Αποχαιρετίσαμε ένα ακόμα μέλος της παρέας του Πραστείου κατά τη δεκαετία του 1970. Τότε «που ζούσαμε». Βγαλμένη από το «γύψο» της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, η κοινωνία, έκανε δειλά – δειλά βήματα αυτοθέσμισης σε όλους τους τομείς. Εκεί, στην καμάρα του μαγαζιού του Παναγιώτη Βεζυρέα, ανάμεσα σε δύο ποτήρια κρασί και λίγο μεζέ, ζυμώναμε τα βράδια με αιρετούς της αυτοδιοίκησης και γονιούς μαθητών, ιδέες για την τοπική αυτοδιοίκηση και την τοπική εκπαίδευση. Ο Πότης ανήκε στην πρώτη κατηγορία, εκλεγμένος κοινοτικός σύμβουλος με τον πρόεδρο Στέλιο Ξεπαπαδέα, είχε ενστερνιστεί πλήρως την απόφασή του να περάσει ο δρόμος το γεφύρι για να εξυπηρετούνται οι ελαιοκαλλιεργητές των 10 000 ελαιόδεντρων του Πάνω Κάμπου του χωριού, που μέχρι τότε έκαναν όλες τις εργασίες στα κτήματά τους με τα μουλάρια. Ο Πότης στάθηκε κοντά στο Στέλιο και την απόφαση να ανοίξουν το δρόμο, εκτελώντας το έργο με προσωπική τους αυτεπιστασία για να ελαχιστοποιηθεί το κόστος και να ολοκληρωθεί με τους ισχνούς οικονομικούς πόρους της Κοινότητας. Τους συμπαραστάθηκα προωθώντας όλο το γραφειοκρατικό μέρος της προσπάθειας και από τότε κρατάει η φιλία μας και η αλληλοεκτίμηση.

Παρ` όλες τις υποχρεώσεις μου στην εκπαίδευση, όλα αυτά τα 50 χρόνια που πέρασαν από τότε, είχαμε τουλάχιστο μία συνάντηση κάθε καλοκαίρι, όπου αναπαραγόταν η ατμόσφαιρα εκείνης της περιόδου και τα μικροσυμβάντα αυτής της συντονισμένης δράσης. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα μαζί με δύο εξαιρετικούς συμπατριώτες και φίλους, τον Πότη Στεφανέα, που εκείνα τα χρόνια ήταν στην Αμερική αλλά είχαμε στην παρέα τον Τηλέμαχο, τον πατέρα του, και τη φιλόλογο Ποτούλα Κομπιλήρη, κόρη της φωτεινής προσωπικότητας του Πραστείου, του δάσκαλου και πολύγραφου συγγραφέα των τοπικών ιστορημάτων Παναγιώτη Κομπιλήρη, μόνιμα εγκατεστημένης στο Καναδά, που ερχόταν τα καλοκαίρια στην πατρική γη και στο σπίτι που μεγάλωσε.

Το περασμένο καλοκαίρι ο Πότης, παρά την ηλικία του, ήταν, όπως πάντα, κεφάτος και χαμογελαστός, έδειχνε ότι πάλευε με επιτυχία τα γηρατειά. Φαίνεται ότι ο χειμώνας τον καταπόνησε και δεν τα κατάφερε…

Ήταν ένας απλός άνθρωπος, νοικοκύρης, πιστός δουλευτής στην περιουσία του με βοηθό το μουλάρι του, που το κράτησε στη δούλεψή του μέχρι τελευταία, αλλά πάνω από όλα έντιμος στις συναλλαγές του και ντόμπρος στην έκφρασή του. Δυστυχώς, οι χαρακτήρες με αυτά τα απλά προσόντα περιορίζονται όσο περνούν τα χρόνια. Αυτό δεν εμποδίζει εμάς που βιώσαμε μακροχρόνια συναναστροφές με αυτού του είδους χαρακτήρες, όχι μόνο να τους θυμόμαστε αλλά και να προβάλλομε σε κάθε ευκαιρία αυτό το καθαρό μοντέλο ζωής.

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας