Ήταν ένα ταιριαστό ζευγάρι. «Έφυγαν» με λίγες μέρες διαφορά. Δυναμικός και πρωτοβουλιακός χαρακτήρας ο Γιάννης, συναισθηματική και αποδεκτική η Ευαγγελία, είχαν βρει τις μακροχρόνιες ισορροπίες μεταξύ τους, γεννώντας και ανατρέφοντας τα δύο παιδιά τους μέσα σ` αυτό το συνθετικό περιβάλλον και προεκτείνοντας τη μακρόχρονη οικογενειακή επιχείρηση όσο ήταν δυνατό. Φαίνεται ότι αυτή η οικογενειακή σύνθεση δεν δημιουργήθηκε τυχαία. Ο Γιάννης, νεαρός κληρονόμος της προγονικής επιχείρησης Γενικού Εμπορίου στη Σελίνιτσα (αργότερα μετονομάστηκε σε Άγιο Νικόλαο), αναζητώντας τη σύντροφο της ζωής του, κατέληξε στη Βαγγελίτσα, τη νέα δασκάλα της Αγροτικής Μεταβατικής Οικοκυρικής Σχολής Αρεόπολης που μάθαινε τις οικιακές εργασίες στα κορίτσια της περιοχής μετά την αποφοίτησή τους από το δημοτικό κατά τη δύσκολη δεκαετία του 1950.
Η Σελίνιτσα, με το ασφαλές από τους νότιους καιρούς λιμάνι της και τους πρωτοποριακούς για την εποχή τους καπετάνιους στα ιδιόκτητα ή εταιρικά βενζινόπλοια που περιόριζαν το μεταφορικό κόστος, προσέλκυσε ανήσυχα πνεύματα, από τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα που οι θαλάσσιες μεταφορές γίνονταν με μηχανοκίνητα πλοία. Τότε μετακινήθηκε και η οικογένεια Πουλάκου από το Καρυοβούνι (Αράχωβα την έλεγαν τότε) και άνοιξαν κατάστημα Γενικού Εμπορίου, μεταπουλώντας υλικό που μεταφερόταν από τη θάλασσα. Παρά του πολέμους που μεσολάβησαν, παγκόσμιο και εμφύλιο, το κατάστημα Γενικού Εμπορίου του Σωτηρίου Πουλάκου το θυμάμαι γεμάτο, στο ισόγειο του σπιτιού τους στον παραθαλάσσιο δρόμο κοντά στο λιμάνι. Αυτό παρέλαβε από τον πατέρα του, ως εμπορικός διάδοχός του, ο Γιάννης.
Σύντομα όμως, μετά τη διάνοιξη του επαρχιακού δρόμου, το εμπόριο μετατοπίστηκε από το θαλασσινό δρόμο στο στεριανό. Αυτό επέβαλλε στις εμπορικές επιχειρήσεις υποχρεωτικές αναδιαρθρώσεις για να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Ο Γιάννης είχε όλη την εφευρετικότητα για να κάνει τις αναγκαίες προσαρμογές, ίσως με παραπάνω από ότι θα ήταν φρόνιμο και ασφαλές. Η μετατόπιση της επιχείρησης σε ευρύτερο χώρο και η δημιουργία ελαιοτριβείου ήταν πετυχημένες ως ενέργειες, δεδομένου ότι είχαν κοντινή πρόσβαση στον επαρχιακό δρόμο και άμεση επαφή με τον κοντινό ελαιώνα που δημιουργείτο σταδιακά με τη μετατροπή της σιτοκαλλιέργειας σε ελαιοκαλλιέργεια. Κινήθηκε αποτελεσματικά αρκετά χρόνια, αλλά στο εμπόριο οι αστοχίες παράγουν σωρευτικά αποτελέσματα… Μετά από σκαμπανεβάσματα η επιχείρηση, που πέρασε σταδιακά στο γιό του Δημήτρη και στη συνέχεια στον εγγονό του Γιάννη, πήρε πάλι μπροστά, ίσως γιατί οι πατρογονικές εμπορικές ρίζες ήταν ισχυρές.
Φευγάτος από την περιοχή για σπουδές αρκετές δεκαετίες, άκουσα για το Γιάννη Πουλάκο από τον πατέρα μου, ότι ήταν έφεδρος υπολοχαγός κατά την επιστράτευση του 1974 στο Κέντρο Εφοδιασμού Μεταφορών στο Ξηροκάμπι Λακωνίας, εκεί όπου είχε επιστρατευτεί και καταταχτεί ο αδερφός μου και έτσι μας δημιουργούσε κατά ένα τρόπο ασφάλεια για την ομαλή προσαρμογή του στις νέες συνθήκες. Μετά την απόλυση των επιστρατευμένων οι προσωπικές τους σχέσεις προεκτάθηκαν…
Τα παιδιά τους θεώρησαν ότι ο καλύτερος χώρος για τους γονείς τους που δεν μπορούσαν να αυτοσυντηρηθούν πιά, ήταν η Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων της Μητρόπολης Μάνης στο Γύθειο. Εκεί τους συνάντησα πριν από δύο χρόνια όταν επισκέφτηκα το Ίδρυμα για να καταγράψω και να παρουσιάσω στην εφημερίδα τη δραστηριότητα του, τη Βαγγελίτσα στο κρεβάτι και το Γιάννη ανήσυχο και πολυκινητικό. Εκεί άφησαν και την τελευταία πνοή τους, η Βαγγελίτσα πρώτη και ο Γιάννης στη συνέχεια….
Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας