Ο Πέτρος ήταν ένα από τα λίγα πρόσωπα με τα οποία διαμόρφωσα ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς.  Η φιλία μαζί τους στηριζόταν σε σπάνια για την εποχή μας χαρακτηριστικά: την πίστη σε ιδανικά, την ανιδιοτέλεια, τη διάθεση για προσφορά σε κοινωνικές δράσεις. Ο Πέτρος ανήκε σ` αυτή την κατηγορία, τα είχε όλα αυτά στο μέγιστο βαθμό.

Οι δεσμοί των οικογενειών μας ξεκινούσαν από πολλές δεκαετίες πριν, από τη φιλική σχέση του παππού μου Αναστάση Μαραμπέα με τον πατέρα του Στυλιανό. Τον Πέτρο, το μικρότερο από τους εφτά γιούς της πολυβασανισμένης οικογένειας του Στυλιανού και της Διαμάντως Περδικέα, τον γνώρισα σε μια επίσκεψή μου στο Πραστείο. Ήταν τότε, περί τα μέσα της δεκαετίας του 1960, που γίνονταν πυκνές συναντήσεις μεταξύ κατοίκων των χωριών Νεοχωρίου, Πραστείου και Πύργου για την ίδρυση Συνδέσμου Κοινοτήτων με αντικείμενο την κοινή ύδρευση των τριών χωριών που υδρεύονταν από στέρνες βρόχινου νερού. Η κοινή «χημεία» αναφάνηκε με την πρώτη κουβέντα. Από τότε οι συναντήσεις μας πύκνωσαν. Οι επισκέψεις μου στο καφενείο που διατηρούσε στο Πραστείο ήταν συχνές και πολύωρες  και οι αποχαιρετισμοί είχαν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Με κατευόδωνε μέχρι τα μισά του δρόμου κατά την οδοιπορία της επιστροφής, τον ξαναγύριζα πίσω συζητώντας  και αυτό επαναλαμβανόταν, μέχρι το ξημέρωμα πολλές φορές…

Λίγα χρόνια μετά, υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία τότε, μου ανάγγειλε το γάμο του με την Αλεξάνδρα Γιαννέα από τον Κάμπο και την επιθυμία του να τον στεφανώσω, όπως και έγινε. Βαφτίσαμε και την πρωτότοκη Διαμάντω, που γεννήθηκε σε λίγο. Η ζωή προχωρούσε… Με το διορισμό μου στην Καρδαμύλη πύκνωσαν και οι επικοινωνίες μας.  Ο Πέτρος είχε κλείσει εν τω μεταξύ το καφενείο και ασχολείτο με το ζωεμπόριο σε περιοχή μεγάλης κλίμακας, ενώ η Αλεξάνδρα του χάρισε εφτά παιδιά. Οι συναντήσεις μας ήταν το ίδιο συναισθηματικές, αλλά στα πλαίσια των πολλών υποχρεώσεων που είχαν δημιουργηθεί και για τους δυό μας.

Τις τελευταίες δεκαετίες  αποφάσισε, με την έμπνευση και τη  βοήθεια  της  κόρης του Διαμάντως, το άνοιγμα κρεοπωλείων στην Καρδαμύλη και στον Άγιο Νικόλαο., πιστεύοντας ότι έτσι  θα προωθούσε τις δυνατότητες για  επαγγελματική αποκατάσταση κάποιων από τα παιδιά του. Η ενέργεια αποδείχθηκε πετυχημένη. Τον έβρισκα, περνώντας, στο κρεοπωλείο της Καρδαμύλης, όπου για λίγο τα λέγαμε. Το ίδιο γινόταν και στις συναντήσεις με παλιούς κοινούς φίλους κάποια βράδια στο Πραστείο.

Πριν από χρόνια έμαθα ότι αρρώστησε. Η Διαμάντω, πτυχιούχος νοσηλεύτρια με μεταπτυχιακές σπουδές, μεγιστοποίησε τις δυνατότητες ιατροφαρμακευτικών και νοσηλευτικών παρεμβάσεων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που εμφανίζονταν στη μακρά μετεγχειρητική περίοδο που ακολούθησε την αρχική επέμβαση. Η Αλεξάνδρα στο σπίτι, και τα άλλα παιδιά όπου χρειάζονταν, ενίσχυαν αυτές τις προσπάθειες. Αυτές οι στοργικές φροντίδες για τον Πέτρο από τη οικογένειά του κράτησαν χρόνια. Είναι αξιοσημείωτες και αποτελούν υπόδειγμα οικογενειακής φροντίδας για πάσχοντα μέλη τους. Αποτελούν παράδειγμα και υπόδειγμα συμπεριφοράς για όλες τις οικογένειες στην αντιμετώπιση των ασθενειών, ιδιαίτερα των γηραιότερων μελών τους…

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

Η Θεανώ ήταν από τις πρώτες μορφές που αντίκρισα στην Καρδαμύλη, όταν το 1975 πρωτοδιορίστηκα στο εκεί Γυμνάσιο.  Λειτουργούσε με τον πεθερό της, το μπάρμπα Πάνο Πονηρέα, το μαγέρικο της περιοχής όπου έτρωγα, κάποιες μέρες που είχα και απογευματινές υποχρεώσεις  στο Σχολείο. Σε κέρδιζε με την πρώτη ματιά, με την ευγένεια, την προσηγορία και το χαμόγελό της. Από τότε διαμορφώθηκε η συμπάθεια που παρέμεινε μέχρι το τέλος…

Με τη φοίτηση, την επόμενη χρονιά,  του δεύτερου γιού της, του Σάκη, στο σχολείο, τους έβλεπα συχνότερα, ταιριασμένο ζευγάρι με τον άντρα της το  Νίκο, ενεργά συμμέτοχους και στην προσπάθεια που καταβάλαμε για την ποιοτική αναβάθμιση του σχολείου.

Περνούσαν τα χρόνια και μάθαινα για τη μεγάλη επενδυτική τους προσπάθεια , την κατασκευή πετρόχτιστων ξενοδοχειακών καταλυμάτων σε οικοπεδική τους έκταση στην περιοχή  Καλαμίτσι. Με το συντονισμό του Νίκου αλλά και την έμπνευση της Θεανώς, οι κατασκευές από ντόπιους μαστόρους προχωρούσαν μεθοδικά δημιουργώντας σε λίγο μία από τις πλέον αξιόλογες τουριστικές μονάδες της Μάνης, με διατήρηση του τοπικού χρώματος αλλά με τη μόνιμη συνοδεία της ευγένειας της Θεανώς.  Είδε αποκαταστημένα τα παιδιά της με αξιόλογες νιφάδες, μεγαλωμένα τα εγγόνια της, όλους συμμέτοχους στην κοινή επιχειρηματική δραστηριότητα και χαιρόταν.

Αποστασιοποιημένος από χώρο της Μάνης για αρκετά χρόνια συναντούσα τη Θεανώ με την ευκαιρία κάποιων κοινωνικών γεγονότων και πάντα χαιρόμουν από τη συναισθηματικού χαρακτήρα ανταλλαγή ευχών και καλών ειδήσεων για τα μέλη της μεγάλης της οικογένειας.

Πληροφορήθηκα τον αιφνίδιο θάνατό της καθυστερημένα και λυπήθηκα που δεν μπόρεσα να την αποχαιρετήσω από κοντά. Είναι βέβαιο όμως ότι η ευγενική μορφή  της βρίσκεται στις εικόνες που αναπλάθει αυτόνομα η φαντασία μου.

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

«Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει και ωσεί κέδρος,

η εν τω Λιβάνω, πληθυνθήσεται».

«Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του Οσίου Αυτού»

Αντρέα μου, Φίλε μου και Πατέρα μου και Αδελφέ μου,

Κορώνα μου, Αντιστύλι μου, χαρά των ομματιών μου.

Φεύγεις και φεύγει η γνώμη μου!!!

Πού πας παρηγοριά μας;

Πού πας κλειδί της γλώσσας μας,

π’ ανοίγεις την καρδιά μας;

Πού πας Ασήμι να χαθής – χρυσάφι να μωλέψης;

Πού πας Αργυροκούντουνο να χάσης τη λαλιά σου;;

Το παλληκάρι, που ’πεσε μ’ ορθή την κεφαλή Του,

δεν το σκεπάζει η γης ογρή,

Σκουλήκι δεν τ’ αγγίζει,

φτερό στη ράχη Του ο Σταυρός

κι όλο χιμάει τ’ αψήλου

και σμίγει τους τρανούς Αετούς

και τους χρυσούς Αγγέλους.

Αντρέα μου,

Ήσουν της κρήνης μας νερό,

της Άνοιξης Λουλούδι. Μες στα σκοτάδια μας το Φως.

Αηδόνι της Αυγής μας.

Στη δίψα μας για το νερό, έστυβες ένα σύννεφο!

Στην πείνα μας για το ψωμί, έσφαζες ένα Αηδόνι!

Μας εξέθρεψες. Μας ωκοδόμησες εις Χριστόν

τω αλάτι ηρτυμένω Λόγω Σου, αφού η

ψυχή Σου καιγόταν γι’ Αυτόν και τους ανθρώπους,

αφού ο ζήλος του Οίκου Του κατέφαγέ Σε,

ο θείος Εκείνου έρωτας κατέφλεξέ Σε

και ο Γλυκασμός της Εκείνου ωραιότητος

κατέθελξέ Σε.

Αντρέα μου, Αγιοσύνης η σπονδή – Πολιτισμού επιτομή.

Σε διάλεξε ο Θεός, για να στολίσης

τον Παράδεισο. Για ν’ αυγατίσουν οι Άγιοι.

Αντρέα μου, το Απαύγασμα της ευγένειας

και του Πολιτισμού. Φως Ιλαρόν εξεπεμπεν

η οσιοτική Σου Μορφή. Φως στα μάτια,

Φως στα χέρια κι όλα γύρω Σου ήταν Φως!

Αντρέα μου, η Σαρκωμένη Αγάπη…!!!

Εσύ δεν πέθανες ποτέ…!!! Μέσα στις

φλέβες μου είσαι. Μέσα στις φλέβες

ολονών έμπα βαθειά και ζήσε…!!!

Γεώργιος Σταύρου Μπόσινας – Θαλάμαι Δυτικής Μάνης

Πρόσφατα η ιστορική Μάνη αποχαιρέτησε ένα άξιο τέκνο της, διαμάντι στο στέμμα της, ευπατρίδη, υποδειγματικό οικογενειάρχη, άδολο χριστιανό, φερέγγυο άνθρωπο.

Ο λατρευτός μας Γιάννης, με ρίζες στην ηρωική Καστάνια της Δυτικής Μάνης, υπηρέτησε σε όλη του την ζωή, με αξιοζήλευτη συνέπεια, αρχές, αξίες, αρετές.

Στοργικός γιός, αδερφός, σύζυγος, πατέρας, παππούς, συγγενής, κουμπάρος, φίλος ή γνώστης, άφηνε παντού την αρίστη των εντυπώσεων.

Άψογος στην προς την Πατρίδα υπηρεσία του, ήταν άριστος και ως μαθητευόμενος αλλά και ως μαθητεύων. Πολύγλωσσος (ομιλούσε πέντε γλώσσες!), ευφυής, ευρηματικός, ακούραστος, υπεύθυνος, πειθαρχικός, έδειξε αγάπη, κατανόηση, ανθρωπιά, σεβασμό προς όλους που βρίσκονταν υπό τις διαταγές του. Προς ανωτέρους έδειξε πάντα προθυμία, υπέρμετρο ζήλο και προπαντός σεβασμό. Κορυφαία στιγμή της σταδιοδρομίας του η απόσπαση στο Ν.Α.Τ.Ο. όπου διέπρεψε, ξεχώρισε, κάνοντάς μας υπερήφανους!

Είθε ο Χριστός και η Παναγία να στείλουν τάχιστα βάλσαμο παρηγοριάς στους οικείους του.

Καλό σου ταξίδι ξάδερφε αγαπημένε!

Ο «Γιαννάκης σου»

Ιωάννης – Δημήτριος Ψύλλας – Ροζακέας

Ο κύριος χαρακτηρισμός που του ταίριαζε είναι: «προοδευτικός». Όχι με τη φθαρμένη από τους πολιτικούς έννοια του όρου, αλλά με τα θετικά αποτελέσματα που παράγει όταν συνδεθεί με τις πρακτικές εφαρμογής. Τον Πέτρο τον συνάντησα και τον συναναστράφηκα κατά την περίοδο της ωριμότητάς του, όταν το 1975 πρωτοδιορίστηκα στο Γυμνάσιο Καρδαμύλης. Είχε τότε επιστρέψει από τη Ρόδο όπου υπηρέτησε στη χωροφυλακή αρχικά και στη συνέχεια ανέπτυξε επιχειρηματική δραστηριότητα. Συμπεριλαμβανόταν στους γονείς που επισκεπτόταν τακτικά το σχολείο, παρακολουθούσε από κοντά την πρόοδο των παιδιών του και συνέβαλε έμπρακτα στην ποιοτική αναβάθμιση του σχολείου, τόσο στη βελτίωση των υποδομών όσο και στην απόδοση του εκπαιδευτικού έργου, μέσω της στενής συναισθηματικού χαρακτήρα σχέσης που αναπτύχθηκε τότε στο εσωτερικό της εκπαιδευτικής κοινότητας (εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, αυτοδιοίκηση).

Με αφετηρία αυτή τη γνωριμία, θεώρησε υποχρέωσή του να ενταχθεί στην οικογένεια της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, από την πρώτη ήδη φάση δραστηριοποίησής της στην Κοινότητα Νεοχωρίου – Στούπας – Λεύκτρου, κατά τη δεκαετία του 1990. Βοήθησε σημαντικά, με την πειστική του επιχειρηματικότητα και την εμμονή του στην προώθηση κοινωφελών έργων, στην ποιοτική αναβάθμιση του οικισμού Λεύκτρο που κατοικούσε, τόσο στη βελτίωση του κεντρικού δρόμου με παραχωρήσεις γης από τους παρόδιους ιδιοκτήτες, όσο και στις επεκτάσεις του υδρευτικού δικτύου και στην εξεύρεση οικοπέδου με προορισμό τη μελλοντική ίδρυση παιδικού σταθμού. Αποτέλεσε στη συνέχεια βασικό στέλεχος και στη δεύτερη φάση της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, κατά την επόμενη χρονική περίοδο, καθώς και σταθερός υποστηρικτής στην εκδοτική προσπάθεια της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ από το πρώτο της φύλλο.

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, που είχε περιορίσει τις εξόδους από το σπίτι, τον συναντούσα περνώντας αραιά και που από την περιοχή του. Συζητούσαμε για τα παλιά, μιλούσε με ενθουσιασμό για όσα προωθήθηκαν αλλά και πικρία για όσα θα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν… Έφυγε με ικανοποίηση, στηρίζοντας και στηριζόμενος από την αφοσιωμένη σύζυγό του, τη δωδεκανήσια Βαλασία. Είδε και καμάρωσε τις θυγατέρες του Σταυρούλα και Καλλιόπη να έχουν δημιουργήσει οικογένειες και επαγγελματικές απασχολήσεις ποιοτικού χαρακτήρα και γενικότερης αποδοχής και αναγνώρισης, βαδίζοντας στη ζωή τους με τους ηθικούς και κοινωνικού χαρακτήρα κανόνες που εκείνος είχε τους είχε προβάλει.

Αποχαιρετώ, μ` αυτά τα λόγια, έναν καλό φίλο, με τη φιλία μας ουσιαστική και έμπρακτα επιβεβαιωμένη στην πράξη…

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

                                                                *     

Τον Πέτρο τον γνώρισα το 1999 μέσα από το Φυσιολατρικό – Πολιτιστικό Σύλλογο Λεύκτρου της Τοπικής κοινότηταςΝεοχωρίου. Αποτελούσαν, με τον γιατρό Γρηγόρη Ορφανίδη, τους βασικούς παράγοντες του Συλλόγου φέρνοντας στην περιοχή την ανακύκλωση, άγνωστη μέχρι τότε στον ευρύτερο χώρο. Η καθαριότητα και ο ευπρεπισμός των δημόσιων κοινόχρηστων χώρων ήταν στις ενέργειές τους. Την ημέρα του θανάτου του απουσίαζα από την περιοχή και τον πληροφορήθηκα εκ των υστέρων με αίσθημα θλίψης και στενοχώριας.

Ενταγμένος στη Μανιάτικη Αλληλεγγύη, τακτικός συνδρομητής της αντίστοιχης εφημερίδας, γίναμε φίλοι, με συναντήσεις σε τακτά χρονικά διαστήματα, συζητώντας για τα προβλήματα προτείνοντας σχετικές λύσεις. Άνθρωπος της κοινωνίας και της προσφοράς φρόντιζε πάντοτε για την πρόοδο και το καλό του κοινωνικού συνόλου. Θερμός συμπαραστάτης των ενεργειών του, η σύζυγός του Βαλασία.

Τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ήταν στο σπίτι του πριν μερικούς μήνες που μου διάβασε ένα κείμενο του που αναφερόταν στον Πρίντζιπα και στην Καλογριά, με προοπτική να εκδοθεί σε βιβλίο. Πρόκειται για ένα αξιόλογο κείμενο σε έμμετρο λόγο που εύχομαι να πάρει γρήγορα το δρόμο της δημοσιότητας.

Θα ήταν παράλειψη να μη σημειώσω την προσήλωσή του στις εθνικές αξίες, την Πατρίδα και την Ορθοδοξία.

Η σύζυγός του και οι θυγατέρες του, Καλλιόπη και Σταυρούλα, να νιώθουν υπερήφανες για τον πατέρα που είχαν. Εμείς θα τον θυμόμαστε και θα τον μνημονεύουμε.

Αντώνης Ρουμανέας