Ένας ακόμα συμμέτοχος στις σημαντική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών θεσμών της Δυτικής Μάνης, κατά την κρίσιμη δεκαετία 1975 -1985, έφυγε από τη ζωή.

Η οικογένειά του, όπως και πολλές άλλες της Μάνης, ακολούθησε το δρόμο της μετανάστευσης στην Αυστραλία προς βιοπορισμό, όταν άνοιξε αυτός ο δρόμος κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1950. Τον γνώρισα,μετά την επιστροφή του,  κατά τα πρώτα χρόνια της μακράς εκπαιδευτικής μου υπηρεσίας στην Καρδαμύλη με την ιδιότητα του γονέα που εντάχθηκε στη μικρή ομάδα εκπαιδευτικών και γονιών που σχεδίαζαν και υλοποιούσαν ενέργειες για αναβάθμιση του Γυμνασίου και για ίδρυση Λυκείου. Τότε είχε ολοκληρώσει και την κατασκευή του μεγάλου διώροφου σπιτιού του που στο ισόγειο στέγασε το παντοπωλείο του και το ανώγειο προοριζόταν για κατοικία του. Το 1984 ήταν υπό κατασκευή ο δεύτερος όροφος του κτιρίου του Γυμνασίου που θα στέγαζε το Λύκειο που είχε ιδρυθεί πριν από δύο χρόνια και αναπτυσσόταν γοργά σε αριθμό μαθητών και τμημάτων. Ο εργολάβος είχε συμβατική υποχρέωση να παραδώσει το κτίριο το αργότερο στις 31 Αυγούστου αλλά όπως συμβαίνει συνήθως στα δημόσια έργα οι καθυστερήσεις αυξάνουν τα κέρδη με αποτέλεσμα το σχολείο να μην έχει χώρο για να στεγαστεί. Τότε η συντονιστική επιτροπή (Διευθυντής, Σχολική Επιτροπή, Σύλλογος Γονέων) ζήτησε από τον Ηλία να στεγαστεί προσωρινά στον άνω όροφο του νεόδμητου σπιτιού του. Έτσι και έγινε. Μεταφέραμε με το μελισσοκομικό φορτηγό του αδελφού μου και με τη βοήθεια πολλών μαθητών τα τραπεζοθρανία, τα καθίσματα, τους πίνακες και τα λοιπά αναγκαία για τη λειτουργία του σχολείου και τα στριμώξαμε στα στενά για σχολείο δωμάτια του σπιτιού του Ηλία. Έτσι, σε «πολεμικές» συνθήκες λειτουργήσαμε μέχρι τα Χριστούγεννα και γλιτώσαμε από την αναστολή λειτουργίας του σχολείου, δύο χρόνια μετά την ίδρυσή του.

Από τότε χαιρετιόμαστε με εγκαρδιότητα όταν τύχαινε να συναντηθούμε στο κατάστημά του ή στην πλατεία του χωριού, μέχρι την τελευταία περιπέτεια της υγείας του. Η Φωτεινή μου μετέφερε αισιοδοξία για ανάρρωση από το πέσιμό του, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε.

Θα τον θυμόμαστε ως συμμέτοχο στις αξιόλογες εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες εκείνης της περιόδου. Οι άνθρωποι φεύγουν, τα κοινωνικά έργα μένουν  και μαρτυρούν το πέρασμά τους.

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας