Αρχείο κατηγορίας Εφημερίδα

Αφορά την έντυπη έκδοση της εφημερίδας

ΚΥΡΙΑ ΑΡΘΡΑ ΕΤΟΥΣ 2000

ΚΥΡΙΑ ΑΡΘΡΑ ΕΤΟΥΣ 2000

EIPHNIKA EΠH (Ιανουάριος 2000)

Η αλλαγή του χρόνου αποτελεί αφετηρία για προγραμματισμούς και απολογισμούς. Ο άνθρωπος, ελάχιστο μέγεθος μπροστά στην απειροσύνη του χρόνου, επιχειρεί να κάνει στοιχειώδη ρύθμιση της ζωής του χρησιμοποιώντας χρονικές μονάδες ως βάση σ` αυτή του την προσπάθεια. Με βάση την χρονική τακτοποίηση ταξινομούμε την Ιστορία, επεξεργαζόμαστε τα στοιχεία της, εξάγουμε συμπεράσματα από αυτά κα τα χρησιμοποιούμε για τη διαμόρφωση των μελλοντικών μας προγραμματισμών.

Η ταξινομία του χρόνου στη ζωή ισχύει για κάθε άτομο, αλλά ισχύει πολύ περισσότερο για τις κοινωνικές ομάδες που τα μέλη τους αισθάνονται ότι τα συνδέουν κοινά χαρακτηριστικά. Απ` αυτές τις κοινωνικές ομάδες θα σταθούμε σε εκείνη  που συνδέεται με την έκδοση και κυκλοφορία αυτού του φύλλου, τους Μανιάτες και φιλομανιάτες.

Στα 6, περίπου, χρόνια κυκλοφορίας της η εφημερίδα μας προώθησε την ιδέα της Μάνης ως κοινής πατρίδας όλων των καταγόμενων από την περιοχή που σημειώνεται στο χάρτη της, όπως φαίνεται στο άνω αριστερό μέρος της πρώτης σελίδας. Προώθησε την έννοια του συμπολίτη μεταξύ των Μανιατών και ασφαλώς τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα που συνδέονται μ` αυτή την ιδιότητα. Ετσι πρόβαλλε η αναγκαιότητα για κοινές πρωτοβουλίες των Μανιατών, που να οδηγούν σε αυξημένη αποτελεσματικότητα. Η αποτελεσματικότητα κατά την εποχή που διανύουμε συνοδεύεται με την ανάπτυξη, δηλαδή τη διαμόρφωση οικονομικών όρων που θα βελτιώνουν τους όρους διαβίωσης στο γεωγραφικό μας χώρο. Η ανάπτυξη αυτή είναι αναγκαίο να είναι συμβατή με τα γεωφυσικά και πολιτιστικά δεδομένα του χώρου, δηλαδή να χαρακτηρίζεται από ηπιότητα και σεβασμό στο μανιάτικο χώρο.

Οι ιδέες αυτές, λόγω του γενικόλογου χαρακτήρα τους, είναι ασφαλώς αποδεκτές από όλους. Αυτό όμως δεν αρκεί. Η δυσκολία, και η υποχρέωση εφαρμογής τους, προκύπτει μετά την εξειδίκευσή τους. Εμείς θα επιχειρήσομε, για μια ακόμα φορά και όσο συνοπτικά μπορούμε, να καταθέσομε προτάσεις και διαδρομές που αν υιοθετηθούν μπορούν να οδηγήσουν στο «χτίσιμο» της ανάπτυξης. Α) Η Μάνη δεν μπορεί να οδηγηθεί σε αναπτυξιακή τροχιά μέσω ασυντόνιστων και ασύνδετων πρωτοβουλιών που προέρχονται από τις επιμέρους περιοχές της. Αυτό γιατί ο μανιάτικος χώρος είναι ενιαίος, δηλαδή διαθέτει περιοχές με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά η κάθε μια, που αποκτούν ενιαίο χαρακτήρα, μέσω των ποικιλόμορφων συνθέσεων αυτών των χαρακτηριστικών. Οι μεμονωμένες, και ασύνδετες μεταξύ τους, πρωτοβουλίες ακόμα και αν είναι επιτυχείς δεν μεγιστοποιούν τα αποτελέσματα που επιδιώκουν. Αυτό οφείλεται στη μικρή πληθυσμιακή διάσταση του μανιάτικου χώρου και τις μικρές παραγωγικές δυνατότητες που έχουν οι επιμέρους περιοχές του. Ακόμα και με τη συνεπικούρηση των ετεροδημοτών Μανιατών, και τις πολιτικές ενισχύσεις που μπορούν να προσφέρουν, τα αποτελέσματα πολύ απέχουν από τη δρομολόγηση σταθερών αναπτυξιακών διαδρομών. Β) Οι συνενώσεις των μικρών οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης της Μάνης σε 5 Δήμους (και τις μανιάτικες επιρροές στις δύο γειτονικές περιοχές) αποτελεί στοιχείο ιδιαίτερα θετικό για τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων της ανάπτυξης. Αρκεί οι εκπρόσωποί τους να σκέπτονται και να σχεδιάζουν συντονισμένα και με βάση κοινά υπόβαθρα και στόχους. Στα 6 χρόνια που πέρασαν μετά τις συνενώσεις έχουν ασφαλώς γίνει ορισμένα βήματα σ` αυτή την κατεύθυνση. Θεωρούμε ότι είναι λίγα, έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις διαδικαστικό και εθιμοτυπικό χαρακτήρα και βρίσκονται πολύ μακριά από το χαρακτήρα του ενιαίου αναπτυξιακού σχεδιασμού για το μανιάτικο χώρο. Γ) Γνωρίζομε πολύ καλά τα χαρακτηριστικά του Μανιάτη. Χαρακτηριστικά που δημιουργούν ακραίες, αλλά και γρήγορα μεταβαλλόμενες, συμπεριφορές. Τα στοιχεία αυτά παρεμποδίζουν τις εύκολες συνθέσεις ιδεών, απόψεων, γνωμών. Θεωρούμε όμως ότι η Μάνη βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με εκείνη που οδήγησε στα πολεμικά έπη τους 5 αιώνες της Οθωμανικής κυριαρχίας. Όπως τότε, έτσι και τώρα χρειάζεται η επίδειξη ευψυχίας, για να δημιουργηθούν ειρηνικά έπη. Όπως τότε έμπαινε ως αναγκαιότητα να διασωθούμε από την υποδούλωση και τον αφανισμό έτσι και τώρα μπαίνει το δίλημμα αν η Μάνη θα διασωθεί ή θα χαθεί. Εξηγούμαστε: δεν εννοούμε φυσικό αφανισμό του εδάφους και των κατοίκων. Εννοούμε αφανισμό των κοινών μας χαρακτηριστικών και των ιδιαιτεροτήτων του χώρου και των ανθρώπων. Εννοούμε την ισοπέδωση κάτω από τις κοινωνικές μεταβολές που δημιουργούν οι ελευθερίες διακίνησης και εγκατάστασης προσώπων, κεφαλαίων και ιδεών. Η μόνη θωράκιση  μπορεί να δημιουργηθεί από τη συναντίληψη των Μανιατών για καλά συντονισμένους κοινούς σχεδιασμούς ανάπτυξης. Με αναφορά στην ενιαία Μάνη και τη σύμμετρη και αλληλοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη των περιοχών της. Η οικονομική άνθηση που θα προκύψει θα ενισχύσει το ρεύμα επανεγκατάστασης των Μανιατών στους τόπους τους και τη διαμόρφωση όρων ευημερίας σ` αυτούς.

Ασφαλώς την ευθύνη για πρωτοβουλίες αυτού του είδους έχουν οι αιρετοί της αυτοδιοίκησης, αλλά και οι επιφανείς και διακεκριμένοι συμπατριώτες μας. Εμείς υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσομε αταλάντευτα να στηρίζομε και να ενισχύομε πρωτοβουλίες αυτού του είδους.

AMEΣH ΔHMOKPATIA KAI TOΠIKA ΣYMBOYΛIA. AΠOΛOΓIΣMOΣ TOY ΠPΩTOY XPONOY ΛEITOYPΓIAΣ TOY ΘEΣMOY (Φεβρουάριος 2000)

Oπως είναι κατοικημένη η περιοχή μας η αποκέντρωση είναι αυτονόητη. Στα χωριά που κατοικούν οι άνθρωποι θα πρέπει να παίρνονται οι αποφάσεις για το μέλλον τους. Στα μέρη που συνευρίσκονται και συνδιαλέγονται: στις πλατείες, στα καφενεία, στις εκκλησίες…Έτσι γινόταν πάντοτε. Kαι όταν, στην περίοδο του Όθωνα, οι κυβερνήτες πίστεψαν ότι με το συγκεντρωτικό σύστημα θα ελέγξουν την κατάσταση, τα αποτελέσματα ήταν οικτρά και για τη βασιλεία, αλλά και για τον τόπο. Γι` αυτό φθάσαμε στη δημιουργία των Kοινοτήτων, ως διοικητικών κυττάρων, κατά τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα που έφυγε. Oι Kοινότητες τα 70 χρόνια που διατηρήθηκαν πρόσφεραν πολύ σημαντικό έργο, αντιμετωπίζοντας άμεσα τα στοιχειώδη προβλήματα των τοπικών κοινωνιών. Kυρίως με τη συμμετοχή των κατοίκων και την προσφορά εργασίας στα κοινωφελή έργα, που κρίνονταν από τις τοπικές κοινωνίες των χωριών, ως αναγκαία. H ύπαιθρος, κυρίως, άλλαξε όψη μ` αυτά τα,  λεγόμενα, μικρά κοινωφελή έργα: Άνοιξαν αμαξιτοί δρόμοι στα χνάρια των παλιών μουλαρόδρομων, υδρομαστεύτηκαν πηγές για να  μπει το τρεχούμενο νερό στα σπίτια των κατοίκων, στρώθηκαν και δεντροφυτεύτηκαν πλατείες για να συγκεντρώνονται οι κάτοικοι στις γιορτές, οικογενιακές, τοπικές και θρησκευτικές.

Ήλθε όμως η εποχή της παγκοσμιοποίησης. Oι τοπικές κοινωνίες θα έπρεπε να βρουν το λουρί που θα τις συνδέσει με την ευρύτερη ανάπτυξη. H εμπειρία τους θα έπρεπε να συσχετιστεί σε ένα νέο οργανισμό, που θα μπορούσε με το μέγεθος και τον προϋπολογισμό του  να κάνει από μόνος του παρεμβάσεις που θα στήριξαν τις επιλογές της περιοχής. Aυτή ήταν η φιλοσοφία του σχεδίου Kαποδίστρια, που έγινε νόμος, εξέλεξε τους αιρετούς του και πορεύεται εδώ και ένα χρόνο…

Kαι στο χρόνο αυτό έδωσε δείγματα γραφής που επιτρέπουν την εξαγωγή συμπερασμάτων. Θα προσπαθήσομε να είναι όσο το δυνατό αντικειμενικά. Mε κίνητρο τον επαναπροσδιορισμό στις τακτικές που ακολουθούνται. Για να στηριχθούν έτσι και μελλοντικά οι πατροπαράδοτοι αποκεντρωτικοί μανιάτικοι θεσμοί και να φέρουν τα ίδια θετικά αποτελέσματα, όπως και στο παρελθόν.

Στους περισσότερους μανιάτικους δήμους τα τοπικά συμβούλια, οι εκλεκτοί των τοπικών κοινωνιών στις πρώην Kοινότητες, βρίσκονται σε πλήρη αδράνεια. Συνεδρίασαν τυπικά μια- δυό φορές το χρόνο που έφυγε, έδωσαν ένα πρόχειρο σημείωμα στο Δήμαρχο και εκεί τελείωσε η αποστολή τους. Kαι από τις  προτάσεις που έκαναν έγιναν αποδεκτές μόνον όσες ταίριαζαν με τις επιλογές της κεντρικής εξουσίας. H δουλειά τους περιορίστηκε σε επίδοση κλητηρίων και στην εποπτεία για τη συμπλήρωση κάποιων χαρτιών για τις εξισωτικές αποζημιώσεις!!. Δουλειά δηλαδή κλητήρα για τους εκλεκτούς των τοπικών κοινωνιών. Kαι η διάθεση των αυξημένων πόρων του προϋπολογισμού των Δήμων  γίνεται από μικρές ηγετικές ομάδες, χωρίς δημοκρατικό σχεδιασμό και κυρίως χωρίς εσωτερικές κατανομές με καθαρά και σταθερά κριτήρια.

Aυτή η απονεύρωση των εκπροσώπων της άμεσης δημοκρατίας δε θέλομε να πιστέψομε ότι αποτελεί κεντρική επιλογή του νομοθέτη. H διάταξη για δυνητική εκχώρηση αρμοδιοτήτων πιστεύομε ότι μπήκε για να γίνει η όλη διαδικασία με περίσκεψη, αρμονικά και σταδιακά. Δυστυχώς όμως στις περισσότερες περιπτώσεις δεν άρχισε καν, αλλά και ούτε φαίνεται ότι θα αρχίσει.

H εξουσία, και η δυνατότητα για αποκλειστική νομή της, αποτελεί εκμαυλιστικό παράγοντα για εκείνους που την ασκούν. Aυτά όμως είναι φαινόμενα που διαρκούν λίγο. Έρχεται αμείλικτη η ανάγκη που όταν δεν ικανοποιείται ζητάει ευθύνες και εξηγήσεις, δημιουργεί ανατροπές και αποκαταστάσεις. Kαι η ανάγκη για ανάπτυξη, για απασχόληση και για εκμετάλλευση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Mάνης είναι επιτακτική στην πορεία της την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Aυτή την ανάπτυξη, μία τεχνική έχομε για να την προωθήσομε: Tο σχεδιασμό της από τους αποκεντρωμένους θεσμούς, τα τοπικά συμβούλια. Που είναι αναγκαίο να σχεδιάζουν, σε συνεργασία με τη διοίκηση των Δήμων, και να συμμετέχουν στην εκτέλεση εκείνων που σχεδιάστηκαν και αποτελούν επιλογές των εντολέων τους. Mε την απαραίτητη διοικητική στήριξη για συνέχιση της λειτουργίας των τοπικών κυττάρων της άμεσης δημοκρατίας, που κληρονόμησαν από τις Kοινότητες…

 

AIΔΩΣ KAI ΔIKH (Σεπτέμβριος 2000)

Αιδώς και δίκη διηγούνται οι αρχαιοελληνικοί μύθοι, ότι είναι τα στοιχεία της πολιτικής που παραχώρησε ο Δίας στους ανθρώπους. Ήταν απόλυτα αναγκαία για να διαμορφώσουν το πλαίσιο που μέσα σ` αυτό θα κινιόταν η πολιτική. Τα υπόλοιπα στοιχεία θα τα προσδιόριζαν οι άνθρωποι με τις επιλογές και τις προτεραιότητες που θα έβαζαν, στα πολιτεύματα που θα καθιέρωναν. Ο μύθος είναι πολύ διδακτικός, ιδιαίτερα αν συσχετιστεί με το μύθο του Προμηθέα, που έκλεψε από τους θεούς τα μυστικά για τις τέχνες και τάδωσε στους ανθρώπους, για να διαμορφώσουν τα επαγγέλματα και τις πρακτικές προσεγγίσεις του αγώνα για το βιοπορισμό τους. Φαίνεται με σαφήνεια από το συσχετισμό, ότι η πολιτική κατά την περίοδο των προγόνων μας κινιόταν σε υψηλές σφαίρες, με θεϊκή πρόνοια για το ελάχιστο των προϋποθέσεων υγιούς και ποιοτικής άσκησής της, ενώ τέτοιες προϋποθέσεις δεν υπήρχαν για τα επαγγέλματα. Φαίνεται επίσης ότι η ύπαρξη των δύο στοιχείων της πολιτικής που προαναφέραμε, ήταν “εκ των ών ουκ άνευ” για την ομαλή πολιτική ζωή και την εξέλιξη των κοινωνιών, με το θεϊκό στοιχείο να εποπτεύει την όλη διαδικασία, λόγω της παραχώρησης που είχε κάνει στους ανθρώπους. Γι` αυτό όλες οι παρεκτροπές της πολιτικής αποδίδονταν στην παρακοή των εντολών για την ύπαρξη “αιδούς” και “δίκης” στις ενέργειες των πολιτικών, με τη “νέμεση”, ως αναγκαίο  επακόλουθο.

Οι αρχαιοελληνικές λέξεις προσεγγίζονται με κάποια δυσχέρεια ή παρανοούνται στο νεοελληνικό λόγο. Γι` αυτό μεταφέρομε τις ερμηνείες τους από λεξικό:

“Αιδώς” ορίζεται το συναίσθημα και η στάση που χαρακτηρίζεται από συστολή, αυτοέλεγχο και σεβασμό στα κοινωνικώς παραδεδεγμένα και στους άλλους με τη συναίσθηση ότι ορισμένες πράξεις ή παραλείψεις του μπορεί να τον εκθέσουν κοινωνικά.

“ Δίκη” ορίζεται η ορθή κρίση που αποδίδεται σε θέματα ή υποθέσεις άλλων.

“ Νέμεση” ορίζεται η αντικειμενική (θεϊκή ή λαϊκή) αποκατάσταση στην τάξη, όταν διασαλεύεται (η φύση, η κοινωνία, ή οι θεσμοί) από την υπεροψία, την αλαζονεία και την έλλειψη “αιδούς” και “δίκης” από τους ανθρώπους.

……………………………………………..

Πέρασαν αιώνες από τότε. Στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία ανατρέχομε στα μηνύματα που άφησαν οι πρόγονοί μας, θαυμάζοντας τη σοφία και την ανωτερότητά τους. Είναι ζητούμενο όμως αν θέλομε πράγματι να ακουμπάμε στην ουσία τους, όταν δεν βολεύουν τις βραχυχρόνιες επιδιώξεις μας. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την πολιτική και πολλούς από τους πολιτικούς, κάθε βαθμίδας και επιπέδου. Τα σύγχρονα μέσα μαζικής επικοινωνίας μας δίνουν τη δυνατότητα μιας εύκολης προσέγγισης πράξεων και συμπεριφορών τους. Και η γρήγορη μετακίνηση με τα σύγχρονα μέσα μεταφορών δίνει τη δυνατότητα άμεσης επαφής με επιλογές και αποφάσεις των πολιτικών. Έχομε έτσι αψευδή δείγματα  για την αποστασιοποίηση της πολιτικής και πολλών από τους πολιτικούς από την “αιδώ” και τη “δίκη” στις πράξεις τους. Το πρόβλημα οξύνεται περισσότερο όσο πλησιάζομε από το γενικό στο ειδικό, από το ευρύ στο τοπικό. Γιατί σ` αυτό το επίπεδο φαίνεται ο υποκειμενισμός, η μικροπολιτική σκοπιμότητα, η κούφια έπαρση και οι αδυναμίες της προσωπικότητας. Αλλά και οι τυχόν υπάρχουσες διαπλοκές που συνδέουν τη διαχείριση των κοινών με την εκλογική συναλλαγή. Και γιατί ταυτόχρονα  οι πολίτες στο σύνολό τους, αλλά και πολλές φορές ατομικά, υφίστανται τις συνέπειες από την άσκηση πολιτικής χωρίς “αιδώ” και “δίκη”.

Ολ’ αυτά έχομε υποχρέωση να προβληματίσουν και μας τους Μανιάτες. ώστε να τα αντιμετωπίσομε στη φάση της γένεσής τους και να γλιτώσομε από τα αποτελέσματα της “Νέμεσης”, που λειτουργεί με ιδιαίτερη οξύτητα, λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών μας. Έχομε υποχρέωση και για έναν ακόμα λόγο: Η Μάνη βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης και η ανάγκη για σύνθεση ιδεών και πρακτικής είναι επιβεβλημένη. Τέτοιες συνθέσεις, όμως είναι αδύνατες χωρίς την ύπαρξη “αιδούς” και “δίκης”. Και όλοι μας ξέρομε τι σημαίνουν και πότε ισχύουν. Η αφέλεια και η σύγχυση δεν αποτελούν στοιχεία μανιάτικης αποδοχής.

KOINOTIΣMOΣ KAI OPΓANΩTIKH IKANOTHTA ΣTH MANH (Οκτώβριος 2000)

Η πορεία στο χρόνο των αποίκων στη Βόρεια Αμερική αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα συνδυασμού των δύο παραγόντων: του κοινοτισμού και της οργανωτικής ικανότητας τους. Είναι δύο ιδιότητες που η σύνθεσή τους δημιούργησε το λεγόμενο αμερικανικό θαύμα. Οι διωγμένοι απο την Ευρώπη για τις κοινωνικές και θρησκευτικές τους παρεκκλίσεις απο τις επικρατούσες κυρίαρχες ιδεολογίες, κατάφεραν μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα ( 2-3 αιώνες να διαμορφώσουν μιά υγιή και δυναμική κοινωνία, που στους ερχόμενους δύο αιώνες όχι μόνον ξεπέρασε σε οικονομική δύναμη τους λαούς προέλευσης, αλλά μετατράπηκε στη μοναδική υπερδύναμη σε όλα τα πεδία δραστηριότητας του ανθρώπου.

Στην περιοχή μας τη Μάνη η ανάλυση των ιστορικών δεδομένων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι δύο αυτοί παράγοντες υπάρχουν, ο πρώτος περισσότερο και ο δεύτερος λιγότερο, και συνδυάστηκαν τα χρόνια της εμπόλεμης ειρήνης  με τους Οθωμανούς, και δημιούργησαν τις συνθήκες της μεγαλύτερης ευημερίας που γνώρισε αυτός ο τόπος. Το κοινοτικό σύστημα ζωής με τους άγραφους, αλλά κοινά αποδεκτούς σε όλη την περιοχή της Μάνης νόμους εσωτερικής διαβίωσης των κοινοτήτων, αλλά και σχέσεων συνεργασίας με τις γειτονικές, πάντα σε κοινά αποδεκτούς κανόνες αποτελεί την προέκταση των πατριαρχικών οικογενειακών δομών, που χαρακτηρίζονται απο τη δημιουργία μικρών αυτοτελών οικισμών, που με το χρόνο μετατρέπονται σε κοινότητες με σταθερούς και καθολικής εφαρμογής νόμους. Η μορφή που έχει πάρει ο οικισμένος μανιάτικος χώρος με τους δεκάδες οικισμούς είναι η χαρακτηριστική επαλήθευση της επιχειρηματολογίας που αναπτύσσομε, ιδιαίτερα γιατί αποτελεί την οπτική έκφραση των στοιχείων της προφορικής παράδοσης που φθάνει μέχρι τις μέρες μας, που μιά ακραία της μορφή έφθανε μέχρι το απάνθρωπο έθιμο της βεντέτας.

Η οργανωτικότητα εξ` άλλου εφαρμοζόταν με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο: επικεφαλής στην κοινότητα τοποθετούσαν τον  ισχυρότερο, σε φυσικά χαρακτηριστικά και οικονομική επιφάνεια, της ισχυρότερης οικογένειας. Κάθε περιοχή της Μάνης (καπετανία) εκπροσωπείτο απο άτομο που είχε τα ίδια χαρακτηριστικά, ήταν δηλαδή ο ισχυρότερος της ισχυρότερης οικογένειας της καπετανίας. Το ίδιο ίσχυε και γιά τους ανεξάρτητους (μη ενταγμένους σε καπετανίες οικισμούς που χωροθετούνταν κυρίως στη Μέσα Μάνη). Και η  κοινή έκφραση προς τα έξω, ο μπέης, αποτελεί χαρακτηριστική έκφραση της εσωτερικής οικογενειακής ισχύος.

Τα χρόνια πέρασαν, η Ελλάδα απελευθερώθηκε και η Μάνη αναγκάστηκε, πολλές φορές βίαια και άκριτα να ακολουθήσει τη διοικητική μορφή που επιβλήθηκε και ίσως ταίριαζε σε άλλες, μόλις απελευθερωμένες, περιοχές της χώρας. Όμως τα χαρακτηριστικά του κοινοτισμού και της οργανωτικότητας έμειναν, ως σπέρματα, στην καθημερινή πράξη των Μανιατών. Και τα χωριά (ενταγμένα στους Δήμους μέχρι το 1912) και οι μικρές κοινότητες από κει και πέρα μπόρεσαν και αντιστάθηκαν στην πλήρη ερήμωση που οδηγείτο η περιοχή μας. Τώρα μετά τις συνενώσεις, αναγκαίες στην εποχή μας, εποχή των ανοικτών οικονομικών και κοινωνικών οριζόντων ο κοινοτισμός και η οργανωτικότητα είναι αναγκαίο να ανασυρθούν από τη χαλαρή λειτουργία τους και να καθορίσουν με την εντατική εφαρμογή τους τον τρόπο ζωής σε όλο το μανιάτικο χώρο. Αυτόν τον τρόπο ζωής τον ξέρομε, είναι ο δικός μας τρόπος που μεγαλούργησε στα χέρια των προγόνων μας. Αυτός και μόνον μπορεί να μας οδηγήσει σε αντίστοιχα αποτελέσματα και στην εποχή μας. Μπορεί να γίνει πάγιος τρόπος ζωής, όπως στη Βόρεια Αμερική, και να διαμορφώσει έτσι συνθήκες συνεχούς και μόνιμης ευημερίας.

MANH KAI ΔIAΠΛEKOMENA ΣYMΦEPONTA (Νοέμβριος 2000)

Για να έχομε καλή εξήγηση με τους αναγνώστες μας ας ορίσομε την έννοια. Διαπλοκή προκύπτει όταν συνδέονται, μέσω υπόγειων διαδρομών οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Με προέκταση στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (τηλεόραση, ραδιόφωνο, τύπος, διαδίκτυο), που χρησιμοποιούνται για να αποκρύπτονται τα συμφέροντα αυτά, συσκοτίζοντας μεθόδους και διαδρομές προώθησής τους.

Είναι το πιό επίκαιρο θέμα τα τελευταία χρόνια. Κατακλύζει τον Ευρωπαϊκό χώρο και ξεχειλίζοντας μπαίνει και στη χώρα μας. Εδώ όμως,  παίρνει μορφή πιό άγαρμπη, γιατί ανακατεύεται με την ανατολίτικη πλευρά της Ελληνικής κοινωνίας. Έτσι από τη μιά μεριά πολλά από τα στοιχεία του διαρρέουν ευκολότερα, ενώ από την άλλη ενισχύεται μέσα σε μιά γενικότερη ατμόσφαιρα ανοχών και ατομικίστικων αντιμετωπίσεων.

Στη Μάνη εμφανίζεται με δύο μορφές: Με τη μορφή της “εισαγόμενης” διαφθοράς, που επιχειρούν να μας εθίσουν, άτομα εκτός Μάνης που έχουν διοικητικές και οικονομικές δοσοληψίες με την περιοχή μας. Και με τη μορφή της διαμόρφωσης και αναπαραγωγικής τοπικής εμβέλειας διαπλεκομένων συμφερόντων. Θα πρέπει να σημειωθούν στο σημείο αυτό και οι διαφορές που υπάρχουν στα γενικά χαρακτηριστικά των διαπλεκομένων συμφερόντων στην περιοχή μας: 1) Ευτυχώς η Μάνη αποτελεί αραιοκατοικημένο τόπο και τα φαινόμενα αυτά “φαίνονται”. 2) η απόκρυψη, αλλά κυρίως η συσκότιση των κρυφών συναλλαγών αυτών εδώ γίνεται μέσω δικτύων κατάλληλων προσώπων, που μεταφέρουν τα μηνύματα στους μικρούς οικισμούς μας, 3) η διαπλοκή συμφερόντων εκτυλίσσεται γύρω από τους λίγους δημόσιου χαρακτήρα θεσμούς που διαθέτουμε κυρίως ενισχύοντας μωροφιλοδοξίες αυτοαναπαραγωγής.

Η εισαγόμενη διαπλοκή αφορά κυρίως στο σύστημα των εκτελούμενων δημόσιου χαρακτήρα έργων. Μακριά από τα κέντρα ελέγχου και εποπτείας (της όποιας έχει ακόμα απομείνει στο δύσμοιρο Ελληνικό κράτος), μέσω συστημάτων  διαδοχικών μεταβιβάσεων και πρακτορεύσεων διαμορφώνονται χάσματα ανάμεσα στην αρχική πρόβλεψη, που μετατρέπεται σε συμβατική υποχρέωση, και το αποτέλεσμα που προκύπτει με την εξάντληση της πίστωσης που έχει διατεθεί για το έργο. Η διαφορά, τα άνομα κέρδη, καλύπτονται, κυρίως, μέσω πολιτικών ανταλλαγμάτων, που ενισχύονται από τους μηχανισμούς συσκότισης και αποπροσανατολισμού, που στήνονται γιά το σκοπό αυτό.

Η εσωτερική διαπλοκή είναι μικρότερης εμβέλειας και έχει αντικείμενο αυτοδιαχειριζόμενες δημόσιου χαρακτήρα  οικονομικές πράξεις. Έχει διπλό χαρακτήρα.  Από τη μιά μεριά ανταπόδοση εκλογικών στηρίξεων, μέσω επιλογών που δεν υπόκεινται σε δημοσιοποίηση και συγκρίσεις προτάσεων. Από την άλλη, μέσω ανοχών των φαινομένων της εισαγόμενης διαπλοκής, με την προσδοκία πολιτικής στήριξης και των ιδίων, από εκείνους που στηρίζουν τους εκφραστές της.

Η πατρίδα μας όμως μας προφυλάσσει από αυτά τα φαινόμενα. Τα χαρακτηριστικά της, που περιγράψαμε πιό πάνω, είναι γνωστά και αποθαρρύνουν τους περισσότερους, που επηρεάζονται από τη μόδα και την ιδιοτέλεια και θάθελαν να ενταχθούν σ` αυτές τις διαπλοκές. Τους λίγους που από μωροφιλοδοξία κυρίως ανέχονται ή υποκύπτουν τους εντοπίζει και τους απορρίπτει.

Η Μάνη έχει  ανάγκη από έργα δημόσιου χαρακτήρα, που θα εκτελούνται με τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Τέτοια δεν μπορούν να γίνουν, εφόσον ανέχεται και στηρίζει διαπλεκόμενα συμφέροντα. Γιατί τότε λίγοι θα καρπώνονται τα οικονομικά οφέλη της περιοχής. Ας το συνειδητοποιήσουν σύντομα οι ερωτοτροπούντες με διαπλοκές και διαπλεκόμενα. Οι Μανιάτες γρηγορούν.

 

OPΓANΩTIKOTHTA KAI ATYXHMATA (Δεκέμβριος 2000)

Κάθε ανθρώπινη κοινωνία διαπαιδαγωγείται από το θεσμικό πλαίσιο που διαμορφώνει. Η αφετηρία, όμως, γιά τη συγκρότηση αυτού του πλαισίου είναι άυλα στοιχεία (ιδέες, στάσεις και συμπεριφορές, πρότυπα), που συγκεντρώνονται σε προηγούμενα χρονικά στάδια. Η άντληση αυτή των υλικών θα χαράξει το δρόμο, την προοπτική και τη διαδρομή της κάθε κοινωνίας στο χρόνο.

Στην Ελλάδα έχομε μεγάλη συχνότητα ατυχημάτων, τροχαίων, σιδηροδρομικών, θαλάσσιων και αεροπορικών. Αλλά και εργατικών και «αστυνομικών». Η βασική αιτία ανάγεται στον τρόπο που λειτούργησε στον τόπο μας η διαδικασία που αναφέρθηκε πιό πάνω: Η κοινωνική μας συνείδηση και η υπευθυνότητα, λειτουργεί αρκετά χαλαρότερα σχετικά με εκείνη που επικρατεί στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σ` ένα ατύχημα, και το τελευταίο ναυτικό ατύχημα ήταν ιδιαίτερα οδυνηρό, αναζητούμε συνήθως το φταίχτη ή τους φταίχτες στα πρόσωπα που έπρεπε να παίξουν κάποιους ρόλους με συγκεκριμένο τρόπο και δεν τους έπαιξαν με επιτυχία. Αυτό είναι η εύκολη και η στιγμιαία εκτόνωση. Αν κάνομε ένα μικρό συλλογισμό θα διαπιστώσομε την ισχύ αυτής της διαπίστωσης. Και ο συλλογισμός είναι απλός: κάτω από τις ίδιες συνθήκες οι περισσότεροι από εμάς θα έκαναν τα ίδια για τα οποία κατηγορούνται οι υπεύθυνοι του ατυχήματος. Δηλαδή όλοι μας θα θέλαμε να περάσομε ευχάριστα στο ταξίδι αν είμαστε μέλη του πληρώματος. Και όλοι θα θέλαμε να έχομε μεγιστοποίηση των κερδών άν είχαμε συστήσει εταιρεία.

Για να μη γίνονται τέτοιες επιλογές και κατατάξεις προτεραιοτήτων από τους ανθρώπους που αποτελούν μιά κοινωνία, είναι απαραίτητο η τελευταία να έχει διαμορφώσει θεσμικές θωρακίσεις. Δηλαδή να έχει διαμορφώσει θεσμούς, αλλά κυρίως διαδρομές υλοποίησής τους, που να επιβραβεύουν ηθικά και υλικά την κοινωνική δράση. Γιατί μόνον τότε η τελευταία μπορεί να διαμορφώσει κοινωνική συνείδηση. Και γιατί μόνο στη περίπτωση που αυτή έχει παγιωθεί οι ρόλοι των ατόμων σε οργανωσιακά σχήματα με πολυάνθρωπη συμμετοχή θα κατατείνουν στην επιτυχή διεξαγωγή της όλης προσπάθειας. Και δεν θα παραβλάπτεται η ασφάλεια των ενταγμένων υπό την εξουσία των ατόμων που συμμετέχουν στο οργανωσιακό αυτό σχήμα, δηλαδή των επιβατών στην περίπτωσή μας. Μόνον τότε θα μπορέσομε να ξεφύγομε από την κουλτούρα μας, που περιέχει πολύ ωχαδελφισμό, ανοχή στις παρανομίες, ραθυμία και ατομική ωφελιμότητα. Και μόνον τότε οι μηχανές θα υφίστανται χειρισμό από υπεύθυνα άτομα και δεν θα αποτελούν το “άλλοθι” για τις παραλείψεις των ανθρώπων, επειδή δεν διαθέτουν ομιλία.

Παρενέργεια του θεσμικού αυτού ελλείμματος  της Ελληνικής κοινωνίας αποτελεί και μιά συνομωσία σιωπής, που επικρατεί μετά από ένα ατύχημα, από τα μέλη μιάς ομάδας για τους κακοπαιγμένους ρόλους μελών της ίδιας ομάδας. Η «αλληλεγγύη» σε ένα άτομο δεν είναι αυθεντική όταν οδηγεί σε ζημιές της ευρύτερης κοινωνίας. Και ακόμα μιά καταδίκη δεν αποτελεί κοινωνικά τίποτ` άλλο παρα μιά υπόσχεση για διορθώσεις στο θεσμικό πεδίο. Και παραδειγματισμό γιά τα άτομα που κινούνται με λησμοσύνη γιά τους ρόλους και τις υποχρεώσεις τους στα οργανωσιακά σχήματα που συμμετέχουν.

Στην πατρίδα μας τη Μάνη, έχομε δυό ειδικές προσεγγίσεις στο θέμα: Μία κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη, που εκπηγάζει από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.Τότε ο άλλος, προς τον οποίον κατευθυνόταν η βίαιη πράξη, ήταν ο τύραννος και δυνάστης και ο δράστης ήταν συνήθως ο συμμαχητής. Τώρα, όμως, στη δημοκρατικά οργανωμένη πολιτεία, ο άλλος είναι η κοινωνία, που λειτουργεί μέσω των θεσμών, με τα εκλεγμένα όργανά της. Γι` αυτή δεν είναι «αλληλεγγύη» η συμπαράσταση σ` αυτόν που δρα εναντίον των δημοκρατικών θεσμών.

Αλλά και ένα πλεονέκτημα. Η αραιότητα κατοίκησης στο χώρο μας επιτρέπει στην όραση να αναπτυχθεί και να διαβλέπει παραλείψεις, ανοχές και κοινά αποφασισμένες συμπαιγνίες με ατομικά οφέλη σε οργανωμένα θεσμικά συστήματα, που συμμετέχουν πολλά άτομα.

Θα πρέπει να ξεπεράσομε το συντομότερο το πρώτο, δηλαδή την «αλληλεγγύη» στους κοινωνικά αδικοπραγούντες, αλλά να διατηρήσομε το δεύτερο δηλαδή την κριτική προσέγγιση των διαδραματιζόμενων στα οργανωσιακά σχήματα της περιοχής μας και την άμεση και δραστική παρέμβασή μας με το πρώτο λασκάρισμα στους ρόλους που παίζονται.

ΝΤΕΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΕΑΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, Κοινωνικά

Ο Γιάννης ο γαμπρός του, το αγνό παιδί που ωρίμασε βιώνοντας στην πράξη την έννοια της κοινωνικότητας κοντά μου κατά τη δεκαετία του 1990, μου ανάγγειλε την απώλεια… Απώλεια στη μάχη για τη ζωή, που ό Ντένης έδινε μέρα τη μέρα τα τελευταία πέντε χρόνια. Το αποτέλεσμα αυτής της μάχης, δεδομένο για όλους μας, αλλά η μαχητικότητα μέχρι τέλους σπάνια ιδιότητα για λίγους και εκλεκτούς, όπως ο Ντένης.

Λίγα ήξερα για το Ντένη πριν τις εκλογές του 1998. Τότε μου τηλεφώνησε ότι ήθελε να ενταχθεί στην ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Τον δεχθήκαμε με ευχαρίστηση. Μάθαμε λίγο – λίγο και για τη ζωή του, την οικογένεια που καταγόταν, την εκτέλεση του πατέρα του από τους Γερμανούς στα χρόνια της Κατοχής, τη μετανάστευσή του στην Αμερική και τις σπουδές του, την οικογένεια που δημιούργησε με την αξιαγάπητη σύζυγό του Eυγενία, τις πολλαπλές πνευματικές του ανησυχίες, εκδηλωμένες στους τομείς της μουσικής και των γραμμάτων σε συνδυασμό με τις πρακτικές μορφές έκφρασής τους. Στη συνέχεια τον παρακολουθήσαμε να τα συνθέτει όλα αυτά μέσα από τη στήλη που κρατούσε σ` αυτή την εφημερίδα, τη ΜΑΝΙΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. ΜΗΝΑΙΑ την είχε βαφτίσει, και την κάλυπτε ανελλιπώς από το 1999 που πρωτοκυκλοφόρησε η εφημερίδα και μέχρι την προ πενταετίας έκτακτη επιδείνωση της υγείας του.

Ο Ντένης ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Λίγοι σαν αυτόν κυκλοφορούν αυτή την εποχή στον τόπο μας. Δε θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω με μια ιδιότητα. Εκείνος ο επιθετικός προσδιορισμός που θα του ταίριαζε είναι «πολύτροπος», έννοια παρμένη από το προοίμιο της Οδύσσειας. Πολύτροπος, στη συγκεκριμένη περίπτωση, με την έννοια του ανθρώπου που έχει πολύμορφα και ετεροειδή σε ένα βαθμό υπόβαθρα, γνωστικά και εμπειρικά, από τα οποία μπορεί να βγάζει στην επιφάνεια τις δικές του πρωτότυπες προτάσεις. (Αυτή η ιδιότητα διαφαίνεται και από το κείμενό του που δημοσιεύεται στη διπλανή στήλη: τα πρώτα ΜΗΝΑΙΑ στο φύλλο αριθ. 1 – Απριλίου 1999 της ΜΑΝΙΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ)

Η τελευταία συγγραφική του δραστηριότητα ήταν ιδιαίτερα συναισθηματική. Στο ένα βιβλίο του σκιαγράφησε, με ανάγλυφο τρόπο, τη δραματική οικογενειακή κατάσταση που δημιουργήθηκε κατά την περίοδο της φυλάκισης και τελικά της εκτέλεσης του πατέρα του, το 1944. Εκτός από την εκπλήρωση του οικογενειακού του καθήκοντος, κυρίως για τις γενιές των απογόνων του που θα ακολουθήσουν, μας άφησε και ένα ιστορικό ντοκουμέντο που αφορά πρόσωπα και καταστάσεις σ` εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Στο άλλο το τελευταίο απέδωσε, με το δικό του τρόπο, μνήμες για καταστάσεις που βίωνε στην Καρδαμύλη, γιός δικαστικού υπαλλήλου της Καλαμάτας αυτός, κατά τις παραμονές του στην προγονική εστία σε ταξίδια και διακοπές, μέχρι την τελευταία χρονική περίοδο της μονιμότερης διαμονής του εκεί. Άλλος ο τρόπος γραφής στο ένα βιβλίο, άλλος ο τρόπος στο άλλο. Δείγματα της ιδιότητας ενός πολύτροπου μυαλού.

Είμαι βέβαιος ότι, χωρίς να παραιτείται από έστω και ένα λεπτό ζωής, έφυγε χορτάτος από ζωή. Έτσι χορτάτο από ζωή και χαμογελαστό θα τον θυμόμαστε…

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

Ντένης (Διονύσης) Δημητρέας

Έφυγε από τη ζωή στις 11 Οκτωβρίου 2017 ο Ντένης. Σε νεαρή ηλικία έφυγε για τις Η.Π.Α. όπου σπούδασε επικοινωνιολόγος. Κατά την παραμονή του στις Η.Π.Α. δημιούργησε το «DENNIS DEN» στο Σικάγο, στέκι πολιτισμού και συνάθροισης διαφορετικών εθνοτήτων καθιστώντας γνωστή την ελληνική κουλτούρα και την ελληνική μουσική σε άλλους διαφορετικούς κόσμους. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα μετέφερε το «DENNIS DEN» στην Καλαμάτα, γνωρίζοντας και εκεί για πολλά χρόνια μεγάλη επιτυχία.

Τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας μας «Μανιάτικη Αλληλεγγύη» και άλλων εντύπων, από την έκδοσή της με ειδική στήλη, δίνοντας τη μάχη της ενημέρωσης χρονογραφώντας επίκαιρα θέματα, πάντα σε συνάρτηση με το μανιάτικο στοιχείο. Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων για το συγγραφικό του έργο.Πρωτοπόρος στις ιδέες του με την μαχητική του πένα διατύπωνε τις σκέψεις του με θάρρος και με τεκμηριωμένα επιχειρήματα. Ο Ντένης υπηρέτησε τον πολιτισμό, την τέχνη του λόγου στις διάφορες μορφές του, διατηρώντας μια ζώσα σχέση με την καθημερινότητα, τον σύγχρονο άνθρωπο, τους καημούς και τους πόθους του.

Θα τον θυμόμαστε πάντα,διατηρώντας τις καλύτερες αναμνήσεις.

Αντώνης Ρουμανέας

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΒΑΚΟΣ

Κοινωνικά, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Η 20ετής στενή φιλία μου με τον αείμνηστο Χαράλαμπο Κρυπωτό, λαμπρό εκπαιδευτικό από τα Πάκια, έφερνε πολύ συχνά τα βήματά μου στους Μολάους, την ξεχωριστή αυτή κωμόπολη της Λακωνίας. Η ιδιότητά μου, του Σχολικού Συμβούλου του κλάδου Φυσικών για τους Νομούς Μεσσηνίας και Λακωνίας, με επιβοηθούσε επίσης στη δημιουργία συχνής επαφής με το διοικητικό κέντρο της Επαρχίας Επιδαύρου Λιμηρά. Έτσι, από την περίοδο  αυτής της πολύχρονης πορείας, γνώρισα και εκτίμησα το Γιάννη Μοσχοβάκο, το ήθος και την αγάπη του για τους Μολάους, που μια της έκφανση είναι και οι σχετικές μ` αυτούς συγγραφές του.

Καταγόταν από πατέρα γεννημένο τη Γέρμα, το μικρό οικισμό κοντά στο Οίτυλο,  και εγκατεστημένο σε ώριμη ηλικία στους Μολάους, όπου σταδιοδρόμησε επαγγελματικά και δημιούργησε οικογένεια με έντονη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή της κωμόπολης. Την πορεία αυτή ακολούθησε και ο γιός του ο Γιάννης, που εκτιμήθηκε από τους Μολαϊτες με την εκλογή του στη θέση του δημάρχου της κωμόπολης.

Με την απώλεια του κοινού μας φίλου, του Χαράλαμπου Κρυπωτού και τη συνταξιοδότησή μου στη συνέχεια, αραίωσαν οι άμεσες επικοινωνίες μας. Περιορίστηκαν σε τηλεφωνικές, που προκαλούνταν με αφετηρία αξιόλογα πολιτιστικά γεγονότα και πάντα με την υπόσχεσή του για προσκύνημα στις προγονικές του, μανιάτικες, περιοχές. Δυστυχώς δεν προλάβαμε, η από κοινού περιήγηση μετατίθεται σε νοερή μορφή, εμπλουτισμένη, όμως, με το ισχυρό κοινωνικό και πολιτιστικό αποτύπωμά του.

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΑΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, Κοινωνικά, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Ένας άνθρωπος, ένας αιώνας… Τόσο κόντεψε να φθάσει ο Σωτήρης. Και μάλιστα όρθιος και σε κυκλοφορία μέχρι τον τελευταίο μήνα. Φαίνεται, όμως, ότι τελευταία είχε χάσει την  υπεραισιοδοξία που τον διέκρινε σε όλη του τη ζωή.

Τον γνώρισα σχετικά καθυστερημένα, όταν το 1975 διορίστηκα καθηγητής στο Γυμνάσιο Καρδαμύλης. Είχε το βενζινάδικο και η γνωριμία μαζί του γινόταν αυτόματα, δημιουργόταν από το χαμόγελο και την καλή κουβέντα. Η ουσιαστική γνωριμία μας , όμως,διαμορφώθηκε τα αμέσως επόμενα χρόνια, όταν τα τρία κορίτσια του ήλθε η ώρα να φοιτήσουν στο Σχολείο. Στη διευρυμένη προσπάθεια να ιδρύσομε Λύκειο στην Καρδαμύλη, που η έντονη φάση της ήταν το 1981 -2,ο Σωτήρης  ήταν από τους πρωτοπόρους. Στην κατανομή ρόλων, που αποφασιζόταν από κοινού από τη διευρυμένη ομάδα εκπαιδευτικών και γονιών που είχε το συντονισμό, ορίστηκε πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής. Δίδυμο με το μακαρίτη Πέτρο  Σωτ. Σπυρέα άπλωναν υπερκομματικά την προσπάθεια που αγκάλιαζε τις ανάγκες όλης της Δυτικής Μάνης. Ιδιαίτερα για το Σωτήρη που ήταν από τους ένθερμους θιασώτες της Καρδαμύλης, η επιδιωκόμενη ίδρυση Λυκείου, εκτός από την εξυπηρέτηση των μαθητών και των οικογενειών που αναγκάζονταν μέχρι τότε είτε να σταματούν τα παιδιά τους από σπουδές μετά την αποφοίτησή τους από το Γυμνάσιο είτε να τα στέλνουν σε Λύκειο της Καλαμάτας, σήμαινε και αναβάθμιση της Καρδαμύλης ως διοικητικού κέντρου της Δυτικής Μάνης. Και αυτό ενίσχυε ακόμα περισσότερο τη συμβολή του.

Ιδρύθηκε το Λύκειο και λειτούργησε από το 1982, μετά από λίγα χρόνια μετακινήθηκα από την Καρδαμύλη για να ασκήσω αλλού εκπαιδευτικά καθήκοντα, αλλά οι συναντήσεις μου με το Σωτήρη ήταν πάντα εγκάρδιες και διαχυτικές. Με πλατειά χαμόγελα και αναφορές στην κοινή προσπάθεια που, παρά τις δυσκολίες, καταφέραμε να ευδοκιμήσει. Οι συναντήσεις πύκνωσαν όταν επέστρεψα και πάλι, για δύο χρόνια, στην Καρδαμύλη και τα σχολεία της. Με καλή παρέα και  λίγο κρασί οι αναμνήσεις εμπλουτίζονταν με λεπτομέρειες αλλά και με αθώα πειράγματα από εκείνους από τα μέλη της παρέας που είχαν τέτοιο χάρισμα. Έτσι συνεχίστηκαν οι σχέσεις μας και κατά  την επόμενη περίοδο, όταν έφυγα πάλι για άλλα εκπαιδευτικά καθήκοντα. Με την επιστροφή όμως στη γενέθλια γη, μετά τη συνταξιοδότησή μου, επαναλάβαμε, αν και κάπως αραιότερα, τις βραδινές παρέες στα μαγαζάκια της περιοχής ,με τους παλιούς συμμέτοχους στις τοπικέςεκπαιδευτικές δράσεις …

Το φθινόπωρο που μας πέρασε συναντηθήκαμε σε καφενείο στην Καρδαμύλη και τον είδα αλλαγμένο. Είχε, αυτός ο πάντα νηφάλιος, έναν έντονο εκνευρισμό. Του το παρατήρησα και μου απάντησε ότι είχε ταλαιπωρηθεί στην Αθήνα όπου πήγε για μία ιατρική μικροεπέμβαση. Τον ενθάρρυνα, αλλά διέκρινα ότι ο εκνευρισμός του δεν έφυγε. Τον αποχαιρέτησα με συναισθηματισμό και υπόσχεση για συνάντηση σύντομα… Δυστυχώς η συνάντηση ήταν η αποχαιρετιστήρια…

Οι άνθρωποι φεύγουν, τα έργα τους μένουν. Αλλά μένουν και οι στάσεις ζωής τους και όσων, όπως ο Σωτήρης, διακρίνονταν με ποιοτικά στοιχεία, μένουν ως φωτεινές εικόνες για εκείνους που τους γνώριζαν. Έτσι οι αποχαιρετισμοί δεν είναι στιγμιαίοι, διαρκούν…

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΑΡ. ΡΟΥΜΠΕΑΣ

Εφημερίδα, Κοινωνικά, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Με τον Τάκη ξεκινήσαμε τη γνωριμία μας στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Καλαμάτας, ως συμμαθητές της 1ης Γυμνασίου, που κατέληξε σε φιλία και συνεχίσαμε μαζί μέχρι την αποφοίτησή μας. Μετά χώρισαν οι δρόμοι μας για λίγο, αφού διαλέξαμε χωριστούς κλάδους σπουδών. Ύστερα ήρθαν οι στρατιωτικές υποχρεώσεις, αλλά στη συνέχεια ξανασυναντηθήκαμε αφού επιλέξαμε ως τόπο εγκατάστασής μας την πόλη της Καλαμάτας.

Ο Τάκης ελεύθερος επαγγελματίας, οδοντίατρος, εγώ στη Δημόσια Διοίκηση. Αν και επαγγελματικά ήταν διαφορετικά τα ενδιαφέροντά μας, ο τόπος της κοινής καταγωγής μας (είλκε την καταγωγή του από τον Πύργο Λεύκτρου), η Μάνη ήταν ο συνδεκτικός κρίκος μας. Συνδρομητής της εφημερίδας «Μανιάτικη Αλληλεγγύη», από το πρώτο της φύλλο περίμενε εναγωνίως κάθε νέο φύλλο της για να διαβάσει και να σχολιάσει τα θέματά μας.

Ήταν σύντομη η ζωή του Τάκη, αρκετή όμως για να δείξει τα προτερήματα και τις αρετές του. Ήταν τίμιος, ειλικρινής, πρόθυμος στο καθήκον και στο λειτούργημα που ασκούσε με ζήλο και προθυμία, ώστε να χαίρει καθολικής εκτίμησης για την επιστημονική του επάρκεια, την ανθρωπιά του, την απέραντη καλοσύνη των αισθημάτων του, πράγμα που τον καθιστούσε αξιαγάπητο. Έδινε πρωταρχική σημασία στις σχέσεις του, στον ηθικό παράγοντα τον απαλλαγμένο από κάθε ιδιοτέλεια.

Ο νους και η καρδιά του ήταν πάντα γεμάτα αγάπη, καλλιεργώντας στο περιβάλλον του μια γνήσια, απονήρευτη και ανυπόκριτη κοινωνικότητα.

Ο θάνατός του άφησε ένα μεγάλο κενό, γιατί από την ανεξάντλητη πηγή της ζωής του όλοι αντλούσαν. Γνώσεις οι συνάδελφοί του, εξυπηρέτηση οι συναλλασσόμενοι μαζί του, αγάπη και κατανόηση οι φίλοι του, προσήλωση στους δεσμούς αίματος με τους οποίους ήταν ενωμένος, οι συγγενείς του. Πέραν όμως από αυτές τις στενές προσωπικές σχέσεις και τους υλικούς και ηθικούς δεσμούς υπήρχε η απρόσωπη και ανώνυμη κοινωνία των ανθρώπων, η οποία έπαιρνε με το παράδειγμα της ζωής του το μάννα για ένα κόσμο πιο δίκαιο και καλύτερο.

Λένε ότι ο χρόνος που όλα τα δαμάζει και τα ηρεμεί, έχει τη δύναμη να σβήνει σιγά σιγά από την ψυχή μας και τον πιο μεγάλο πόνο. Μακάρι να είναι έτσι. Όλοι έχουν ανάγκη παρηγοριάς, ιδιαίτερα η οικογένειά του, η σύζυγός του Αγγελική, τα παιδιά του, τα αδέλφια του, τα ανήψια του, οι φίλοι του.

Εμείς δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ, γιατί θα προβάλλει ζωντανός, αθώος και ωραίος μέσα στους κρυφούς μας λυγμούς. Θα ζει ανάμεσά μας και η μνήμη του θα είναι αιώνια.

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του «εν χώρα ζώντων».

Αντώνης Ρουμανέας

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΝ. ΣΑΡΑΝΤΕΑΣ

εφημερίδα, Κοινωνικά, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Με τον Ανδρέα είμαστε συμμαθητές στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού μας, κατά τη δεκαετία του 1950 με δασκάλα μας τη Βιβή Πανώτη. Πρωτότοκος από τα πέντε παιδιά του βιοπαλαιστή Παναγιώτη Σαραντέα ή Κοπανίτσα, πήγε στη συνέχεια στο Γυμνάσιο στην Καρδαμύλη και συνέχισε στο Εσπερινό στην Καλαμάτα, βιοπαλεύοντας και αυτός για να το τελειώσει.

Η μετανάστευσή του στη Γερμανία αποτέλεσε το κυριότερο σταθμό της ζωής του. Όχι μόνο γιατί έμαθε πολλά και το σφιχτό γερμανικό τρόπο στα επαγγέλματα που εξάσκησε εκεί, αλλά κυρίως γιατί εκεί γνώρισε τη σύντροφο της ζωής του, τη Γερμανίδα Τερέζα, που στάθηκε δίπλα του, με αφοσίωση και δημιουργικότητα, σε όλες τις φάσεις της ζωής του που ακολούθησαν.

Χάρη σε πετυχημένες πρωτοβουλίες του πατέρα του εξασφάλισε την οικονομική αγορά ενός οικοπέδου σε εξαιρετική θέση, πάνω από τον όρμο της Καλόγριας, και εκεί επένδυσε, μετατρέποντας σε κατοικία, ταβέρνα τα πρώτα χρόνια και σε ενοικιαζόμενα δωμάτια,  τους κόπους του από τα χρόνια της ξενιτιάς. Παράλληλα έκανε αξιόπιστες εργασίες ελαιοχρωματισμών και εξαίρετες ταπετσαρίες, όταν δεν ασχολείτο με τη μικρή ελαιοκομική εκμετάλλευσή του που συνεχώς βελτίωνε και αξιοποιούσε.

Η κοινωνικότητά του τον οδήγησε να συμμετέχει σ` όλες τις κοινές δράσεις στην περιοχή μας. Ιδρυτικό μέλος και του Ελαιουργικού Συνεταιρισμού του χωριού μας, συμμετείχε στο πρώτο του διοικητικό συμβούλιο και στις πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν,  κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970, και κατέληξαν στην κατασκευή ιδιόκτητου ελαιουργείου. Συμμετείχε επίσης στις διεργασίες για την ίδρυση και λειτουργία Λυκείου στην Καρδαμύλη κατά την επόμενη δεκαετία. Το ίδιο και στην ίδρυση Πολιτιστικού Συλλόγου στη Στούπα εκείνη την περίοδο. Μέλος της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής της, συμμετείχε σε όλες τις πρωτοβουλίες της στον τομέα της αυτοδιοίκησης, της ενημέρωσης και του πολιτισμού.

Έδινε το παρόν στις ετήσιες συναντήσεις των συμμαθητών στο δημοτικό σχολείο που, με πρωτοβουλία του Παναγιώτη Κυριάκου Γεωργέα, άρχισαν από τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Επιτήδειος σε ακίνδυνα πειράγματα έδινε κάθε καλοκαίρι το δικό του χρώμα στην ομήγυρη των 10-15 παλιών συμμαθητών. Τότε ήταν που και εγώ διηγιόμουν γιατί τον θεωρούσα ευεργέτη μου: Στα μαθητικά μας χρόνια, ανέβαινε τα απογεύματα σε ένα ταρατσάκι του σπιτιού του και διάβαζε φωναχτά με τη σκληρότονη φωνή τα δευτερεύοντα μαθήματα της επόμενης μέρας. Μαζί μ` αυτόν τα μάθαινα και εγώ από το σπίτι μου χωρίς να ανοίγω το δικό μου βιβλίο! Τα τελευταία χρόνια με αρρώστιες να τον περιτριγυρίζουν απουσίαζε από τις συνάξεις μας. Όμως έστελνε χαιρετισμούς και κεράσματα με τον αδελφό του το Σταύρο, που επίσης συμμετείχε στην ομάδα μας.

Έτσι έφθασε γι` αυτόν η ώρα του μοιραίου και αναπότρεπτου τέλους. Την ημέρα της γιορτής του η Τερέζα με ενημέρωσε για τη νοσηλεία του στην Αθήνα. Ελπίζαμε ότι θα επικοινωνούσαμε με την επιστροφή του, αλλά ματαίως. Παρηγοριά του ότι είδε τα τρία του παιδιά μεγαλωμένα να ακολουθούν το δικό τους δρόμο, σε συνθήκες πολύ καλύτερες από εκείνες που ζήσαμε εμείς στην ηλικία τους. Και την πιστή του Τερέζα να παραμένει γι` αυτά με διπλή στοργή: της μάνας και του πατέρα.

Όσοι από την ομάδα των συμμαθητών συνεχίζομε θα τον θυμόμαστε και θα τον μνημονεύομε στην καθιερωμένη καλοκαιρινή μας σύναξη.

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΙΕΡΕΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΤ. ΠΡΕΚΑ

Εφημερίδα, Κοινωνικά, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από εκείνο το πρωινό της 4ης Ιανουαρίου του 2016 που επέστρεψες στο φως του Κυρίου μας γιατί και την ώρα του θανάτου σου έλαμπες σαν τον ήλιο παραδίδοντας το πνεύμα σου στους αγγέλους. Μοιραστήκαμε μαζί το πέρασμα της ζωής για εβδομήντα χρόνια και δεν έλειψαν ούτε για μια στιγμή η αγάπη και η αφοσίωση μερικές από τις σπάνιες αρετές σου. Ήσουν υπόδειγμα πατέρα και συζύγου, πρότυπο αξιωματικού του Λιμενικού Σώματος και θα ήθελα να υπενθυμίσω στους παλαιούς και να θυμίσω στους νεώτερους ότι στην Σαντορίνη χάριν της δικής σου πρωτοβουλίας οι φτωχοί και αγράμματοι άνθρωποι του λιμένος απέκτησαν ιατρική περίθαλψη και σύνταξη και ότι στη Μύκονο ως Πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου φωταγώγησες το τότε λιμάνι και κατασκεύασες νέα προβλήτα. Στα 68 σου χρόνια έγινες ιερέας γιατί ήθελες να υπηρετήσεις και να ακολουθήσεις αυτόν που σε δίδαξε να αγαπάς και να προσφέρεις ανιδιοτελώς στους άλλους τον έναν και μοναδικό Κύριό μας. Αγάπησες τους ενορίτες σου, τους συνεφημερίους σου, τους ιεροψάλτες, το προσωπικό της Εκκλησίας και εκείνοι σου ανταπέδιδαν την αγάπη τους, την εκτίμηση και τον σεβασμό τους. Διακρίθηκες για το ορθόδοξο ήθος σου, τον ένθεο ζήλο, την απλότητα, την ταπείνωση, την εργατικότητα, την πίστη, την ευσέβειά σου και την μεγάλη σου αγάπη προς την εκκλησία μας αφήνοντας παρακαταθήκη στην Στούπα εκτός άλλων την μεγαλοπρεπή κατασκευή του Ι. Ναού Αγίας Τριάδος. Η προσφορά σου και η όλη καλή παρουσία σου στην Εκκλησία αναγνωρίσθηκε και επικυρώθηκε από τον Μητροπολίτη μας κ. Χρυσόστομο όταν, σε τίμησε με το ανώτατο για ιερείς, οφίκιο του πρωτοπρεσβύτερου. Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου την πνευματική σου οικογένεια, τον Μητροπολίτη μας κ. Χρυσόστομο, τον Πρωτοσύγκελο κ. Συμεών και όλους τους Ιερείς που ήταν πάντα στο πλευρό σου. Ευχαριστώ πολύ όλους τους εκκλησιαστικούς επιτρόπους για την συνεισφορά τους στο έργο σου καθώς και τους τοπικούς φορείς. Ευχαριστώ πολύ συμπατριώτες νησιώτες Αμοργιανούς για την αγάπη τους.

Η ακούραστη συνοδοιπόρος σου πρεσβυτέρα Μαρία Πρέκα. Αιωνία σου η μνήμη.

POLITICS FOR THE COMMON GOOD VERSUS POLITICAL OPPORTUNISM

MAIN ARTICLES IN ENGLISH, εφημερίδα, Εφημερίδα

 

   It seems as if a new epoch may be starting. The balance and harmony between different social trends is in the process of being lost. Positive relations between states are being threatened because of the different mentality of the citizens of individual states. What is worse, these new trends also permeate small municipalities. Upon deeper reflection, we cannot but wonder if the above global tendency is in effect an individual trait that is becoming public at this point in time. Since it is difficult to give a definite answer to this question, we can hypothesise that the individual way of thinking and acting affects the public mentalities and actions that we have been observing. 

   Political opportunism, i.e. exercising power  with the main goal of getting the politicians who are already in power reelected, seems to be the dominant trend in contemporary politics. This trend is even more dominant in countries where political culture is unsophisticated and social institutions are weak. In countries where democracy is well established and universal suffrage is a long-established principle, political opportunism takes different shapes, corresponding to the mentality of different societal groups. In the USA for example, the last election was won by promoting a political agenda aiming at protecting American local production from international trade! In Western Europe there are parties that hope to seize power by promoting a political agenda aiming at restricting the movement of foreigners! In our country, because of the politics that were exercised during the last two centuries of the modern Greek state, there is homogenisation, so political opportunism has shaped itself in different forms.

   In Greece, the mentality that the governing party needs to remain in power at all costs has almost been “legitimised” and therefore has become more important than the party’s obligation to promote the long-term interests of the country. Since this goal cannot be put forth in a blatant manner, many devious ways have been invented in order to conceal it; one such way is to promote various false causes, appearing as beneficial to the national interests. To this end, measures of economic usefulness to many societal groups are being passed, without however revealing which other societal groups have been hit with additional taxation, in order to fund the above false causes. Corrupt politicians expect that funding false causes will bring them multiple benefits, including reelection.  It seems that Greece is unique in having invented and exercising this kind of political opportunism.

   This political opportunism ressembles wading through a swamp: all it does is stirring muddy waters. States and societies in general can only benefit through production and fair distribution of new wealth. The exploitation of wealth-producing natural resources and the utilisation of new inventions are the main ways of producing new wealth. If this happens collaboratively, then the new wealth is distributed evenly throughout the society. In democratic societies, everyone benefits, although some citizens more and others less, and social progress occurs. All states are obliged towards their electorate to maximise the utilisation of their resources and distribute the wealth in a fair manner to all their citizens. This process not only leads to sustainable development and fulfillment of the goals of individual states, it also fosters cooperation among different states according to the inter-state statutory provisions that have been agreed upon.

   Mani, our area, suffers from acute political opportunism, which is being exercised at many levels. The Greek state appears distant and not appreciative of the highly divided citizens of this remote corner of our land. Unfortunately, our epoch is a time of anti-heroes, and while we, as individuals and as Maniots, might find comfort in the heroism of our ancestors, the central government politicians in Athens do not have any such sensitivities. In addition, the tacit approval of the governing politicians by the societal groups which benefit from political opportunism undermine the efforts of the other citizens and prevents them from putting forth and promoting the local needs of our area.  We can lift ourselves out of this stagnation only if we remember the heritage received from our ancestors : their biggest accomplishments happened when they made a conscious decision to sing from the same hymn sheet, and to cooperate with conviction and selflessness.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ 2017

εφημερίδα, Εφημερίδα, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, Κοινωνικά

ΠΕΝΘΗ – ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2017

+Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (1933-2017)

Εκοιμήθη αιφνιδίως το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, μετά από καρδιακό επεισόδιο που υπέστη κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, στον εορτάζοντα Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αρεόπολης, ο Μητροπολίτης Μάνης Χρυσόστομος σε ηλικία 84 ετών. Ο Σεβασμιώτατος μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας Αρεόπολης όπου και κατέληξε. Το άκουσμα της είδησης προξένησε βαθιά λύπη στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Επαρχίας του με την οποία είχε αναπτύξει συναισθηματικούς δεσμούς κατά τα 21 χρόνια της αρχιερατείας του

Η εξόδιος ακολουθία του τελέσθηκε στο Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Γεωργίου Γυθείου, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. Παρέστησαν ο, ορισθείς ως Τοποτηρητής της χηρευούσης Μητροπόλεως Μάνης, Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιος, αρκετοί Μητροπολίτες, εκπρόσωποι της Περιφέρειας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, της Ελληνικής Αστυνομίας, Τοπικών Συλλόγων, Φορέων και Οργανισμών, κλήρος και λαός.

Ο Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος Επίσκοπος Μεθώνης κ. Κλήμης, ως εκπρόσωπος της Συνόδου, εκφώνησε τον επικήδειο λόγο και μίλησε για την ζωή και το έργο του μακαριστού, ενώ αναφέρθηκε στις σπουδές, στην πορεία, στην πνευματική, κοινωνική και φιλανθρωπική προσφορά και μέριμνα του.

Στην συνέχεια μίλησαν ο Δήμαρχος Ανατολικής Μάνης κ. Πέτρος Ανδρεάκος, ο Βουλευτής Λακωνίας κ. Αθανάσιος Δαβάκης, ο Δήμαρχος Δυτικής Μάνης κ. Ιωάννης Μαραμπέας, ο επίτιμος πρόεδρος του Συλλόγου Γυθειατών Αττικής «Η ΚΡΑΝΑΗ» κ. Συμεών Χατζηχαραλάμπους, μαθήτρια των κατηχητικών σχολείων Γυθείου, ο αρχιμανδρίτης Ανδρέας Μπολοβίνος και εκ μέρους του κλήρου της Τοπικής Εκκλησίας ο Πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως Αρχιμανδρίτης Συμεών Λαμπρινάκος.

Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γυθείου και Οιτύλου κ. Χρυσόστομος (κατά κόσμον Δημήτριος) Κορακίτης εγεννήθη εις Αθήνας τω 1933.

Εσπούδασεν εις την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών, λαβών το πτυχίον τω 1957. Διάκονος εχειροτονήθη τω 1960 και Πρεσβύτερος τω 1966. Από του έτους 1958 έως του 1963 διετέλεσε καθηγητής εις την Μέσην Εκπαίδευσιν, από δε του έτους 1969 Γραμματεύς και Κωδικογράφος παρά τη Ιερά Συνόδω.

Από του έτους 1966 έως και της εκλογής του διηκόνησεν ως προϊστάμενος εις τον εν Αθήναις ιστορικόν Ιερόν Ναόν της Αγίας Ειρήνης επί της οδού Αιόλου, δια την ανακαίνισιν του οποίου τα μέγιστα συνετέλεσε. Μητροπολίτης Γυθείου και Οιτύλου εχειροτονήθη εις τας 6-10-1996.

Ύστερα από πρόταση του, η Ιερά Μητρόπολις με απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, έλαβε την παλαιάν ονομασίαν της, που είχε δοθεί από του 907, Ιερά Μητρόπολις Μάνης.

Ανακηρύχτηκε Επίτιμος Δημότης του Δήμου Ανατολικής Μάνης με την υπ’ αριθμ. 273/2016 απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου

 

XΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΗ ΜΑΝΗ.

  • Λίγο μετά την ενθρόνισή του, τον Οκτώβριο του 1996, τον επισκεφθήκαμε στο Γύθειο για το καλωσόρισμά του στη Μάνη. Ήμασταν μιά ομάδα, αντιπροσωπευτική της περιοχής του Νεοχωρίου Λεύκτρου: Το Κοινοτικό Συμβούλιο, τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια Ευαγγελισμού Θεοτόκου Νεοχωρίου και Αγίας Τριάδας Στούπας και το Συμβούλιο του Αγροτικού Συνεταιρισμού. Προσκομίσαμε και ως δώρο καλωσορίσματος αρκετά δοχεία λαδιού σε πεντόλιτρα για το γηροκομείο που συντηρούσε η Μητρόπολη στο Γύθειο. Ο νέος Μητροπολίτης εξεπλάγη ευχάριστα από την αντιπροσωπευτικότητα της Τοπικής μας Κοινωνίας και τα δώρα, και με ερωτηματικό ύφος, μας είπε: Τί θέλετε από μένα; Του απαντήσαμε ότι δεν έχομε αιτήματα άλλα, παρά μόνο την τοποθέτηση εφημερίων στις δύο πολυπληθείς ενορίες του Νεοχωρίου και της Στούπας που παραμένουν ακέφαλες για μακρό χρονικό διάστημα. Ζήτησε προτάσεις. Του απαντήσαμε αμέσως ότι για το Νεοχώρι έχει εκδηλώσει από μακρού χρόνου ενδιαφέρον ο συνταξιούχος καταξιωμένος ιερέας Δημήτριος Κατσικέας, ενώ για τη Στούπα ο Νικόλαος Πρέκας, γαμπρός του παλιού εφημερίου της ενορίας αυτής, Ανδρέα Φωτεινέα. Του υπενθυμίσαμε ότι οι αιτήσεις και των δύο βρίσκονται για πολλούς μήνες ανενεργές στα εισερχόμενα της Μητρόπολης. Η απάντησή του ήταν άμεση: Η ενορία του Νεοχωρίου θα καλυφθεί με την επαναφορά σε ενεργή υπηρεσία του ιερέα Δημητρίου Κατσικέα την επόμενη εβδομάδα. Για να μη καθυστερήσει η πλήρωση της ενορίας της Στούπας με φοίτηση σε ιερατική σχολή του υποψήφιου ιερέα, λόγω της μακράς θητείας του στην υπηρεσία της εκκλησίας ως ψάλτης και του αποδειγμένου θρησκευτικού του ζήλου, θα τον εγγράψω στις Δέλτους του Οικουμενικού Πατριαρχείου και σύντομα, μέχρι τα Χριστούγεννα, θα τον μεταγράψω στις Δέλτους της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τα πράγματα εξελίχτηκαν έτσι ακριβώς.
  • Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 σοβούσε ένταση στις σχέσεις μεταξύ των Μητροπόλεων Μεσσηνίας αφενός και Γυθείου και Οιτύλου (τώρα Μάνης) αφετέρου. Η αιτία δεν ήταν άλλη παρά τα μεταξύ τους όρια. Ειδικότερα αν τα όρια θα «ακολουθούσαν» την παλιά φυσική ροή του χειμάρρου Ξερίλα που ξεκινά από την περιοχή Ελαιοχωρίου (Γιάννιτσας) ή τη διευθετημένη ροή του. Στην πρώτη τα όρια θα ήταν βορειότερα, στο νότιο άκρο των Φαρών (Γιαννιτσανίκων) ενώ στη δεύτερη περίπτωση θα μπορούσαν εναλλακτικά να φθάνουν και μέχρι το εκκλησάκι της Αγίας Σιών της Κοινότητας Βέργας. Η διαμάχη με εκατέρωθεν δηλώσεις τροφοδοτείτο από άνοες παράγοντες, της Καλαμάτας κυρίως, αλλά και συμπατριώτες μας με υποκρυπτόμενο υπόβαθρο τις εισπράξεις από το Τέλος Παρεπιδημούντων (3% επί των εισπράξεων υπέρ του οικείου οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης) των δύο μεγάλων παραλιακών ξενοδοχειακών μονάδων, του Ελίτ και του Φιλοξενία. Από άσχετη με το εξιστορούμενο θέμα αιτία είχα αποκτήσει τακτική επικοινωνία με τον από δεκαετιών, μακαριστό τώρα, Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο Θέμελη. Μου εξιστορούσε ότι έχει συγκεντρώσει στοιχεία 1500 σελίδων που δικαιώνουν τις απόψεις του για τα όρια και άλλα σχετικά. Σε σύντομο χρονικό διάστημα τον έπεισα για τη ματαιότητα της διαμάχης αφού οι δεσμοί μεταξύ Καλαμάτας και Μάνης είναι μακροχρόνιοι και η πλειονότητα των Καλαματιανών έχει μανιάτικες γενετικές καταβολές. Συμφώνησε μ` αυτό και στη συνέχεια του πρότεινα τη διοργάνωση επιστημονικού συνεδρίου με τίτλο: “Μάνη και Καλαμάτα: Δεσμοί αγάπης και αμοιβαιότητας”, υπό την αιγίδα των τριών Μητροπόλεων (Μεσσηνίας- Γυθείου και Οιτύλου -Μονεμβασίας και Σπάρτης (στην προ του 1821 Μητρόπολη Καλαμάτας και Μονεμβασίας υπάγονταν και οι επτά τότε Επισκοπές της Μάνης. Την οργανωτική ευθύνη αναλάβαμε η εφημερίδες ΜΑΝΙΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Καλαμάτας. Επισκεφθήκαμε στο Γύθειο τον μακαριστό Μητροπολίτη Χρυσόστομο, που αποδέχθηκε με ευχαρίστηση την πρόταση και μίλησε ανάλογα κατά την εναρκτήρια συνεδρίαση του συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στις αρχές Νοεμβρίου 2001.
  • Ύψιστη πράξη κοινωνικής ευαισθησίας του μακαριστού Μητροπολίτη αποτέλεσε η παραχώρηση προ διετίας στο “Χαμόγελο του παιδιού” του κτιρίου που είχαν αγοράσει, από κοινού με τον αρχιμανδρίτη, φιλόλογο και παιδοψυχίατρο Ανδρέα Μπολοβίνο, για τα γεράματά τους. Το κτίριο αυτό, στον παραλιακό οικισμό Καλύβια σε κοντινή απόσταση από το Γύθειο, σύμφωνα με την παραχωρητική πράξη προτεινόταν να χρησιμοποιείται για τις καλοκαιρινές διακοπές των παιδιών που φιλοξενούνται σ` αυτή την κοινωνική οργάνωση.

          Στο νεκροταφείο αυτού του οικισμού “αναπαύεται” τώρα και ο ίδιος.

          Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας