γενέθλια γη του, το Πραστείο, επεξεργάστηκε και εξέδωσε πριν από λίγα χρόνια η θυγατέρα του Παναγιώτα, πληροφορήθηκα πολλά στοιχεία για τη μεγάλη προσπάθεια που έκανε η μητέρα του Γιώργη όταν χήρεψε να θρέψει και να αναστήσει τα παιδιά της. Από αυτά που διάβασα εκτίμησα σε μεγαλύτερο βαθμό τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της οικογένειάς του

Κατά την τελευταία δεκαετία κάθε καλοκαίρι όταν έρχονταν από την Αμερική η Φωτεινή και ο σύζυγός της ο Χρυσόστομος, τρώγαμε μαζί μια βραδιά και ανταλλάσσαμε γνώμες για τα τρέχοντα, αναπολώντας και τα παλιότερα. Ο Γιώργης δυσκολευόταν χρόνο με το χρόνο ολοένα και περισσότερο λόγω ασθενειών και γήρατος αλλά ήταν χαρούμενος που συμμετείχε σ` αυτή την παρέα. Πέρυσι, λόγω κορωνοϊού δεν επαναλήφθηκε η συνάντηση και φέτος ήλθε το άγγελμα για τον ύστατο αποχαιρετισμό…

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας