Πριν μερικές ημέρες κατευοδώσαμε στην τελευταία της κατοικία τη δασκάλα μας Μαρία Μουστάκου – Λαμπρινέα. Η σκέψη μας στρέφεται στην περασμένη ζωή της και στο μέχρι χθες παρόν της. Έφυγε πλήρης ημερών, παντρεμένη με τον Παναγιώτη Λαμπρινέα, άφησε πίσω της παιδιά και εγγόνια. Σήμερα που πολύ λίγοι πνευματικοί άνθρωποι έχουν συνείδηση του ηθικού χρέους τους, η αναφερόμενη ακολούθησε πιστά και επίμονα την οδό του καθήκοντος. Υπηρέτησε στο δημοτικό μας σχολείο στον Νομιτσή για πολλά χρόνια και άφησε ωραίες αναμνήσεις, δίνοντας στους μαθητές της όμορφες ηθικές και εθνικές αξίες με πολύ μόχθο, ώστε σήμερα να μπορούμε να λέμε ότι μας έδωσε εφόδια για την περαπέρα εξέλιξή μας. Ίσως να ήταν λίγο αυστηρή, αναγκαίο όμως για την παιδική μας ηλικία που προερχόταν από αγάπη και ανθρωπιά. Τα θέματα που είχαν σχέση με το παιδαγωγικό της έργο ήταν πάντοτε στη σκέψη της και αυτό ήταν το παντοτεινό αντικείμενο του ενδιαφέροντός της, γι’ αυτό και δικαίως θα μπορούσε να καταταγεί στη χορεία των επιστημόνων δασκάλων του τόπου μας.
Έζησε έναν αιώνα, πρόσφερε όμως τόσα πολλά ώστε μπορούμε να πούμε ότι έζησε τόσο λίγο.
Όταν ο άνθρωπος θέτει προ αυτού μεγάλους και ευγενείς στόχους και τους υπηρετεί με συνέπεια, γίνεται λαμπρός ο βίος του και του παρέχει ηθικές ικανοποιήσεις των οποίων ουδεμία υπάρχει υλική αποτίμηση.
Πλούσιο σε περιεχόμενο και μεγάλο σε σημασία έργο άφησε πίσω της. Έργο που της δίνει το δικαίωμα να πει σαν τον Απόστολο Παύλο στον Ουράνιο Πατέρα, που βρίσκεται τώρα μπροστά του, στα φτερωτά βασίλεια της άϋλης και αιώνιας ζωής.
«Τον νόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα, λοιπόν απόκειται μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος».
Αντώνης Ρουμανέας