Θα μπορούσες να τον περιγράψεις με δύο λέξεις: αθόρυβα δημιουργικός. Τα αποτελέσματα, όμως, μιας ζωής με αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν θεαματικά: μία από τις ποιοτικότερες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις της Μάνης. Και ακόμα πιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, η μεταφορά αυτών των χαρακτηριστικών και στους δύο γιούς του και ακόμα περισσότερο και στις οικογένειες που και αυτοί με τη σειρά τους δημιούργησαν. Θα ήταν άδικο αν δεν σημειωνόταν με έμφαση ότι αυτή την αξιοσημείωτη πορεία ζωής δεν τη διένυσε μόνος του. Ισχυρή ήταν η συμβολή της Θεανώς, της γυναίκας του, που αθόρυβα και εκείνη δρούσε πρωταγωνιστικά στους τομείς της οικογενειακής δραστηριοποίησης που της είχαν κατανεμηθεί.
Ο Νίκος ήταν από τους πρώτους που γνώρισα στην Καρδαμύλη με το διορισμό μου στην εκπαίδευση το 1975. Η Θεανώ κρατούσε μαζί με τον πεθερό της, τον μπάρμπα Πάνο, το μαγέρικο του χωριού. Έτρωγα εκεί κάποιες μέρες και ευχαριστιόμουν το σπιτικό καλομαγειρεμένο φαγητό της στο λιτό και απέριττο περιβάλλον του περιορισμένου χώρου του μαγαζιού. Το Νίκο τον γνώρισα στην πρώτη συνάντηση με τους γονείς των μαθητών, τότε που συμφωνήσαμε ότι θα ήταν αμέριστη η συμβολή τους στην κοινή προσπάθεια για αναβάθμιση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην περιοχή αρχίζοντας από το Γυμνάσιο που μέχρι τότε έφθινε, με ελάχιστο αριθμό μαθητών και με τρεις όλους – όλους καθηγητές! Στο Σύλλογο Γονέων που σύντομα συστήθηκε δεν ήθελε πρωτοκαθεδρίες αλλά σε όλες τις επί μέρους δραστηριοποιήσεις ήταν έντονα ενεργός. Συμμετείχε, παρότι δεν είχε πλέον παιδί στο σχολείο, και στην επόμενη φάση δραστηριοποιήσεων στον εκπαιδευτικό τομέα της περιοχής, εκείνον που κατέληξε στην ίδρυση και πλήρη λειτουργία Λυκείου με κτιριακή υποδομή και ιδιόκτητα λεωφορεία για τη μεταφορά των μαθητών.
Κατά τα επόμενα χρόνια, περνώντας καθημερινά από το Καλαμίτσι, στη διαδρομή προς το σχολείο έβλεπα με ευχαρίστηση οικοδομικά συνεργεία από ντόπιους μαστόρους – οι περισσότεροι γονείς μαθητών μου – να «σηκώνουν» αργά αλλά σταθερά όμορφα πέτρινα σπιτάκια σε ένα εξαιρετικό φυσικό περιβάλλον δίπλα στη θάλασσα. Ρώτησα και έμαθα ότι ο Νίκος και η Θεανώ αξιοποιούσαν ιδιοκτησίες τους στην περιοχή και, με το συντονισμό τους, ντόπιο προσωπικό έχτισε και στη συνέχεια συνέβαλε στην αποτελεσματική λειτουργία του εξαίρετου ξενοδοχειακού συγκροτήματος που δημιουργήθηκε. Η εξέλιξη ήταν η αναμενόμενη μετά από αυτού του είδους αφετηρίες ίδρυσης ξενοδοχειακών επιχειρήσεων: επεκτάσεις και ποιοτικές αναβαθμίσεις των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων «Καλαμίτσι» που, εδώ και δεκαετίες, διευθύνονται πλέον από τους γιούς του Νίκου και της Θεανώς, αλλά και με ενεργή συμμετοχή των συζύγων τους, που και αυτές εντάχθηκαν αρμονικά στην κοινή οικογενειακή επιχειρηματική δραστηριότητα.
Το ίδιο αθόρυβα περνούσε ο Νίκος τα τελευταία χρόνια της ζωής του, πάντα χαμογελαστός και κοινωνικός. Η απώλεια της Θεανώς, πριν από λίγα χρόνια, του κόστισε, αλλά δεν ήθελε να το δείχνει. Τακτικός συνδρομητής της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, από το πρώτο φύλλο της έκδοσής της, εντυπωσίασε με την τελευταία του ενέργεια. Καταβάλλοντας στον Κώστα Γεωργουλέα αυξημένη συνδρομή, του είπε: θα την παίρνουν τα παιδιά μου…
Πολλοί συμπατριώτες μας αυτού του χαρακτήρα, οικοδομούν αργά αλλά σταθερά το ελκυστικό πρόσωπο της Μάνης της σύγχρονης περιόδου…
Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας