Μας αποχαιρέτισε, στις 18 Αυγούστου, πλήρης ημερών, ο θείος Κωστής, ένας άνθρωπος από τον οποίο μόνο αγαθές αναμνήσεις έχουν όλοι όσοι τον γνώριζαν. Τον χαρακτήριζε η ακεραιότητα, η σύνεση και το φιλότιμο. Ανήκε στην κατηγορία των παλιών απλών ανθρώπων του χωριού, που η ζωή τους ήταν συνδεδεμένη με τη γη. Δουλευτής, όσο λίγοι, αφιέρωσε τη ζωή του στη μάνα γαία. Σ’ αυτήν κατέθετε τον καθημερινό του μόχθο κι από αυτήν εισέπραττε τους τόκους της εργασίας του.
Και τι μόχθος! “Κάποιες χρονιές έκανα ογδόντα συνεχόμενα μεροκάματα στο ζευγάρι με το μουλάρι”, έλεγε. Κι όχι μεροκάματα του οκτάωρου, αλλά ήλιο με ήλιο, από το χάραμα ως το σούρουπο. Μόνο όποιος έχει δουλέψει το αλέτρι, μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αυτό. Δεν υπάρχει λαχίδι, από την Κόκα ως το Κοπάνο κι από τη Μεγάλη Μαντίνεια ως την Παλιόχωρα και το Αρχοντικό, που να μην το πότισε με τον ιδρώτα του.
Αν και ήταν σκληραγωγημένος, χεροδύναμος και στιβαρός, σε κέρδιζε αμέσως με το χαμόγελο, το λεπτό του χιούμορ και την καλή του καρδιά. Καλοσυγγενής, τίμιος, ευαίσθητος, καλόγνωμος, άνθρωπος της παρέας, του κρασιού αλλά και του μέτρου, πρόθυμος να συνδράμει τον γείτονα και το φίλο στην ανάγκη του. Υπηρέτησε με τιμιότητα την ενορία του χωριού μας ως επίτροπος για πολλά χρόνια και συνέδραμε στην ανακαίνιση του εξωκλησιού του Άγιου Πολύκαρπου στην Κόκα, το μικροχώρι κοντά στη Μαντίνεια, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια, όταν ο πατέρας του κατέβηκε από τον Ταΰγετο, από τα ορεινά Αλτομιρά, για μια καλύτερη ζωή στην πολύχλοη Αβία.
Ο άφθονος ιδρώτας που έχυσε ανταμείφθηκε, καθώς με την άξια θεία Βούλα στο πλευρό του, έζησαν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια, σπούδασαν την μοναχοθυγατέρα τους την ερίτιμη εξαδέλφη Γωγούλα, ευτύχησαν να τη δουν να φτιάχνει τη δική της οικογένεια με τον αξιαγάπητο Τάκη Κακούρο, και απολάμβαναν την οικογενειακή θαλπωρή κοντά τους και κοντά στα εγγόνια τους, τον Γιάννη και τη Βουλίτσα.
Η μαντιναίικη γη, που την πότισε με τον ιδρώτα του, την ζύμωσε με τα πόδια του και την έσκαψε με τα χέρια του, σκέπασε το κορμί του θείου Κωστή. Μα η χαμογελαστή μορφή του θα συνεχίσει να πλανιέται στον αέρα του χωριού μας, για να μας θυμίζει το άξιο πέρασμά του από αυτή τη ζωή.
Θ. Μπελίτσος