Με μεγάλη καθυστέρηση πληροφορήθηκα το θάνατο του Βαγγέλη, ενός από τους καλύτερους συγχωριανούς μου, με κοινές γονιδιακές καταβολές από τους Μπελέους. Τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά τα είχα πληροφορηθεί από τον πατέρα μου, που τον εκτιμούσε ιδιαίτερα, όπως και την οικογένεια του πατέρα του.

Μικρό παιδί του Δημοτικού Σχολείου παρακολούθησα τις προσπάθειες των εφήβων του χωριού να καταφέρουν να ξεφύγουν από τα στενά οικονομικά περιθώρια των φτωχών μεταπολεμικών κοινωνιών της Μάνης. Με λίγες γνώσεις, δεδομένου ότι τη δεκαετία των πολέμων τα σχολεία ήταν κλειστά ή λειτουργούσαν σε υποτυπώδη  μορφή, αναζητούσαν ευκαιρίες διαφυγής. Ο Βαγγέλης τα κατάφερε και πέτυχε στις εξετάσεις εισαγωγής στη Σχολή Υπενωμοταρχών της Χωροφυλακής. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 που μετεγκαταστάθηκα στην Αθήνα για να φοιτήσω στο Γυμνάσιο ο νόστος για το χωριό και τους ανθρώπους του ήταν έντονος και τις Κυριακές ή τις αργίες που οι υποχρεώσεις μου για το σχολείο ήταν λιγότερες επιζητούσα να συναντήσω κάποιο συγχωριανό μου για να αναπλάσω μέσα από τις συζητήσεις εικόνες από το παρελθόν και το παρόν του. Ο Βαγγέλης ήταν η πρώτη από τις επιλογές μου. Τον συνάντησα αρκετές φορές στο πόστο του, στη Σχολή Χωροφυλακής στην οδό Μεσογείων που υπηρετούσε ως υπενωμοτάρχης. Η διοίκηση της Σχολής του είχε αναθέσει, λόγω και της ιδιαίτερης εντιμότητάς του, τη διαχείριση του πρατηρίου της. Εκεί, όταν δεν είχε δουλειά, μιλούσαμε για αρκετό, συμφωνώντας τις περισσότερες φορές στην αξιολόγηση προσώπων και καταστάσεων.

Τα χρόνια περνούσαν, οι σπουδαστικές υποχρεώσεις μου αυξήθηκαν, η άμεση επικοινωνία με το Βαγγέλη περιορίστηκε. Τον  συναντούσα όμως στο χωριό πολλές φορές στις γιορτές του Ευαγγελισμού ή του Πάσχα και τα καλοκαίρια. Η εγκάρδια σχέση συνεχιζόταν όπως είχε πρωτοξεκινήσει. Πληροφορήθηκα ότι δημιούργησε μια καλή οικογένεια, τις χαρές και πίκρες που συνάντησε στην πορεία των χρόνων, αλλά και την πρόοδο των θυγατέρων του στις σπουδές και στη ζωή τους.

Με την έκδοση της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στάθηκε από τους ενθερμότερους υποστηρικτές της προσπάθειας και αρκετές φορές μου τηλεφωνούσε για να συζητήσομε κάποια από τα δημοσιεύματα που τον ενδιέφεραν περισσότερο.

Ο ίδιος νόστος για το χωριό μας διακατείχε και το Βαγγέλη κατά τα τελευταία χρόνια. Με τις τηλεφωνικές συζητήσεις μας προσπαθούσε να αναπληρώσει εικόνες του, που η ηλικία δεν του επέτρεπε να της βιώσει άμεσα με μετακίνησή του στην περιοχή μας. Η τελευταία επικοινωνία μας ήταν πέρυσι του Ευαγγελισμού. Φαινόταν κουρασμένος αλλά διατηρούσε όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που προανέφερα. Έτσι ευθυτενής, ακέραιου χαρακτήρα και εντιμότητας θα παραμένει στη μνήμη μου…

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας