Η πρώτη μου καλημέρα το πρωί και η πρώτη καλησπέρα το απόγευμα για 15 χρόνια! Και απότομα κενό. Όμως η μνήμη κρατά ανεξίτηλες όλες τις εικόνες από τις πολλές προηγούμενες δεκαετίες. Στο Δημοτικό Σχολείο που ήταν τα «μικρά», σε μόνιμη παρέα με τον αδελφό μου. Κατά την υπηρέτηση της στρατιωτικής του θητείας όταν ερχόταν στο σπίτι μας στην Αθήνα και αναπολούσαμε στιγμιότυπα από τη ζωή στο χωριό κατά τα προηγούμενα χρόνια και τη στενή συγγενική και συναισθηματική σχέση που είχε αναπτυχτεί μεταξύ των γονιών μας.

Ύστερα ήλθε ο γάμος του με τη άξια Βάσω και η 10χρονη μετανάστευση στην Αμερική που ήλθε εύκολα λόγω του ότι εκεί είχε γεννηθεί και έζησε για ένα χρόνο ο πατέρας του. Η επιστροφή και η αξιοποίηση της εμπειρίας του στην εστίαση με τη δημιουργία ποιοτικού καταστήματος που διευθύνουν στη συνέχεια με αξιοπιστία ο γιός του και η νύφη του, ήταν αυτονόητο επακόλουθο. Όπως και η, από κοινού με τον επίσης παλινοστήσαντα αδελφό του, δημιουργία μικρής ξενοδοχειακής επιχείρησης στην παραλία της Στούπας..

Ο Γιάννης πήρε τη ρέγουλα της ζωής που ακολούθησε ο πατέρας του: Εντιμότητα, αξιοποίηση των οικονομικών διαθεσίμων, υποβοήθηση των παιδιών του στις δικές τους επιλογές ζωής και απασχόλησης, όπως και οι περισσότεροι οικογενειάρχες στις μικρές μανιάτικες κοινωνίες. Αυτό εκτιμάται ιδιαίτερα στον τόπο μας, όπως φάνηκε και με την πάνδημη προσέλευση για τον αποχαιρετισμό του.

Ο δικός μου χαιρετισμός θα είναι πλέον βουβός αφού η εικόνα του έχει χαθεί…

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας