Ο χαρακτηρισμός: «ένας άνθρωπος, μία εποχή» του ταίριαζε απόλυτα. Τον θυμάμαι σε πολλές και πυκνές συναντήσεις, από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου μέχρι την τελευταία φορά, πριν από 6 περίπου μήνες. Είχε το ίδιο στυλ, την ίδια ένταση στη φωνή και την ίδια αποφασιστικότητα σε όσα υποστήριζε με μόνη διαφορά τη μείωση με το χρόνο της γρηγοράδας στο βάδισμα που είχε περιοριστεί λόγω ηλικίας και οδικών ατυχημάτων.
Μικρότερος γιός του μπαρμπα – Πανάγου, τον διαδέχτηκε και στο καφενείο που είχε η οικογένεια στο λιμάνι της Στούπας, ένα τμήμα από το μικρό σπιτάκι που έχτισαν οι πρόγονοί του πριν από ενάμιση περίπου αιώνα που κατέβηκαν από τον Πύργο. Για πολλές δεκαετίες, το καφενείο αποτελούσε τον τελευταίο σταθμό των επιβατών μέχρι την επιβίβασή τους στα βενζινόπλοια και στις βάρκες που έκαναν τη συγκοινωνία των χωριών της περιοχής με την Καλαμάτα και με τα απέναντι χωριά της Πυλίας, αλλά και την αποθήκη για απόθεση των εμπορευμάτων τους κατά την επιστροφή τους. Μετά την οδική σύνδεση της περιοχής με την πρωτεύουσα του Νομού το 1955, το καφενείο έχασε ένα μέρος της κίνησής του, αλλά γρήγορα μετασχηματίστηκε και σε εστιατόριο κατά την πρώτη περίοδο τουριστικού ανοίγματος της περιοχής, αποχτώντας έτσι νέα πελατεία χάρη στην προθυμία και το ανοιχτό χαμόγελο του Μπάμπη.
Ευτύχησε να επιλέξει άξια σύντροφο για τη ζωή του, αθόρυβη και αποτελεσματική από τη μεγάλη οικογένεια των Γιαννουλέων της Στούπας και να αποκτήσουν τρία παιδιά, που τους μετέδωσαν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, τα δικά τους και των οικογενειών τους, Πάντρεψαν καλά τα δύο κορίτσια και ενίσχυαν τον γιό τους τον Πανάγο στις επαγγελματικές του δραστηριότητες, στο μαγαζί και στις αγροτικές καλλιέργειες. Απόκτησε και από τα τρία παιδιά του εγγόνια τα οποία τα παρακολούθησε να μεγαλώνουν, να σπουδάζουν, να δραστηριοποιούνται επαγγελματικά και να αποκτούν δικές τους οικογένειες μεγαλώνοντας έτσι το οικογενειακό δένδρο.
Ο Μπάμπης αποτελούσε, μέχρι και πρόσφατα, τον πρωταγωνιστή στις εκκλησιαστικές ακολουθίες με τη στεντόρεια και καλλιεργημένη φωνή του αλλά και στις χαρούμενες κοινωνικές εκδηλώσεις με τα τραγούδια του. Αλλά και τις ανάγκες της, συνέχεια ανερχόμενης τουριστικά, Στούπας προωθούσε μέσα από την πανηγυρική εκλογή του στο Κοινοτικό Συμβούλιο σε διαδοχικές εκλογικές διαδικασίες. Πρωτοπορούσε και στην ελαιοκαλλιέργεια, όντας από τους πρώτους που αντικατέστησε το ησιόδειο άροτρο με τρακτέρ, και την ανόρυξη γεωτρήσεων για το πότισμα των ελαιόδενδρων μεγιστοποιώντας την έτσι απόδοσή τους, καθώς και στη συνίδρυση με ένασυνέταιρο ηλεκτροκίνητου ελαιουργείου.
Η Στούπα, αλλά και η ευρύτερη περιοχή θλίβεται για την απώλεια αλλά και θυμάται με ικανοποίηση το γεγονός ότι η περιοχή μας γεννάει άτομα με αυτού του είδους ποιοτικά χαρακτηριστικά, ωθώντας σε μίμησή τους τους νεότερους.
Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας