Ο Σταύρος, ο αδελφός της, που μου ανάγγειλε το θάνατό της, έστρεψε το νου μου πολλά χρόνια πίσω. Ήταν η δεκαετία του 1960 που γνωριστήκαμε με το Σταύρο, ως συμφοιτητές στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Η γνωριμία αυτή με οδήγησε στη συνέχεια στο σπίτι τους, όπου γνώρισα την οικογένειά του, το Μαθηματικό πατέρα του και τις μεγαλύτερες αδελφές του, τη Δάφνη και τη Μαρία, όπως επίσης και την αδελφή του πατέρα τους την Κυριακούλα, που έμεινε ανύπαντρη για να βοηθήσει στην ανατροφή των ανηψιών της μετά τον πρόωρο θάνατο της μητέρας τους. Τους συμπάθησα αμέσως. Είχαν πάρει όλοι, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, πολλά στοιχεία από την καλοσύνη και την ηπιότητα του χαρακτήρα του πατέρα τους, για την οποία μιλούν πολλές γενιές μαθητών του, στην Πτολεμαϊδα, τη Δάφνη Καλαβρύτων (που τίμησε δίνοντας το όνομά της στην πρωτότοκη κόρη του), την Τρίπολη και τη Γλυφάδα.
Η Δάφνη που αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία, εργάστηκε για λίγο, στη συνέχεια παντρεύτηκε με το Μάνο Ιωαννίδη, υπάλληλο του ΟΤΕ με τον οποίο απέκτησαν δύο θυγατέρες. Η επανασύνδεση τους με την πατρογονική γη, το Λεύκτρο (Χωριδάκι) και τη Στούπα, σηματοδοτήθηκε με την κατασκευή του σπιτιού από τον πατέρα τους σε οικόπεδο κοντά στο λιμανάκι της Στούπας, που του είχε κατανείμει ο πατέρας του Σταύρος γεννήτορας αυτού του κλάδου της μεγάλης οικογένειας των Μπαρμπετσέων. Όσο ζούσε εκεί, για αρκετά χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή του ο πατέρας τους, έρχονταν συχνά η Δάφνη με το Μάνο και πολλές φορές συναντιόμασταν και μιλούσαμε για τα παλιά καλά χρόνια. Με το θάνατο του πατέρα τους, και του Μάνου στη συνέχεια, αραίωσαν και οι επισκέψεις στη Στούπα της Δάφνης, ενώ πύκνωσαν οι επισκέψεις του Σταύρου και της Μαρίας.
Με την έκδοση της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ το 1999 και οι τρεις συγκαταλέχτηκαν στους πρώτους συνδρομητές. Η Δάφνη μάλιστα κατά την τελευταία περίοδο μου τηλεφωνούσε για να μου ζητήσει στοιχεία σχετικά με τη διαδοχή στο χρόνο πολλών συγγενικών της οικογενειών και ιδιαίτερα της οικογένειας της μητέρας, των Μυταρέων των Ριγκλίων. Τα αδέλφια της μου περίγραφαν τις δυσκολίες στη βάδιση που είχε κατά τα τελευταία χρόνια, που τη δυσκόλευαν να έρχεται στη Μάνη. Εκεί που πρόκρινε να έχει και την τελευταία της κατοικία.
Μακάρι μνήμες για τέτοιου ποιοτικού χαρακτήρα οικογένειες να έχομε αποθηκεύσει όλοι στη μνήμη μας για να μας δίνουν τη δυνατότητα για αισιοδοξία στους δύσκολους καιρούς μας.
Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας