Η μορφή του ενέπνεε σεβασμό. Η επικοινωνία μαζί του επιβεβαίωνε και επέκτεινε την πρώτη εντύπωση. Αθόρυβος και φορέας των παραδοσιακών ιδεωδών της περιοχής φρόντιζε με τον καλύτερο τρόπο τα παιδιά του αλλά και τους ενορίτες του. Με τη συμβολή και της επίσης αθόρυβης και αποτελεσματικής πρεσβυτέρας του σπούδασε και αποκατέστησε επαγγελματικά τα παιδιά του και το κυριότερο τους μετέδωσε το ίδιο ήθος και ευπρέπεια, χαρίσματα με τα οποία είχε προικιστεί και ο ίδιος. Θεώρησα ευτυχή συγκυρία το γεγονός ότι κατά το τέλος της δεκαετίας του 1980 που ορίστηκα να προωθήσω την εκπαιδευτική διαδικασία στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Δυτικής Μεσσηνίας, είχα την πρώτη προσέγγιση της οικογένειας. Βρήκα να υπηρετούν εκεί τα παιδιά του, ο Παναγιώτης και η Θεοδώρα, ως φιλόλογοι καθηγητές. Έπαιρνα έτσι κατά τις συναντήσεις μαζί τους μυρωδιά Μάνης, ποιοτικής Μάνης αν ήθελα να κυριολεκτήσω, που τόσο την είχα ανάγκη. Ο αδόκητος θάνατος του Παναγιώτη ύστερα από λίγα χρόνια, ήταν βαρύ χτύπημα για τον παπα – Σωτήρη, την οικογένειά του αλλά και όλους όσους τον γνωρίσαμε. Παρηγοριά ήταν ότι η μοναχοκόρη του σπούδασε ιατρική και προεκτείνει στο μέλλον τα ήπια χαρακτηριστικά του πατέρα της και της οικογένειάς τους γενικότερα.
Τον ίδιο τον παπα – Σωτήρη τον γνώρισα όψιμα. Ήταν στις αρχές του 2000 που τον συνάντησα στην Καρδαμύλη, ήταν μαζί με τον παλιό γραμματέα των Τσερίων, το μακαρίτη Θανάση Σιδερέα, με τον οποίο ταίριαζαν και στον ήπιο και σταθερό, στις τοπικές παραδόσεις, χαρακτήρα. Τότε διαπίστωσα και την πηγή προέλευσης των χαρακτηριστικών, της συνέπειας και της αθόρυβης αποτελεσματικότητας, που είχα διακρίνει στα παιδιά του.
Όταν θεώρησε ότι η ηλικία του δεν του επέτρεπε την αποτελεσματική άσκηση των ιερατικών του καθηκόντων αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία, χωρίς όμως να παραιτηθεί από την έκτακτη προσφορά υπηρεσιών όταν οι συνθήκες το επέβαλλαν. Ήταν συνδρομητής, από την αρχική περίοδο, της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, που θεωρούσε ότι ήταν εναρμονισμένη με τρόπο προσέγγισης των τοπικών υποθέσεων αντίστοιχο με τον δικό του.
Συλλυπούμαι τα παιδιά του και τους λοιπούς συγγενείς του και εύχομαι να διατηρούν μακροχρόνια και να μεταδίδουν και στους απογόνους τους τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του.
Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας