Αρχείο κατηγορίας Εφημερίδα

Αφορά την έντυπη έκδοση της εφημερίδας

ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΑΣ

Κοινωνικά, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Ένας άνθρωπος, ένας αιώνας… Τόσο κόντεψε να φθάσει ο Σωτήρης. Και μάλιστα όρθιος και σε κυκλοφορία μέχρι τον τελευταίο μήνα. Φαίνεται, όμως, ότι τελευταία είχε χάσει την  υπεραισιοδοξία που τον διέκρινε σε όλη του τη ζωή.

Τον γνώρισα σχετικά καθυστερημένα, όταν το 1975 διορίστηκα καθηγητής στο Γυμνάσιο Καρδαμύλης. Είχε το βενζινάδικο και η γνωριμία μαζί του γινόταν αυτόματα, δημιουργόταν από το χαμόγελο και την καλή κουβέντα. Η ουσιαστική γνωριμία μας , όμως,διαμορφώθηκε τα αμέσως επόμενα χρόνια, όταν τα τρία κορίτσια του ήλθε η ώρα να φοιτήσουν στο Σχολείο. Στη διευρυμένη προσπάθεια να ιδρύσομε Λύκειο στην Καρδαμύλη, που η έντονη φάση της ήταν το 1981 -2,ο Σωτήρης  ήταν από τους πρωτοπόρους. Στην κατανομή ρόλων, που αποφασιζόταν από κοινού από τη διευρυμένη ομάδα εκπαιδευτικών και γονιών που είχε το συντονισμό, ορίστηκε πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής. Δίδυμο με το μακαρίτη Πέτρο  Σωτ. Σπυρέα άπλωναν υπερκομματικά την προσπάθεια που αγκάλιαζε τις ανάγκες όλης της Δυτικής Μάνης. Ιδιαίτερα για το Σωτήρη που ήταν από τους ένθερμους θιασώτες της Καρδαμύλης, η επιδιωκόμενη ίδρυση Λυκείου, εκτός από την εξυπηρέτηση των μαθητών και των οικογενειών που αναγκάζονταν μέχρι τότε είτε να σταματούν τα παιδιά τους από σπουδές μετά την αποφοίτησή τους από το Γυμνάσιο είτε να τα στέλνουν σε Λύκειο της Καλαμάτας, σήμαινε και αναβάθμιση της Καρδαμύλης ως διοικητικού κέντρου της Δυτικής Μάνης. Και αυτό ενίσχυε ακόμα περισσότερο τη συμβολή του.

Ιδρύθηκε το Λύκειο και λειτούργησε από το 1982, μετά από λίγα χρόνια μετακινήθηκα από την Καρδαμύλη για να ασκήσω αλλού εκπαιδευτικά καθήκοντα, αλλά οι συναντήσεις μου με το Σωτήρη ήταν πάντα εγκάρδιες και διαχυτικές. Με πλατειά χαμόγελα και αναφορές στην κοινή προσπάθεια που, παρά τις δυσκολίες, καταφέραμε να ευδοκιμήσει. Οι συναντήσεις πύκνωσαν όταν επέστρεψα και πάλι, για δύο χρόνια, στην Καρδαμύλη και τα σχολεία της. Με καλή παρέα και  λίγο κρασί οι αναμνήσεις εμπλουτίζονταν με λεπτομέρειες αλλά και με αθώα πειράγματα από εκείνους από τα μέλη της παρέας που είχαν τέτοιο χάρισμα. Έτσι συνεχίστηκαν οι σχέσεις μας και κατά  την επόμενη περίοδο, όταν έφυγα πάλι για άλλα εκπαιδευτικά καθήκοντα. Με την επιστροφή όμως στη γενέθλια γη, μετά τη συνταξιοδότησή μου, επαναλάβαμε, αν και κάπως αραιότερα, τις βραδινές παρέες στα μαγαζάκια της περιοχής ,με τους παλιούς συμμέτοχους στις τοπικέςεκπαιδευτικές δράσεις …

Το φθινόπωρο που μας πέρασε συναντηθήκαμε σε καφενείο στην Καρδαμύλη και τον είδα αλλαγμένο. Είχε, αυτός ο πάντα νηφάλιος, έναν έντονο εκνευρισμό. Του το παρατήρησα και μου απάντησε ότι είχε ταλαιπωρηθεί στην Αθήνα όπου πήγε για μία ιατρική μικροεπέμβαση. Τον ενθάρρυνα, αλλά διέκρινα ότι ο εκνευρισμός του δεν έφυγε. Τον αποχαιρέτησα με συναισθηματισμό και υπόσχεση για συνάντηση σύντομα… Δυστυχώς η συνάντηση ήταν η αποχαιρετιστήρια…

Οι άνθρωποι φεύγουν, τα έργα τους μένουν. Αλλά μένουν και οι στάσεις ζωής τους και όσων, όπως ο Σωτήρης, διακρίνονταν με ποιοτικά στοιχεία, μένουν ως φωτεινές εικόνες για εκείνους που τους γνώριζαν. Έτσι οι αποχαιρετισμοί δεν είναι στιγμιαίοι, διαρκούν…

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΑΡ. ΡΟΥΜΠΕΑΣ

Εφημερίδα, Κοινωνικά, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Με τον Τάκη ξεκινήσαμε τη γνωριμία μας στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Καλαμάτας, ως συμμαθητές της 1ης Γυμνασίου, που κατέληξε σε φιλία και συνεχίσαμε μαζί μέχρι την αποφοίτησή μας. Μετά χώρισαν οι δρόμοι μας για λίγο, αφού διαλέξαμε χωριστούς κλάδους σπουδών. Ύστερα ήρθαν οι στρατιωτικές υποχρεώσεις, αλλά στη συνέχεια ξανασυναντηθήκαμε αφού επιλέξαμε ως τόπο εγκατάστασής μας την πόλη της Καλαμάτας.

Ο Τάκης ελεύθερος επαγγελματίας, οδοντίατρος, εγώ στη Δημόσια Διοίκηση. Αν και επαγγελματικά ήταν διαφορετικά τα ενδιαφέροντά μας, ο τόπος της κοινής καταγωγής μας (είλκε την καταγωγή του από τον Πύργο Λεύκτρου), η Μάνη ήταν ο συνδεκτικός κρίκος μας. Συνδρομητής της εφημερίδας «Μανιάτικη Αλληλεγγύη», από το πρώτο της φύλλο περίμενε εναγωνίως κάθε νέο φύλλο της για να διαβάσει και να σχολιάσει τα θέματά μας.

Ήταν σύντομη η ζωή του Τάκη, αρκετή όμως για να δείξει τα προτερήματα και τις αρετές του. Ήταν τίμιος, ειλικρινής, πρόθυμος στο καθήκον και στο λειτούργημα που ασκούσε με ζήλο και προθυμία, ώστε να χαίρει καθολικής εκτίμησης για την επιστημονική του επάρκεια, την ανθρωπιά του, την απέραντη καλοσύνη των αισθημάτων του, πράγμα που τον καθιστούσε αξιαγάπητο. Έδινε πρωταρχική σημασία στις σχέσεις του, στον ηθικό παράγοντα τον απαλλαγμένο από κάθε ιδιοτέλεια.

Ο νους και η καρδιά του ήταν πάντα γεμάτα αγάπη, καλλιεργώντας στο περιβάλλον του μια γνήσια, απονήρευτη και ανυπόκριτη κοινωνικότητα.

Ο θάνατός του άφησε ένα μεγάλο κενό, γιατί από την ανεξάντλητη πηγή της ζωής του όλοι αντλούσαν. Γνώσεις οι συνάδελφοί του, εξυπηρέτηση οι συναλλασσόμενοι μαζί του, αγάπη και κατανόηση οι φίλοι του, προσήλωση στους δεσμούς αίματος με τους οποίους ήταν ενωμένος, οι συγγενείς του. Πέραν όμως από αυτές τις στενές προσωπικές σχέσεις και τους υλικούς και ηθικούς δεσμούς υπήρχε η απρόσωπη και ανώνυμη κοινωνία των ανθρώπων, η οποία έπαιρνε με το παράδειγμα της ζωής του το μάννα για ένα κόσμο πιο δίκαιο και καλύτερο.

Λένε ότι ο χρόνος που όλα τα δαμάζει και τα ηρεμεί, έχει τη δύναμη να σβήνει σιγά σιγά από την ψυχή μας και τον πιο μεγάλο πόνο. Μακάρι να είναι έτσι. Όλοι έχουν ανάγκη παρηγοριάς, ιδιαίτερα η οικογένειά του, η σύζυγός του Αγγελική, τα παιδιά του, τα αδέλφια του, τα ανήψια του, οι φίλοι του.

Εμείς δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ, γιατί θα προβάλλει ζωντανός, αθώος και ωραίος μέσα στους κρυφούς μας λυγμούς. Θα ζει ανάμεσά μας και η μνήμη του θα είναι αιώνια.

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του «εν χώρα ζώντων».

Αντώνης Ρουμανέας

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΝ. ΣΑΡΑΝΤΕΑΣ

εφημερίδα, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, Κοινωνικά, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Με τον Ανδρέα είμαστε συμμαθητές στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού μας, κατά τη δεκαετία του 1950 με δασκάλα μας τη Βιβή Πανώτη. Πρωτότοκος από τα πέντε παιδιά του βιοπαλαιστή Παναγιώτη Σαραντέα ή Κοπανίτσα, πήγε στη συνέχεια στο Γυμνάσιο στην Καρδαμύλη και συνέχισε στο Εσπερινό στην Καλαμάτα, βιοπαλεύοντας και αυτός για να το τελειώσει.

Η μετανάστευσή του στη Γερμανία αποτέλεσε το κυριότερο σταθμό της ζωής του. Όχι μόνο γιατί έμαθε πολλά και το σφιχτό γερμανικό τρόπο στα επαγγέλματα που εξάσκησε εκεί, αλλά κυρίως γιατί εκεί γνώρισε τη σύντροφο της ζωής του, τη Γερμανίδα Τερέζα, που στάθηκε δίπλα του, με αφοσίωση και δημιουργικότητα, σε όλες τις φάσεις της ζωής του που ακολούθησαν.

Χάρη σε πετυχημένες πρωτοβουλίες του πατέρα του εξασφάλισε την οικονομική αγορά ενός οικοπέδου σε εξαιρετική θέση, πάνω από τον όρμο της Καλόγριας, και εκεί επένδυσε, μετατρέποντας σε κατοικία, ταβέρνα τα πρώτα χρόνια και σε ενοικιαζόμενα δωμάτια,  τους κόπους του από τα χρόνια της ξενιτιάς. Παράλληλα έκανε αξιόπιστες εργασίες ελαιοχρωματισμών και εξαίρετες ταπετσαρίες, όταν δεν ασχολείτο με τη μικρή ελαιοκομική εκμετάλλευσή του που συνεχώς βελτίωνε και αξιοποιούσε.

Η κοινωνικότητά του τον οδήγησε να συμμετέχει σ` όλες τις κοινές δράσεις στην περιοχή μας. Ιδρυτικό μέλος και του Ελαιουργικού Συνεταιρισμού του χωριού μας, συμμετείχε στο πρώτο του διοικητικό συμβούλιο και στις πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν,  κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970, και κατέληξαν στην κατασκευή ιδιόκτητου ελαιουργείου. Συμμετείχε επίσης στις διεργασίες για την ίδρυση και λειτουργία Λυκείου στην Καρδαμύλη κατά την επόμενη δεκαετία. Το ίδιο και στην ίδρυση Πολιτιστικού Συλλόγου στη Στούπα εκείνη την περίοδο. Μέλος της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής της, συμμετείχε σε όλες τις πρωτοβουλίες της στον τομέα της αυτοδιοίκησης, της ενημέρωσης και του πολιτισμού.

Έδινε το παρόν στις ετήσιες συναντήσεις των συμμαθητών στο δημοτικό σχολείο που, με πρωτοβουλία του Παναγιώτη Κυριάκου Γεωργέα, άρχισαν από τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Επιτήδειος σε ακίνδυνα πειράγματα έδινε κάθε καλοκαίρι το δικό του χρώμα στην ομήγυρη των 10-15 παλιών συμμαθητών. Τότε ήταν που και εγώ διηγιόμουν γιατί τον θεωρούσα ευεργέτη μου: Στα μαθητικά μας χρόνια, ανέβαινε τα απογεύματα σε ένα ταρατσάκι του σπιτιού του και διάβαζε φωναχτά με τη σκληρότονη φωνή τα δευτερεύοντα μαθήματα της επόμενης μέρας. Μαζί μ` αυτόν τα μάθαινα και εγώ από το σπίτι μου χωρίς να ανοίγω το δικό μου βιβλίο! Τα τελευταία χρόνια με αρρώστιες να τον περιτριγυρίζουν απουσίαζε από τις συνάξεις μας. Όμως έστελνε χαιρετισμούς και κεράσματα με τον αδελφό του το Σταύρο, που επίσης συμμετείχε στην ομάδα μας.

Έτσι έφθασε γι` αυτόν η ώρα του μοιραίου και αναπότρεπτου τέλους. Την ημέρα της γιορτής του η Τερέζα με ενημέρωσε για τη νοσηλεία του στην Αθήνα. Ελπίζαμε ότι θα επικοινωνούσαμε με την επιστροφή του, αλλά ματαίως. Παρηγοριά του ότι είδε τα τρία του παιδιά μεγαλωμένα να ακολουθούν το δικό τους δρόμο, σε συνθήκες πολύ καλύτερες από εκείνες που ζήσαμε εμείς στην ηλικία τους. Και την πιστή του Τερέζα να παραμένει γι` αυτά με διπλή στοργή: της μάνας και του πατέρα.

Όσοι από την ομάδα των συμμαθητών συνεχίζομε θα τον θυμόμαστε και θα τον μνημονεύομε στην καθιερωμένη καλοκαιρινή μας σύναξη.

Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΙΕΡΕΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΤ. ΠΡΕΚΑ

Εφημερίδα, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, Κοινωνικά

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από εκείνο το πρωινό της 4ης Ιανουαρίου του 2016 που επέστρεψες στο φως του Κυρίου μας γιατί και την ώρα του θανάτου σου έλαμπες σαν τον ήλιο παραδίδοντας το πνεύμα σου στους αγγέλους. Μοιραστήκαμε μαζί το πέρασμα της ζωής για εβδομήντα χρόνια και δεν έλειψαν ούτε για μια στιγμή η αγάπη και η αφοσίωση μερικές από τις σπάνιες αρετές σου. Ήσουν υπόδειγμα πατέρα και συζύγου, πρότυπο αξιωματικού του Λιμενικού Σώματος και θα ήθελα να υπενθυμίσω στους παλαιούς και να θυμίσω στους νεώτερους ότι στην Σαντορίνη χάριν της δικής σου πρωτοβουλίας οι φτωχοί και αγράμματοι άνθρωποι του λιμένος απέκτησαν ιατρική περίθαλψη και σύνταξη και ότι στη Μύκονο ως Πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου φωταγώγησες το τότε λιμάνι και κατασκεύασες νέα προβλήτα. Στα 68 σου χρόνια έγινες ιερέας γιατί ήθελες να υπηρετήσεις και να ακολουθήσεις αυτόν που σε δίδαξε να αγαπάς και να προσφέρεις ανιδιοτελώς στους άλλους τον έναν και μοναδικό Κύριό μας. Αγάπησες τους ενορίτες σου, τους συνεφημερίους σου, τους ιεροψάλτες, το προσωπικό της Εκκλησίας και εκείνοι σου ανταπέδιδαν την αγάπη τους, την εκτίμηση και τον σεβασμό τους. Διακρίθηκες για το ορθόδοξο ήθος σου, τον ένθεο ζήλο, την απλότητα, την ταπείνωση, την εργατικότητα, την πίστη, την ευσέβειά σου και την μεγάλη σου αγάπη προς την εκκλησία μας αφήνοντας παρακαταθήκη στην Στούπα εκτός άλλων την μεγαλοπρεπή κατασκευή του Ι. Ναού Αγίας Τριάδος. Η προσφορά σου και η όλη καλή παρουσία σου στην Εκκλησία αναγνωρίσθηκε και επικυρώθηκε από τον Μητροπολίτη μας κ. Χρυσόστομο όταν, σε τίμησε με το ανώτατο για ιερείς, οφίκιο του πρωτοπρεσβύτερου. Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου την πνευματική σου οικογένεια, τον Μητροπολίτη μας κ. Χρυσόστομο, τον Πρωτοσύγκελο κ. Συμεών και όλους τους Ιερείς που ήταν πάντα στο πλευρό σου. Ευχαριστώ πολύ όλους τους εκκλησιαστικούς επιτρόπους για την συνεισφορά τους στο έργο σου καθώς και τους τοπικούς φορείς. Ευχαριστώ πολύ συμπατριώτες νησιώτες Αμοργιανούς για την αγάπη τους.

Η ακούραστη συνοδοιπόρος σου πρεσβυτέρα Μαρία Πρέκα. Αιωνία σου η μνήμη.

POLITICS FOR THE COMMON GOOD VERSUS POLITICAL OPPORTUNISM

MAIN ARTICLES IN ENGLISH, Εφημερίδα, εφημερίδα

 

   It seems as if a new epoch may be starting. The balance and harmony between different social trends is in the process of being lost. Positive relations between states are being threatened because of the different mentality of the citizens of individual states. What is worse, these new trends also permeate small municipalities. Upon deeper reflection, we cannot but wonder if the above global tendency is in effect an individual trait that is becoming public at this point in time. Since it is difficult to give a definite answer to this question, we can hypothesise that the individual way of thinking and acting affects the public mentalities and actions that we have been observing. 

   Political opportunism, i.e. exercising power  with the main goal of getting the politicians who are already in power reelected, seems to be the dominant trend in contemporary politics. This trend is even more dominant in countries where political culture is unsophisticated and social institutions are weak. In countries where democracy is well established and universal suffrage is a long-established principle, political opportunism takes different shapes, corresponding to the mentality of different societal groups. In the USA for example, the last election was won by promoting a political agenda aiming at protecting American local production from international trade! In Western Europe there are parties that hope to seize power by promoting a political agenda aiming at restricting the movement of foreigners! In our country, because of the politics that were exercised during the last two centuries of the modern Greek state, there is homogenisation, so political opportunism has shaped itself in different forms.

   In Greece, the mentality that the governing party needs to remain in power at all costs has almost been “legitimised” and therefore has become more important than the party’s obligation to promote the long-term interests of the country. Since this goal cannot be put forth in a blatant manner, many devious ways have been invented in order to conceal it; one such way is to promote various false causes, appearing as beneficial to the national interests. To this end, measures of economic usefulness to many societal groups are being passed, without however revealing which other societal groups have been hit with additional taxation, in order to fund the above false causes. Corrupt politicians expect that funding false causes will bring them multiple benefits, including reelection.  It seems that Greece is unique in having invented and exercising this kind of political opportunism.

   This political opportunism ressembles wading through a swamp: all it does is stirring muddy waters. States and societies in general can only benefit through production and fair distribution of new wealth. The exploitation of wealth-producing natural resources and the utilisation of new inventions are the main ways of producing new wealth. If this happens collaboratively, then the new wealth is distributed evenly throughout the society. In democratic societies, everyone benefits, although some citizens more and others less, and social progress occurs. All states are obliged towards their electorate to maximise the utilisation of their resources and distribute the wealth in a fair manner to all their citizens. This process not only leads to sustainable development and fulfillment of the goals of individual states, it also fosters cooperation among different states according to the inter-state statutory provisions that have been agreed upon.

   Mani, our area, suffers from acute political opportunism, which is being exercised at many levels. The Greek state appears distant and not appreciative of the highly divided citizens of this remote corner of our land. Unfortunately, our epoch is a time of anti-heroes, and while we, as individuals and as Maniots, might find comfort in the heroism of our ancestors, the central government politicians in Athens do not have any such sensitivities. In addition, the tacit approval of the governing politicians by the societal groups which benefit from political opportunism undermine the efforts of the other citizens and prevents them from putting forth and promoting the local needs of our area.  We can lift ourselves out of this stagnation only if we remember the heritage received from our ancestors : their biggest accomplishments happened when they made a conscious decision to sing from the same hymn sheet, and to cooperate with conviction and selflessness.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ 2017

Εφημερίδα, εφημερίδα, Κοινωνικά, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

ΠΕΝΘΗ – ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2017

+Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (1933-2017)

Εκοιμήθη αιφνιδίως το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, μετά από καρδιακό επεισόδιο που υπέστη κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, στον εορτάζοντα Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αρεόπολης, ο Μητροπολίτης Μάνης Χρυσόστομος σε ηλικία 84 ετών. Ο Σεβασμιώτατος μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας Αρεόπολης όπου και κατέληξε. Το άκουσμα της είδησης προξένησε βαθιά λύπη στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Επαρχίας του με την οποία είχε αναπτύξει συναισθηματικούς δεσμούς κατά τα 21 χρόνια της αρχιερατείας του

Η εξόδιος ακολουθία του τελέσθηκε στο Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Γεωργίου Γυθείου, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. Παρέστησαν ο, ορισθείς ως Τοποτηρητής της χηρευούσης Μητροπόλεως Μάνης, Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιος, αρκετοί Μητροπολίτες, εκπρόσωποι της Περιφέρειας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, της Ελληνικής Αστυνομίας, Τοπικών Συλλόγων, Φορέων και Οργανισμών, κλήρος και λαός.

Ο Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος Επίσκοπος Μεθώνης κ. Κλήμης, ως εκπρόσωπος της Συνόδου, εκφώνησε τον επικήδειο λόγο και μίλησε για την ζωή και το έργο του μακαριστού, ενώ αναφέρθηκε στις σπουδές, στην πορεία, στην πνευματική, κοινωνική και φιλανθρωπική προσφορά και μέριμνα του.

Στην συνέχεια μίλησαν ο Δήμαρχος Ανατολικής Μάνης κ. Πέτρος Ανδρεάκος, ο Βουλευτής Λακωνίας κ. Αθανάσιος Δαβάκης, ο Δήμαρχος Δυτικής Μάνης κ. Ιωάννης Μαραμπέας, ο επίτιμος πρόεδρος του Συλλόγου Γυθειατών Αττικής «Η ΚΡΑΝΑΗ» κ. Συμεών Χατζηχαραλάμπους, μαθήτρια των κατηχητικών σχολείων Γυθείου, ο αρχιμανδρίτης Ανδρέας Μπολοβίνος και εκ μέρους του κλήρου της Τοπικής Εκκλησίας ο Πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως Αρχιμανδρίτης Συμεών Λαμπρινάκος.

Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γυθείου και Οιτύλου κ. Χρυσόστομος (κατά κόσμον Δημήτριος) Κορακίτης εγεννήθη εις Αθήνας τω 1933.

Εσπούδασεν εις την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών, λαβών το πτυχίον τω 1957. Διάκονος εχειροτονήθη τω 1960 και Πρεσβύτερος τω 1966. Από του έτους 1958 έως του 1963 διετέλεσε καθηγητής εις την Μέσην Εκπαίδευσιν, από δε του έτους 1969 Γραμματεύς και Κωδικογράφος παρά τη Ιερά Συνόδω.

Από του έτους 1966 έως και της εκλογής του διηκόνησεν ως προϊστάμενος εις τον εν Αθήναις ιστορικόν Ιερόν Ναόν της Αγίας Ειρήνης επί της οδού Αιόλου, δια την ανακαίνισιν του οποίου τα μέγιστα συνετέλεσε. Μητροπολίτης Γυθείου και Οιτύλου εχειροτονήθη εις τας 6-10-1996.

Ύστερα από πρόταση του, η Ιερά Μητρόπολις με απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, έλαβε την παλαιάν ονομασίαν της, που είχε δοθεί από του 907, Ιερά Μητρόπολις Μάνης.

Ανακηρύχτηκε Επίτιμος Δημότης του Δήμου Ανατολικής Μάνης με την υπ’ αριθμ. 273/2016 απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου

 

XΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΗ ΜΑΝΗ.

  • Λίγο μετά την ενθρόνισή του, τον Οκτώβριο του 1996, τον επισκεφθήκαμε στο Γύθειο για το καλωσόρισμά του στη Μάνη. Ήμασταν μιά ομάδα, αντιπροσωπευτική της περιοχής του Νεοχωρίου Λεύκτρου: Το Κοινοτικό Συμβούλιο, τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια Ευαγγελισμού Θεοτόκου Νεοχωρίου και Αγίας Τριάδας Στούπας και το Συμβούλιο του Αγροτικού Συνεταιρισμού. Προσκομίσαμε και ως δώρο καλωσορίσματος αρκετά δοχεία λαδιού σε πεντόλιτρα για το γηροκομείο που συντηρούσε η Μητρόπολη στο Γύθειο. Ο νέος Μητροπολίτης εξεπλάγη ευχάριστα από την αντιπροσωπευτικότητα της Τοπικής μας Κοινωνίας και τα δώρα, και με ερωτηματικό ύφος, μας είπε: Τί θέλετε από μένα; Του απαντήσαμε ότι δεν έχομε αιτήματα άλλα, παρά μόνο την τοποθέτηση εφημερίων στις δύο πολυπληθείς ενορίες του Νεοχωρίου και της Στούπας που παραμένουν ακέφαλες για μακρό χρονικό διάστημα. Ζήτησε προτάσεις. Του απαντήσαμε αμέσως ότι για το Νεοχώρι έχει εκδηλώσει από μακρού χρόνου ενδιαφέρον ο συνταξιούχος καταξιωμένος ιερέας Δημήτριος Κατσικέας, ενώ για τη Στούπα ο Νικόλαος Πρέκας, γαμπρός του παλιού εφημερίου της ενορίας αυτής, Ανδρέα Φωτεινέα. Του υπενθυμίσαμε ότι οι αιτήσεις και των δύο βρίσκονται για πολλούς μήνες ανενεργές στα εισερχόμενα της Μητρόπολης. Η απάντησή του ήταν άμεση: Η ενορία του Νεοχωρίου θα καλυφθεί με την επαναφορά σε ενεργή υπηρεσία του ιερέα Δημητρίου Κατσικέα την επόμενη εβδομάδα. Για να μη καθυστερήσει η πλήρωση της ενορίας της Στούπας με φοίτηση σε ιερατική σχολή του υποψήφιου ιερέα, λόγω της μακράς θητείας του στην υπηρεσία της εκκλησίας ως ψάλτης και του αποδειγμένου θρησκευτικού του ζήλου, θα τον εγγράψω στις Δέλτους του Οικουμενικού Πατριαρχείου και σύντομα, μέχρι τα Χριστούγεννα, θα τον μεταγράψω στις Δέλτους της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τα πράγματα εξελίχτηκαν έτσι ακριβώς.
  • Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 σοβούσε ένταση στις σχέσεις μεταξύ των Μητροπόλεων Μεσσηνίας αφενός και Γυθείου και Οιτύλου (τώρα Μάνης) αφετέρου. Η αιτία δεν ήταν άλλη παρά τα μεταξύ τους όρια. Ειδικότερα αν τα όρια θα «ακολουθούσαν» την παλιά φυσική ροή του χειμάρρου Ξερίλα που ξεκινά από την περιοχή Ελαιοχωρίου (Γιάννιτσας) ή τη διευθετημένη ροή του. Στην πρώτη τα όρια θα ήταν βορειότερα, στο νότιο άκρο των Φαρών (Γιαννιτσανίκων) ενώ στη δεύτερη περίπτωση θα μπορούσαν εναλλακτικά να φθάνουν και μέχρι το εκκλησάκι της Αγίας Σιών της Κοινότητας Βέργας. Η διαμάχη με εκατέρωθεν δηλώσεις τροφοδοτείτο από άνοες παράγοντες, της Καλαμάτας κυρίως, αλλά και συμπατριώτες μας με υποκρυπτόμενο υπόβαθρο τις εισπράξεις από το Τέλος Παρεπιδημούντων (3% επί των εισπράξεων υπέρ του οικείου οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης) των δύο μεγάλων παραλιακών ξενοδοχειακών μονάδων, του Ελίτ και του Φιλοξενία. Από άσχετη με το εξιστορούμενο θέμα αιτία είχα αποκτήσει τακτική επικοινωνία με τον από δεκαετιών, μακαριστό τώρα, Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο Θέμελη. Μου εξιστορούσε ότι έχει συγκεντρώσει στοιχεία 1500 σελίδων που δικαιώνουν τις απόψεις του για τα όρια και άλλα σχετικά. Σε σύντομο χρονικό διάστημα τον έπεισα για τη ματαιότητα της διαμάχης αφού οι δεσμοί μεταξύ Καλαμάτας και Μάνης είναι μακροχρόνιοι και η πλειονότητα των Καλαματιανών έχει μανιάτικες γενετικές καταβολές. Συμφώνησε μ` αυτό και στη συνέχεια του πρότεινα τη διοργάνωση επιστημονικού συνεδρίου με τίτλο: “Μάνη και Καλαμάτα: Δεσμοί αγάπης και αμοιβαιότητας”, υπό την αιγίδα των τριών Μητροπόλεων (Μεσσηνίας- Γυθείου και Οιτύλου -Μονεμβασίας και Σπάρτης (στην προ του 1821 Μητρόπολη Καλαμάτας και Μονεμβασίας υπάγονταν και οι επτά τότε Επισκοπές της Μάνης. Την οργανωτική ευθύνη αναλάβαμε η εφημερίδες ΜΑΝΙΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Καλαμάτας. Επισκεφθήκαμε στο Γύθειο τον μακαριστό Μητροπολίτη Χρυσόστομο, που αποδέχθηκε με ευχαρίστηση την πρόταση και μίλησε ανάλογα κατά την εναρκτήρια συνεδρίαση του συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στις αρχές Νοεμβρίου 2001.
  • Ύψιστη πράξη κοινωνικής ευαισθησίας του μακαριστού Μητροπολίτη αποτέλεσε η παραχώρηση προ διετίας στο “Χαμόγελο του παιδιού” του κτιρίου που είχαν αγοράσει, από κοινού με τον αρχιμανδρίτη, φιλόλογο και παιδοψυχίατρο Ανδρέα Μπολοβίνο, για τα γεράματά τους. Το κτίριο αυτό, στον παραλιακό οικισμό Καλύβια σε κοντινή απόσταση από το Γύθειο, σύμφωνα με την παραχωρητική πράξη προτεινόταν να χρησιμοποιείται για τις καλοκαιρινές διακοπές των παιδιών που φιλοξενούνται σ` αυτή την κοινωνική οργάνωση.

          Στο νεκροταφείο αυτού του οικισμού “αναπαύεται” τώρα και ο ίδιος.

          Νίκος Ευστρ. Μαραμπέας

 

ΑΠΟ ΤΗ ΡΟΥΓΑ ΚΑΙ ΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΚΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΑΙ ΤΑ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ» ΔΙΚΤΥΑ

εφημερίδα, Εφημερίδα, Τίτλος Πρωτοσέλιδου

 

Η ρούγα και η γεροντική ήσαν μέχρι πρόσφατα δύο θεσμοί που κυριαρχούσαν σε κάθε τοπική κοινωνία της Μάνης. Η κυριαρχία τους προέκυπτε από την ίδια τη σύστασή τους και τον τρόπο λειτουργίας τους. Στις ρούγες αναλύονταν όλα τα στοιχεία της καθημερινότητας που αφορούσαν μέλη της κοινότητας και όχι μόνο, διατυπώνονταν γνώμες, εγείρονταν αντιρρήσεις αλλά τελικά, στις περισσότερες περιπτώσεις, προέκυπτε συμφωνία μετά από τη σύνθεση των απόψεων. Στη γεροντική συζητιούνταν οι σοβαρότερες υποθέσεις που αφορούσαν τη γενικότερη ισορροπία της κοινότητας. Με την εκπροσώπηση όλων των τοπικών οικογενειών, κυρίως με τους γεροντότερους, η γεροντική σε κάθε χωριό αποτελούσε μια μορφή κυβέρνησής του στα πλαίσια του αυτοδιοίκητου της Μάνης. Και σ` αυτή τη θεσμική έκφραση οι αποφάσεις παίρνονταν με σύνθεση των απόψεων, αλλά είχαν ταυτόχρονα και εκτελεστικό χαρακτήρα. Οι δύο αυτοί θεσμοί κράτησαν την ισχύ τους για αιώνες γιατί λειτουργούσαν με ολοκληρωμένο τρόπο: διατύπωση απόψεων – αντιρρήσεις – ευρεία συζήτηση – συνθετική απόφαση.

Η μετανάστευση και η τεχνολογία αποτέλεσαν τις αιτίες που αποδυνάμωναν σταδιακά και στο τέλος ματαίωσαν τη λειτουργία των δύο αυτών θεσμών. Η μετανάστευση μείωνε σταδιακά την κρίσιμη μάζα των ατόμων που συμμετείχαν στην κάθε ρούγα του χωριού, με αποτέλεσμα οι συνθέσεις να γίνονται ολοένα και πιο ελλειπτικές. Οι νέες τεχνολογίες , ραδιόφωνο στην αρχή και  τηλεόραση στη συνέχεια, μετακίνησαν τους ανθρώπους από τις ρούγες στα καφενεία αρχικά και στα σπίτια τους στη συνέχεια. Η γεροντική υποκαθίστατο  σταδιακά από γενιά σε γενιά από τους αυτοδιοικητικούς θεσμούς και τα δικαστήρια του νεοελληνικού κράτους και σύντομα αποτέλεσε παρελθοντικό θεσμό. Παρ` όλα αυτά διάσπαρτα στοιχεία από τους δύο αυτούς ιστορικούς θεσμούς και τις λειτουργίες τους εμφανίζονταν, και σε νεότερους χρόνους σποραδικά, στις κοινωνικές σχέσεις των οικισμών της Μάνης.

Η χαριστική βολή ήλθε μόλις πριν από λίγες δεκαετίες. Το Διαδίκτυο (ιντερνέτ)  εμφανίστηκε ως το εργαλείο της απόλυτης πολυπληροφόρησης, όχι μόνο για τα τρέχοντα αλλά και για τα παρελθόντα. Οι εξειδικευμένες μορφές του, τα κοινωνικά δίκτυα, με πρωταρχικό το Φέισμπουκ, ήλθαν με τη σειρά τους να επιχειρήσουν για να διαμορφώσουν πολυεπικοινωνίες μεταξύ των χειριστών τους. Εκεί βρισκόμαστε τώρα: στη φάση οικοδόμησης πολεπικοινωνιών μέσω των νέων τεχνολογιών. Φαίνεται, όμως, ότι λείπουν πολλά και καθοριστικά στοιχεία για να προκύψει ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, όπως συνέβαινε στα παλιά κοινωνικά δίκτυα, τις ρούγες και τη γεροντική. Έχομε τη γνώμη ότι αυτά που λείπουν δεν μπορούν να καλυφθούν με τεχνολογικό τρόπο και γι` αυτό δεν είναι δυνατό να προκύψει ολοκληρωμένο αποτέλεσμα.

Στα σύγχρονα κοινωνικά δίκτυα λείπει αρχικά η αμεσότητα επικοινωνίας των ατόμων που προσδιορίζεται με τη φυσική και επιτόπια παρουσία τους. Αυτή η έλλειψη οδηγεί στην επόμενη που είναι η συζήτηση με ήχο και κίνηση αποτυπωμένη στη φυσική ατμόσφαιρα του τόπου που εξελίσσονται οι κοινωνικές επαφές. Οι τεχνολογίες μπορεί να φθάσουν μόνο μέχρι μιας μορφής υποκατάσταση αυτών των χαρακτηριστικών. Η υποκατάσταση, όμως, απέχει πολύ από τη δραστικότητα και αποτελεσματικότητα του φυσικού που επιχειρεί να αποκαταστήσει. Θα προκύψουν ασφαλώς στο μέλλον και άλλες τεχνικές βελτιώσεις που θα επιχειρήσουν να πλησιάσουν το φυσικό πρωτότυπο της επικοινωνίας. Η γνώμη μας είναι ότι είναι αδύνατο να το πετύχουν ολοκληρωτικά.

Οι διαφορές που προαναφέρθηκαν, ανάμεσα στα παλιά κοινωνικά δίκτυα και τα σύγχρονα, αφήνουν βαθιά αποτυπώματα στην ανθρώπινη κοινωνία του σήμερα. Συμβάλλουν στον ατομικό απομονωτισμό, στη μείωση της διάθεσης για κοινές δράσεις, στην υποκατάσταση των ποιοτικών χαρακτηριστικών της ζωής με ποσοτικά. Διαμορφώνουν,  τελικά, τάσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε αποδυνάμωση των θεσμικών εκφράσεων που έχουν προκύψει μετά από μακροχρόνιες και επώδυνες διαδικασίες. Αυτή αποδυνάμωση ξεκινά από το κατώτερο κοινωνικό θεσμό την οικογένεια και διαπερνά όλους τους υπέρτερους: τα κοινά συμφέροντα της ομάδας που εκφράζονται από την τοπική κοινότητα, τα κοινά συμφέροντα των πολιτών με κοινές εθνικές καταβολές και καταβολές καταγωγής και τελικά τα κοινά συμφέροντα των μελών των διακρατικών ενώσεων.

Δυστυχώς οι τάσεις αυτές εμφανίζονται και στην κοιτίδα των πατροπαράδοτων κοινωνικών δικτύων: τη Μάνη. Τη χαλαρότητα των θεσμικών εκφράσεων τη διαπιστώνουμε εύκολα λόγω του μικρού μεγέθους της περιοχής μας που παρέχει εγγυημένες δυνατότητες παρατήρησης. Ασφαλώς δεν αποτελούν μοναδική αιτία όσα προαναφέρθηκαν. Όμως, εδώ στον τόπο μας, ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος λόγω της αραιότητας των κατοικήσεων. Σ` αυτές τις περιπτώσεις αποτελεσματική αντιμετώπιση μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από ισχυρές διαθέσεις για κοινωνικές συσπειρώσεις. Οι πρόγονοί μας τις εξεύρισκαν, όταν ήταν αναγκαίο, εμείς θα τις εφεύρομε και θα τις οικοδομήσομε;

Η νέα σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου της “Πολιτιστικής & Οικολογικής Κίνησης Μέσα Μάνης”.

ΑΠΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΜΗΝΑ, εφημερίδα, Εφημερίδα

Μετά την πρόωρη απώλεια του δραστήριου Προέδρου της Κυριάκου Κοττέα η Πολιτιστική & Οικολογική Κίνηση Μέσα Μάνης διαμόρφωσε το νέο Διοικητικό της Συμβούλιο, ως εξής:  Πρόεδρος ο Κυριάκος Ζηλάκος, Αντιπρόεδρος ο Σταύρος Κυρίμης, Γενική Γραμματέας η Βαρβάρα Γαργαλάκου, Ταμίας ο Φίλιππος Περιμένης και Μέλος ο Βασίλης Κανακάκης.

Παγκόσμιος πρωταθλητής ξανά ο Λευτέρης Πετρούνιας.

ΑΠΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΜΗΝΑ, Εφημερίδα, εφημερίδα

Στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μόντρεαλ, εκεί όπου έχουν γραφτεί κάποιες από τις σημαντικότερες σελίδες στην ιστορία της ενόργανης γυμναστικής κι εκεί ακριβώς όπου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976 «έλαμψε» το αστέρι της Νάντιας Κομανέντσι και δόθηκε το πρώτο τέλειο «10» στην ιστορία του αθλήματος, ο Λευτέρης Πετρούνιας θριάμβευσε και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους κρίκους του Παγκοσμίου πρωταθλήματος, για δεύτερη συνεχόμενη φορά.

Ο 27χρονος Έλληνας Ολυμπιονίκης αποδείχθηκε ανίκητος για άλλη μια διοργάνωση. Συγκέντρωσε 15,433 βαθμούς σε άσκηση με συντελεστή δυσκολίας 6,30 και υπερασπίστηκε τον τίτλο που είχε κατακτήσει πριν από δύο χρόνια στη Γλασκώβη, αφήνοντας στην 2η θέση τον Ρώσο Ντενίς Αμπλιάζιν με 15,333 β. και στην 3η θέση Κινέζο Γιανγκ Λιου με 15,261 β.

Ο αθλητής του προπονητή Δημήτρη Ράφτη με το δεύτερο χρυσό, ισοφάρισε το… εγχώριο ρεκόρ του Βλάση Μάρα, που έχει κατακτήσει δύο χρυσά μετάλλια σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το 2001 και το 2002 στο μονόζυγο (ο Μάρας έχει κι ένα χάλκινο

Με τη νίκη στο Μόντρεαλ ο Πετρούνιας διατήρησε το αήττητο σερί που άρχισε τον Απρίλιο του 2016 και περιλαμβάνει επτά διαδοχικές νίκες στους ισάριθμους αγώνες που έλαβε μέρος. Η τελευταία φορά που ηττήθηκε ήταν στις 18 Απριλίου 2016, στο προ-Ολυμπιακό test event του Ρίο Ντε Τζανέιρο, όπου κατέλαβε τη 2η θέση, πίσω από τον Βραζιλιάνο «οικοδεσπότη» και Ολυμπιονίκη του 2012 Αρτούρ Ζανέτι.

Έκτοτε παραμένει ανίκητος και πανηγύρισε διαδοχικούς θριάμβους στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Βέρνης (Μάιος 2016), στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο Ντε Τζανέιρο (Αύγουστος 2016), στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της Θεσσαλονίκης (Μάρτιος 2017), στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μπακού (Μάρτιος 2017), στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Κλουζ (Απρίλιος 2017), στο Τσάλεντζ Καπ του Παρισιού (Σεπτέμβριος 2017) και τώρα στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Μόντρεαλ.