ΠΕΤΡΟΣ ΜΕΛΕΑΣ

Ο Πέτρος ήταν αυτό που οι ντόπιοι λένε «ψυχούλα». Η ζωή του ήταν μια πιστή εφαρμογή του αποφθέγματος του Ιπποκράτη: «Ωφελέειν, μη βλάπτειν». Ωφελούσε, όσο και όπου μπορούσε. Κυρίως όμως ήταν πλήρως απομακρυσμένος από κάθε πρόκληση βλάβης σε οποιονδήποτε.

Μετά την πρόωρη απώλεια της γυναίκας του, προσπάθησε με κάθε τρόπο να αναστήσει τα δύο μικρά παιδιά του. Ήταν μάνα και πατέρας γι` αυτά. Το ένα παιδί που έπαιρνε τα γράμματα το βοήθησε να βγάλει το Λύκειο και σύντομα το χαιρόταν που αποκαταστάθηκε επαγγελματικά και δημιούργησε καλή οικογένεια. Το άλλο το βοήθησε να γίνει τεχνίτης υδραυλικός και στη συνέχεια να ενταχθεί στη δασική δημόσια υπηρεσία.

Τον θυμάμαι κατά τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 να οδηγεί ένα λεωφορειάκι που είχαν αγοράσει οι ντόπιοι για τη μεταφορά μαθητών στο Γυμνάσιο της Πλάτσας από τα γύρω χωριά. Και ποιόν από τους ντόπιους δεν εξυπηρετούσε κατά την πορεία των δρομολογίων του! Μέχρι και κατσίκα έβαλε μέσα για να εξυπηρετήσει τον ιδιοκτήτη της! Δυστυχώς για όλα αυτά τα χρόνια προσφοράς αυτών των υπηρεσιών στερήθηκε την ασφαλιστική κάλυψη και, όταν μετά από πολύ κόπο, δικαιώθηκε δικαστικά ήταν χρονικά αργά για να πάρει μια μικρή σύνταξη από το ΙΚΑ. Αυτό το παράπονο το κουβαλούσε όλα τα χρόνια που ακολούθησαν.

Ήταν από τα πρώτα μέλη που συστρατεύτηκαν κατά την ίδρυση της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ το 1998. Οι χωριανοί του της Κοινότητας Θαλαμών τον τίμησαν με την ψήφο τους και τον εξέλεξαν για μια τετραετία στη θέση του προέδρου τους. Ο Πέτρος ανταπόδινε πολλαπλασιαστικά αυτή την τιμητική εκλογή εξυπηρετώντας το χωριό και τους συγχωριανούς του, όπου χρειαζόταν δική του προσφορά εργασίας ή παρέμβασης.

Συναντιόμαστε πολλές φορές στο καφενείο του χωριού και συζητούσαμε με εγκαρδιότητα για τα τοπικά και γενικότερα τα  μανιάτικα θέματα, όπως και τα νέα από την οικογένειά του. Τον συνάντησα για τελευταία φορά πριν από ένα μήνα. Ήταν το ίδιο διαχυτικός και εγκάρδιος, και τίποτα δεν έδειχνε ότι σύντομα θα τον χάναμε…

Ας είναι αυτός ο αποχαιρετισμός ένα τελευταίο δείγμα εκτίμησης και ελάχιστης αναγνώρισης της εντιμότητας και της καλοσύνης του.

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας